Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ο μαρτυρικός θάνατος του Αποστόλου Παύλου

Το 62 μ.Χ. υπήρξε σημαντικό έτος για τη βασιλεία του Νέρωνα. Πριν το έτος εκείνο , η βασιλεία του Νέρωνα είχε χαρακτηρισθεί από θετική ενεργητικότητα και αρκετά σημαντική πρόοδο του κράτους.
Όπως έχει σημειωθεί από πολλούς ιστορικούς , μεταξύ των ετών 62 και 63, ο Νέρων, καταλήφθηκε από μανία εναντίον των ανθρώπων του περιβάλλοντός του, πιστεύοντας ότι όλοι συνωμοτούσαν εναντίον του. Παράλληλα, το ίδιο έτος (62) νυμφεύθηκε την Ποππαία Σαβίνα, μία γυναίκα που είχε ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους Εβραίους τόσο, ώστε ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος την αποκαλούσε θεοσεβή, γεγονός, που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει στους νεότερους ερευνητές η υποψία ότι η Ποππαία είχε προσχωρήσει στον Ιουδαϊσμό.
Τη νύκτα της 18ης προς 19η Ιουλίου του 64 μ.Χ. ξέσπασε μία πυρκαγιά στη Ρώμη, η οποία κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας και των προαστίων της. Η λαϊκή δυσαρέσκεια ήταν τέτοια, που αναζητήθηκε κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος. Παρά το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Νέρων προσπάθησε να ανακουφίσει τους πυρόπληκτους και τους αστέγους, κατηγορήθηκε από τον ρωμαϊκό όχλο ως εμπνευστής της πυρκαγιάς και ηθικός αυτουργός του εμπρησμού της πόλης. Ένα πλήθος από ανήκουστες φήμες εξαπλώθηκαν. Διαδόθηκε, για παράδειγμα, ότι ο αυτοκράτορας έπαιζε τη λύρα και τραγουδούσε όσο η πρωτεύουσά του γινόταν παρανάλωμα του πυρός.
Ο αυτοκράτορας , προκειμένου να σώσει την καλή φήμη, που πάντοτε επιθυμούσε να έχει μεταξύ των υπηκόων του, κατηγόρησε τους Χριστιανούς για τον εμπρησμό της Ρώμης. Έτσι, εξαπολύθηκε ένα φοβερός διωγμός εναντίον των Χριστιανών της Ρώμης, καθώς σύμφωνα με τη μαρτυρία του ιστορικού Τακίτου, αυτοί σταυρώνονταν, κατασπαράσσονταν από σκυλιά και άγρια ζώα ή καίγονταν σε δημόσιους χώρους προκειμένου να χρησιμεύουν ως φωτισμός για την πόλη όταν έπεφτε το σκοτάδι της νύχτας.
Το πώς βέβαια κατέληξαν να κατηγορηθούν οι Χριστιανοί για ένα γεγονός, το οποίο πιθανότατα αποτελούσε απλό ατύχημα, έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών εικασιών. Σύμφωνα με την πιο ενδιαφέρουσα η έμπνευση για την απόθεση της ευθύνης στους Χριστιανούς ανήκε στην σύζυγο του αυτοκράτορα Ποππαία, κάτω από την προφανή επιρροή των Εβραίων της Ρώμης. Η εικασία αυτή στηρίζεται στο γεγονός , ότι για πρώτη φορά οι ρωμαϊκές αρχές είδαν τον Χριστιανισμό ωε κάτι ξεχωριστό και προφανώς διακριτό από τους Ιουδαίους, καθώς μέχρι τότε οι Χριστιανοί δεν διακρίνονταν από τους Ιουδαίους και ,στην πιο καλή περίπτωση θεωρούνταν ιουδαϊκή αίρεση. Οι περιπτώσεις της κρίσεως του Αποστόλου Παύλου από τον Γαλλίωνα στην Κόρινθο ή και από τις ρωμαϊκές αρχές στην Ιερουσαλήμ και στην Καισάρεια της Παλαιστίνης αποδεικνύουν ακριβώς αυτήν την πραγματικότητα. Το γεγονός αυτό καθιστά την παραπάνω υπόθεση εξαιρετικά πιθανή…
… Το φθινόπωρο του 65 μ.Χ. ,όταν έγραφε τη δεύτερη επιστολή του στον Τιμόθεο, ο Απόστολος Παύλος ήταν ακόμη φυλακισμένος στη Ρώμη. Περί το τέλος του έτους εκείνου ή τις αρχές του επόμενου 66, ο Απόστολος οδηγήθηκε στο μαρτυρικό θάνατο σε ηλικία σε ηλικία περίπου 55-60 ετών.
Η θέσπιση της μνήμης του Απόστολου Παύλου στις 29 Ιουνίου κάθε έτους, μαζί με τον Απόστολο Πέτρο, δεν σχετίζεται με την ημερομηνία θανάτου κανενός από εκ των δυο Αποστόλων. Συνδέεται περισσότερο με τη θέσπιση του κοινού εορτασμού των δύο Αποστόλων το 258 μ. Χ. ίσως με αφορμή την ανακομιδή των ιερών λειψάνων των Πέτρου και Παύλου από το Βατικανό και την Όστια αντίστοιχα σε κάποιο σημείο της Αππίας οδού, για λόγους ασφαλείας, κατά τους διωγμούς του αυτοκράτορα Βαλεριανού (257-270 ) .
Ο μέγας Απόστολος του Χριστού Παύλος αποκεφαλίστηκε ,όπως προβλεπόταν για Ρωμαίο πολίτη και, έτσι, ικανοποιήθηκε η επιθυμία του να ενωθεί πλήρως με τον Χριστό. Μία ταραχώδης ζωή γεμάτη περιπέτειες, κόπους και μόχθους, πληγές, φυλακίσεις, βασανιστήρια, κινδύνους μέχρι θανάτου, από ληστές, ναυάγια, προδοσίες, σε ποταμούς, πόλεις και ερήμους είχε λάβει τέλος. Πολλές φορές άγρυπνος, εξαντλημένος από την κούραση, την πείνα και τη δίψα, τη νηστεία, το κρύο και τη γύμνια αντιμετώπισε τα προβλήματα όλων των Εκκλησιών με αγώνα και αγωνία και συνεχή μέριμνα…


Από το βιβλίο: «Η ζωή και το έργο του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2009

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό

1. Διότι από την ανυπαρξία μας έφερε στην ύπαρξη.
2. Διότι μας τίμησε όχι με κτηνώδη, αλλά με ανθρώπινη ψυχή.
3. Διότι μας δώρισε το δικαίωμα να είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών.
4. Διότι μας λύτρωσε με το ίδιο το Τίμιο αίμα Του.
5. Διότι πολλές φορές οργιζόμενος με μας δεν κρατεί το θυμό Του μέχρι τέλους.
6. Διότι παρά τα βαρειά παραπτώματα, δεν μας οδήγησε στην απώλεια μαζί με τις αμαρτίες μας, αλλά μας διαφύλαξε ζώντες.
7. Διότι μας φυλάσσει ακέραιους και δεν επιτρέπει στον Διάβολο να μας καταπιεί όταν αμαρτάνουμε.
8. Διότι μέχρι τώρα αναμένει τη μετάνοιά μας και είμαστε ακόμη ζωντανοί και όχι νεκροί, δηλαδή γιατί ακόμη τα σκουλήκια δεν τρώνε το σώμα μας στον τάφο και διότι ακόμη οι ψυχές μας δεν είναι στον Άδη.
9. Διότι υπάρχει ακόμα καιρός για να μετανοήσουμε.
Στ’ αλήθεια, πόσο οφείλουμε να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα αυτά!



Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Ταπείνωση στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια

- Γέροντα, αν κανείς ταπεινώνεται μόνος του κατηγορώντας τον εαυτό του: «είμαι λειψός, χαμένος, κ.λπ.». αυτό τον βοηθάει να αποκτήση ταπείνωση;
- Μόνος του εύκολα κατηγορεί κανείς τον εαυτό του, αλλά δύσκολα δέχεται την κατηγορία των άλλων. Μόνος το μπορεί να λέη: «είμαι ελεεινός, ο πιο αμαρτωλός, ο χειρότερος απ’ όλους», αλλά έναν λόγο του άλλου να μην τον σηκώνη. Βλέπεις, όταν κάποιος πέφτη μόνος του και χτυπάη, μπορεί να πονέση, αλλά δεν δίνει και πολλή σημασία. Ή όταν τον χτυπήση ένας που τον αγαπάει, λέει: «Ε, δεν πειράζει». Αν όμως λίγο τον γραντζουνίση ή τον σπρώξει κάποιος που δεν τον συμπαθεί, ω, τότε να δης! Θα βάλη τις φωνές, θα κάνη πως πονάει, πως δεν μπορεί να περπατήση!
Όταν ήμουν παιδί στο Σινά, ήταν εκεί κι ένας λαϊκός – Στρατή τον έλεγαν- που αν τον φώναζες: «κύριε Στρατή», σου έλεγε: «Αμαρτωλό Στρατή, να λες, αμαρτωλό Στρατή». Όλοι έλεγαν: «Τι ταπεινός που είναι!», Ένα πρωί τον πήρε ο ύπνος και δεν κατέβηκε στην εκκλησία. Πήγε λοιπόν κάποιος να τον ξυπνήση. «Στρατή, του λέει, ακόμη κοιμάσαι; Τελείωσε κι ο Εξάψαλμος∙ δεν θα ‘ρθης στην εκκλησία;». Οπότε εκείνος βάζει κάτι φωνές: «Εγώ έχω περισσότερη ευλάβεια από σένα και ήρθες εσύ να μου πης να κατέβω στην εκκλησία;». Έκανε σαν τρελλός… Μέχρι που πήρε το κλειδί από την πόρτα- ήταν από εκείνα τα κλειδιά τα μεγάλα-, για να τον χτυπήση, γιατί θίχτηκε. Τα έχασαν οι άλλοι που τον άκουσαν ,γιατί τον είχαν για υπόδειγμα, για πολύ ταπεινό. Έγινε ρεζίλι . Βλέπεις τι γίνεται; Μόνος του έλεγε ότι είναι αμαρτωλός αλλά, μόλις θίχτηκε ο εγωισμός του, έγινε θηρίο!
Ένας άλλος στην Ήπειρο είχε επιδιορθώσει μια εκκλησία. Μόνος του έλεγε ότι δεν έκανε τίποτε παρά μια ψευτιά. Όταν όμως του είπα: «όχι μια ψευτιά, κάτι έκανες», ω, πώς θύμωσε! «Εσύ θα την διόρθωνες καλύτερα την εκκλησία; μου είπε. Εγώ ξέρω από οικοδομές∙ δεν είμαι μαραγκός σαν εσένα. Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος»! Θέλω να πω, μόνος του εύκολα ταπεινώνεται κανείς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει πραγματική ταπείνωση.
- Γέροντα, ποια είναι η γνήσια, η πραγματική ταπείνωση;
- Όταν σε ταπεινώνει ο άλλος και το δέχεσαι, τότε έχεις πραγματική ταπείνωση, γιατί πραγματική ταπείνωση είναι η ταπείνωση στην πράξη, όχι στα λόγια. Μια φορά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ρώτησε τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρωθή γύρω του: «Ποιός από εσάς δεν έχει υπερηφάνεια;». «Εγώ, είπε κάποιος. «Έλα εδώ εσύ που δεν έχεις υπερηφάνεια, του λέει. Κόψε το μισό μουστάκι και πήγαινε στην πλατεία». «Α, αυτό δεν μπορώ να το κάνω», του απαντά. «Ε, τότε δεν έχεις ταπείνωση», του λέει. ‘Ήθελε να πη ο Άγιος ότι χρειάζεται έμπρακτη ταπείνωση.
- Γέροντα, εγώ, όταν με πειράζουν, αντιδρώ.
- Δεν έχεις ταπείνωση, γι’ αυτό αντιδράς. Είδες ο Αββάς Μωυσής τι ταπείνωση είχε; Όταν τον έκαναν ιερέα, θέλησε ο αρχιεπίσκοπος να τον δοκιμάση και είπε στους κληρικούς: «Όταν μπη στο Ιερό ο Αββάς Μωυσής , να τον διώξετε και μετά να πάτε από πίσω του να ακούσετε τι θα πη». Μόλις λοιπόν μπήκε ο Αββάς Μωυσής στο Ιερό, τον έδιωξαν. «Βρε κατάμαυρε του είπαν, τι ζητάς εδώ;». «Έχουν δίκαιο, είπε εκείνος∙ τι δουλειά έχω εδώ μέσα εγώ ο κατάμαυρος; Αυτοί είναι άγγελοι!». Δεν πειράχθηκε , δεν θύμωσε.
- Γέροντα, μπορεί κάποιος να είναι πράος και να μην αντιδρά, όταν τον βρίζουν, αλλά να μην έχει ταπείνωση;
- Ο ταπεινός άνθρωπος είναι και πράος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσοι είναι πράοι είναι και ταπεινοί. Στην πραότητα πρέπει να υπάρχη και η ταπείνωση, γιατί, αν δεν υπάρχη, μπορεί να φαίνεται κανείς εξωτερικά πράος, αλλά μέσα του να είναι γεμάτος από υπερηφάνεια και να λέη: «Αυτοί είναι βλαμμένοι, άσ’ τους να λένε!». Σαν εκείνον τον μοναχό που τον έβλεπαν οι Πατέρες να μην αντιδρά καθόλου, όταν του έκαναν παρατηρήσεις ή τον μάλωναν, αλλά όλη η ζωή του δεν τους πληροφορούσε. Γι’ αυτό μια φορά τον ρώτησαν: «Καλά, όταν σε μαλώνουμε, τι λογισμό έχεις και δεν μιλάς; ». Και εκείνος τους απάντησε: «Λέω από μέσα μου: “Άσ’ τους, ξόανα είναι”»! Τους περιφρονούσε δηλαδή.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Κορυφαίοι μουσικοί τέκνα Υπερπολυτέκνων!

Είναι όντως καταπληκτικό το ότι οι κορυφαίοι μουσικοί του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού προέρχονταν από Υπερπολύτεκνες Οικογένειες:
- Ο Μπαχ υπήρξε το 8ο παιδί της οικογενείας, με δικά του παιδιά… 20!
- Ο Μότσαρτ ήταν το 7ο παιδί της οικογενείας.
- Ο Χαίντελ ήταν το 10ο παιδί της οικογενείας.
- Ο Βάγκνερ ήταν το 10ο παιδί της οικογενείας.
- Ο Χάυδν ήταν το 12ο παιδί της οικογενείας.
- Ο Κάρολος Βέμπερ ήταν το 9ο παιδί της οικογενείας.
- Ο Σούμπερτ είχε άλλα 13 αδέλφια.
- Ο Μπετόβεν ήταν το 7ο παιδί της οικογενείας.

Και μάλιστα όλοι, πλην του Σούμπερτ, ήσαν τελευταίοι στη σειρά των αδελφών τους!
Μπορούμε άραγε να φαντασθούμε ότι, εάν οι γονείς τους σταματούσαν στο 7ο , 8ο, 9ο κτλ τέκνο αντίστοιχα ή εάν διέπρατταν το έγκλημα της εκτρώσεως, τότε δεν θα διέθετε η ανθρωπότητα τον Μπαχ, τον Μότσαρτ, τον Χαίντελ κ.α.;
«Η μουσική αποτελεί αποκάλυψη ανώτερη από κάθε Σοφία και Φιλοσοφία. Αποτελεί κρίκο που συνδέει τη ζωή των αισθήσεων με τη ζωή του πνεύματος. Είναι τόσο μεγάλη η σχέση Μουσικής και Θρησκείας, ώστε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη Μουσική ως Ένδυμα της Θρησκείας. Η Μουσική Υμνολογία για τη θρησκεία είναι ότι το χρώμα στο λουλούδι»!
( Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, Γερμανός μουσικός συνθέτης, 1770-1827 ) .

Κάποιοι δολοφόνησαν ΕΝΑΝ απ’ τους ανωτέρω. Και ιδού πως:

Καθηγητής Πανεπιστημίου του Τμήματος της Ιστορίας της Ιατρικής ,έθεσε στους φοιτητές του ένα ιατρικό ερώτημα. Τους είπε:
Σ’ ένα ζεύγος , που έχει 4 παιδιά, ο πατέρας είναι βαριά άρρωστος, η μητέρα είναι φυματική και από τα 4 παιδιά το 1ο είναι τυφλό, το 2ο πέθανε, το 3ο είναι κωφάλαλο και το 4ο είναι φυματικό, ενώ η φυματική μητέρα εγκυμονεί το 5ο παιδί. Με τέτοια κληρονομική επιβάρυνση και τόση οικογενειακή δυστυχία οι γονείς πρέπει να κάμουν έκτρωση στο 5ο παιδί τους ή όχι;
Και η πλειονότητα των φοιτητών απάντησε:
Συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνει έκτρωση.
Και ο καθηγητής:
- Συγχαρητήρια! Μόλις δολοφονήσατε τον … Μπετόβεν!
Και φυσικά, με το ίδιο σκεπτικό των φοιτητών έπρεπε να έχει «δολοφονηθή» και ο μεγάλος Γερμανός μουσικός Ιωάννης- Σεβαστιανός Μπαχ (1685-1750) , επειδή ήταν το 8ο παιδί και έπασχε από σοβαρή οφθαλμοπάθεια!
Ωστόσο και ο Μπετόβεν και ο Μπαχ έζησαν και μεγαλούργησαν! Μάλιστα ο Μπαχ έγινε πατέρας είκοσι ( 20 ) παιδιών, από τα οποία επέζησαν δέκα ( 10 ) κι έγιναν τα περισσότερα μουσικοί!...


Από το περιοδικό: «ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΙΑ»
ΤΕΥΧ. 129
2011
ΕΚΔΟΣΗ: Π.Ε.ΦΙ.Π.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Διαλύει τις συμφορές

Πως θα ελεηθούμε; Πως θα σωθούμε; Εγώ θα σας το πω˙ ας έχουμε πάντοτε μέσα στην ψυχή μας την προσευχή και τους καρπούς της, εννοώ δηλαδή την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα. Διότι λέγει: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρήτε ανάπαυσι στις ψυχές σας» ( Ματθ. 11, 29 ) ˙ και πάλι ο Δαυίδ λέγει˙ «Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα˙ καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την περιφρονήση» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Διότι ο Θεός τίποτε δεν αποδέχεται και δεν αγαπά τόσο, όσο ψυχή πράη, ταπεινή και ευχάριστη.
Πρόσεχε λοιπόν και συ αδελφέ, και όταν δης κάτι από τα απροσδόκητα να έρχεται και να σε ενοχλή, μην καταφύγης στους ανθρώπους και στηρίξης την ελπίδα σου σε θνητή βοήθεια αλλά αφήνοντας τους όλους κατά μέρος, τρέξε με τη σκέψι σου στο γιατρό των ψυχών. Διότι μόνον Εκείνος μπορεί να θεραπεύση την καρδιά. Εκείνος που μόνος έπλασε τις καρδιές και γνωρίζει όλα τα έργα μας ( Ψαλμ. 32,15 ) . Αυτός μπορεί να μπη στη συν-είδησί μας, ν’ αγγίξη την διάνοιά μας και να παρηγορήση την ψυχή μας. Διότι εάν Εκείνος δεν παρηγορήση τις καρδιές μας, περιττά και ανώφελα είναι τα των ανθρώπων˙ όπως πάλι όταν μας παρηγορή και μας ενθαρρύνη ο Θεός, και αν ακόμη μας παρενοχλούν αμέτρητοι άνθρωποι, δεν θα μπορέσουν να μας βλάψουν σε τίποτε˙ διότι όταν Εκείνος στερεώση την καρδιά, κανένας δεν μπορεί να την κλονίση.
Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά αγαπητοί, ας καταφεύγουμε πάντοτε στο Θεό, ο Οποίος θέλει και μπορεί να μας απαλλάξη από τις συμφορές . Διότι, όταν χρειάζεται να παρακαλέσουμε ανθρώπους , πρέπει πρώτα να συναντήσουμε και θυρωρούς και παρασίτους και να παρακαλέσουμε και κόλακες και πολύ δρόμο να βαδίσουμε˙ ενώ στην περίπτωσι του Θεού, δε χρειάζεται τίποτε το παρόμοιο, αλλά μπορεί να Τον παρακαλέση κανείς χωρίς να χρησιμοποιήση μεσίτη, χωρίς χρήματα˙ χωρίς δαπάνη αποδέχεται την παράκλησί μας˙ αρκεί μόνο με την καρδιά του να φωνάξη κανείς και να χύση δάκρυα και αμέσως θα τρέξη και θα τον βοηθήση…


Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Θαύμα του Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

…Από το πλήθος των θαυμάτων του Αγίου Λουκά , παραθέτουμε μόνον το 19 της σελίδος 76, που αφορά τον Αρχιμανδρίτη π. Χ.Π. πρωτοσύγκελο.
«… Είχα διαβάσει το βιβλίο του π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου για τον Άγιο Λουκά και είχα πολύ συγκινηθεί. Στη συνείδησή μου πλέον ήταν ένας μεγάλος άγιος.
Κατά τα μέσα Ιανουαρίου 2000 είχα μία σχετική δυσφωνία ύστερα από κάποια ίωση, κάτι το σύνηθες για τον φιλάσθενο οργανισμό μου σε περίοδο χειμώνος. Όμως δεν πρόσεξα, μιλούσα, λειτουργούσα και εκήρρυτα ασταμάτητα μετά δυσκολίας, αλλά αυτό επιδείνωνε την κατάσταση και εξελίχθηκε σε λαρυγγίτιδα, κατόπιν σε χορδίτιδα και κατέληξε σε λευκοπλακία (στάδιο προκαρκινικό). Δύο μήνες ταλαιπωρήθηκα και παρά τις επισκέψεις μου σε έξι ωτορινολαρυγγολόγους, συμπεριλαμβανομένου και του καθηγητού Χ., κορυφαίου επιστήμονος, η κατάσταση χειροτέρευε. Αποφασίστηκε εγχείρηση, η οποία θα γινόταν σε νοσοκομείο της πόλης μας και στην οποία χειρουργεί ο καθηγητής. Αναβλήθηκε όμως λόγω ασπιρίνης που είχα πάρει την προηγούμενη μέρα. ( Κατά τα λεχθέντα από τον καθηγητή, η ασπιρίνη επιδρά στον οργανισμό κάποιες μέρες και αποφεύγονται οι εγχειρήσεις επειδή προκαλεί αιμορραγίες). Προγραμματίστηκε εγχείρηση ύστερα από δεκαπέντε μέρες, χωρίς να παίρνω φάρμακα αλλά και χωρίς να μπορώ να ομιλώ, πολύ περισσότερο να ψάλλω.
Αποσύρθηκα στο σπίτι των γονέων μου, κλείστηκα στο δωμάτιό μου και άρχισα να παρακαλώ τον άγιο Λουκά τον ιατρό να με θεραπεύσει. Επί δεκαπέντε ημέρες- και επειδή δεν είχα εικόνα του- είχα βάλει το βιβλίο του πάνω σ’ ένα μικρό τραπεζάκι και του άναβα κερί από το πρωί που ξυπνούσα ως το βράδυ την ώρα του ύπνου και με το βιβλίο του σταύρωνα το λαιμό μου.
Την ημέρα της προγραμματισμένης εγχειρήσεως ( 14 Μαρτίου) πήγα στο νοσοκομείο και ο γιατρός εξεπλάγη, γιατί είχα τελείως θεραπευτεί. Δεν χρειάστηκε εγχείρηση, επέστρεψα στα καθήκοντά μου και λειτούργησα 19 Μαρτίου, Κυριακή της Ορθοδοξίας, με χαρά και χωρίς πρόβλημα. Έκαμα και περιοδεία σε πολλές ενορίες λειτουργών και κηρύττων. Αξιώθηκα δε να έλθω αμέσως μετά το Πάσχα στην Ι. Μονή Σαγματά για να προσκυνήσω το τεμάχιο του σεπτού λειψάνου του αγίου Λουκά και να τον ευχαριστήσω…».

Από το βιβλίο: «ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ
ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΌΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Προτιμότερη η νυκτερινή προσευχή

Σας το είπα βέβαια νωρίτερα, αλλά θα σας το πω και τώρα˙ Ας σηκωνόμαστε τη νύκτα˙ και αν ακόμη δεν κάνης πολλές προσευχές, κάνε μία με πνευματική καθαρότητα και είναι αρκετό˙ δε ζητώ τίποτε περισσότερο˙ και αν όχι μέσα στα μεσάνυχτα, τουλάχιστον την ώρα του όρθρου. Δείξε ότι η νύχτα δεν είναι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή˙ μην ανεχθής να περάση με απραξία, αλλά άμοιψε τον Κύριο με την αμοιβή αυτή˙ ή καλλίτερα, και αυτή σε σένα επιστρέφει.
Πες μου λοιπόν, αν πραγματικά πέσουμε σε κάποια φοβερή δοκιμασία, ποιον δεν παρακαλούμε να μας βοηθήση; Και αν πετύχουμε αμέσως εκείνο που ζητάμε, νιώθουμε ανακούφισι. Ποιος θα σε βοηθήση ώστε να είναι πρόθυμος να σου κάνη τη χάρι εκείνος, προς τον οποίον απευθύνης το αίτημά σου ; ποιός θα σε βοηθήση για να μη γυρίζης εδώ κι εκεί και να ζητάς σε ποιόν να απευθύνης το αίτημά σου; να μην έχης την ανάγκη άλλων, ώστε να ζητήσης αυτό μέσω εκείνων; Τι υπάρχει μεγαλύτερο από αυτό; Διότι Αυτός, τότε προ πάντων πραγματοποιεί το αίτημά μας, όταν δεν παρακαλέσουμε άλλους˙ τότε προ πάντων μας κατηγορεί, ωε γνήσιος φίλος που είναι, διότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην φιλία Του, όταν παρακαλέσουμε άλλους για να ζητήσουμε από Αυτόν που θέλουμε. Έτσι ενεργούμε και εμείς προς εκείνους που μας ζητούν κάτι˙ τότε τους κάνουμε τη χάρι με μεγαλύτερη ευχαρίστησι, όταν έρχωνται και μας το ζητούν αυτοί οι ίδιοι και όχι μέσω άλλων.

Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Αρχειοθήκη ιστολογίου