Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ


Ιω. Χρυσοστόμου
ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
Ομιλία Β΄

Ελάτε λοιπόν , να γιορτάσουμε! Ελάτε να πανηγυρίσουμε! Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής- όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο  Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός και πήρε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ’ αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ’ ουρανού. Μα… κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται, βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν’ αποφύγει τη επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται, για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη, ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» ( Ησ. 19:24 ) .

ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
Ομιλία Β΄(συνέχεια)

Τι λες , Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά , και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους, για ν’ αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.
Τί άλλο μένει να πω;
Δημιουργό και φάτνη βλέπω. .. Βρέφος και σπάργανα… Λεχώνα παρθένα , περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή… Ανέχεια πολλή…
Είδες όμως τί πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια; Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας. Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα. Μέσα σε ταπεινό παχνί Τον έχουν αποθέσει…
Ω φτώχεια , πλούτου πηγή!
Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!
Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.
Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.
Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.


Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»
Σειρά: Ορθόδοξη Μαρτυρία, αριθ. 125
Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ


Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

π. Κυρίλλου Αργέντη (1918-1994)
Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Να λοιπόν που άρχισαν να στολίζονται οι εμπορικοί δρόμοι της πόλης μας με γιρλάντες και πολύχρωμα λαμπιόνια! Κατακόκκινοι αγιο- βασίληδες περιφέρονται με τις άσπρες γενειάδες τους, ενώ άρχισαν να εμφανίζονται και χριστουγεννιάτικα δέντρα κάθε είδους και μεγέθους. Οι νοικοκυρές θα αγοράσουν τη γαλοπούλα τους. Τη νύχτα των Χριστουγέννων , θα ξαγρυπνήσουν με σαμπάνια μέχρι το πρωί .Θα κερδίσουν οι έμποροι, αλλά και οι γιατροί που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της πολυφαγίας. Τα μικρά παιδιά όμως, στην Αιθιοπία ή αλλού στον τρίτο κόσμο, θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από την πείνα. Καλά Χριστούγεννα, φίλοι!
Κι ενώ αυτά τα Χριστούγεννα του Ηρώδη θα μας φέρουν λίγο πιο κοντά προς το τέλος ενός κόσμου που τρέχει χαρούμενος προς τον θάνατο, οι μαθητές του Χριστού θα μαζευτούν διακριτικά γύρω από το φτωχό νήπιο της Βηθλεέμ , για να γιορτάσουν με θάμβος: ο Προ των αιώνων υπάρχων Θεός εισέρχεται στην πονεμένη σάρκα των ανθρώπων και γεννιέται σ’ ένα στάβλο.
Γιατί αυτό γίνεται: ο Δημιουργός έρχεται στον φτωχό κόσμο Του, για να τον αναπλάσει εκ των έσω, για να ξαναδημιουργήσει έναν άνθρωπο που να μπορεί – τόσο γλυκά- να ανοίξει τα μάτια του και πάλι στη ζωή. Ήταν στην προοπτική του Θεού να επισκεφθεί τους ανθρώπους, για να τους γνωρίσει το σχέδιο που είχε γι’ αυτούς ως Δημιουργός : να τους προσφέρει τη θεία, την αιώνια ζωή, για την οποία τους είχε πλάσει , λυτρώνοντάς τους από τον θάνατο κι από το φόβο του θανάτου, συνέπειες της ρήξης τους με Αυτόν που είναι η πηγή της ζωής.



Από το βιβλίο: «Ημεροδρόμιο Χριστουγέννων»
Σειρά: Ορθόδοξη Μαρτυρία, αριθ. 125
Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

Οι έπαινοι , η υπερηφάνεια και η ταπείνωση

- Φοβηθείτε τους επαίνους εκ μέρους των ανθρώπων, εξακολούθησε ο στάρετς απευθυνόμενος προς όλους, και προπάντων όταν σας επαινούν παρά την αξία σας. Σιωπήστε, μην απαντήσετε εκείνη τη στιγμή. Μόνο μέσα σας συναισθανθείτε ότι σας επαινούν περισσότερο απ’ ότι αξίζετε. Μα αν αρχίσετε να αντιλέγετε, τότε γεννιέται η υποκρισία. Πράγματι, το λεπτό αίσθημα της ικανοποιήσεως από τους επαίνους υπάρχει στον καθένα. Όλοι βρισκόμαστε σε πλάνη δίνοντας μεγάλη αξία στον εαυτό μας. Υπερηφανευόμαστε, ματαιοδοξούμε και μετά πρέπει κάθε μέρα να παρακαλούμε τον Κύριο: «Κύριε, στείλε το έλεός Σου, λύτρωσέ μας από την πλάνη, από την έπαρση, φώτισέ με με το φως της χάριτός Σου». Είναι φοβερή συμφορά όταν ο άνθρωπος χάνοντας την ταπείνωση , απατά τον εαυτό του και φαντάζεται ότι μόλις που δεν είναι άγιος. Φοβερή κατάσταση η έπαρση, η σατανική υπερηφάνεια! Κάποιους τους σώζει ο Κύριος απ’ αυτή την κατάσταση με βαρειά τιμωρία. Στέλνει κάποια ψυχική ασθένεια ή παραχωρεί να πέσουν σε επαίσχυντες αμαρτίες, από το βάρος των οποίων, σαν να συνέρχονται, έρχονται στον εαυτό τους , αναγνωρίζουν τη μηδαμινότητά τους , μετανοούν και διορθώνονται. Αλλά πολλοί απ’ αυτούς τους δυστυχείς χάνονται, ειδικά αν δεν υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει να συνέρθουν. Φύλαξέ μας, Κύριε, όλους από μια τέτοια δαιμονική απάτη. Ποτέ δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε για τις ικανότητες, τα χαρίσματά μας και για τα άλλα φυσικά μας πλεονεκτήματα. Ο Κύριος θα μας τα αφαιρέσει σαν τιμωρία για την υπερηφάνειά μας.

Προβλέποντας αυτή τη φοβερή κατάσταση σε κάποιους ανθρώπους ο στάρετς, τους συμβούλευε να συντομεύουν τον κανόνα της προσευχής τους.
- Εσείς, Νίνα, να προσεύχεσθε λιγότερο, έλεγε σε κάποιο πνευματικό του τέκνο.
- Όσο πιο υψηλή πνευματική κατάσταση έχει ο άνθρωπος , συνέχισε ο στάρετς, τόσο περισσότερο βλέπει πόσο μέγας είναι ο Κύριος κι οπόσο μηδαμινός και ανίσχυρος είναι ο ίδιος, και όλο και περισσότερο θαυμάζει το μεγαλείο του Θεού προσευχόμενος ταπεινά. Και για όλα ζητεί τη βοήθεια από τον Παντοδύναμο . Ο στάρετς Ζαχαρίας έλεγε: «Η σοφία χωρίς τη Χάρη είναι αφροσύνη, ενώ η τέλεια ταπείνωση είναι απλή».
Κάποτε έλεγε κατά την εξομολόγηση:
- Με τί θα εξολοθρεύσουμε την υπερηφάνεια και θα αποκτήσουμε την ταπείνωση; Ο όσιος Σεραφείμ διδάσκει: « Με τη σιωπή. Με τη σιωπή οι περισσότερες αμαρτίες νικώνται. « ҅Ο Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν».

Όντας ο στάρετς πρότυπο ταπεινώσεως με όλες του τις δυνάμεις και τα χαρίσματά του προσπαθούσε να εμφυτεύσει αυτή την πολύτιμη αρετή σε όλους τους ανθρώπους . Έλεγε:
- Την ταπείνωση τη χαίρεται και ο ίδιος ο Θεός: « ҅Επὶ τίνα ἐπιβλέψω ἀλλ' ἢ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου.» ( Ησ . 66, 2 ) . Αλλά σε τί συνίσταται η ταπείνωση; Ο ταπεινός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλότερο όλων μέσα στην καρδιά του, κανένα δεν εξουδενώνει, κανένα δεν κρίνει, δεν αναζητεί τον πλούτο, τη δόξα και τις τιμές, ανδρείως υπομένει τους εξευτελισμούς, τις ύβρεις , τις επιπλήξεις, γιατί αναγνωρίζει ότι αυτά του αξίζουν. Σε όλους συμπεριφέρεται χαρούμενα, είναι έτοιμος να υπηρετήσει τον καθένα, δεν βλέπει σαν καλά τα έργα του και δεν λέγει τίποτε γι’ αυτά, αν δεν υπάρχει ανάγκη. Η ταπείνωση είναι ο στέφανος και η ωραιότης όλων των αρετών. Ό,τι είναι για τη διψασμένη γη η βροχή, είναι για την ανθρώπινη ψυχή η ταπείνωση. Να κρατάτε μέσα στην καρδιά σας τα λόγια του Σωτήρος: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πραΰς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν•» ( Ματθ. 11,29 ) .

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1967, κατά τη Λειτουργία, στο κήρυγμά του είπε τα εξής:
- Σήμερα είναι η σημαντική ημέρα της αναμνήσεως του Μυστικού Δείπνου. Σήμερα είναι η αρχή του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας. Κατά τη διήγηση του Ευαγγελίου , το πλύσιμο των ποδιών των Μαθητών από το Διδάσκαλό τους αποκαλύπτει τη μεγάλη αρετή, την ταπείνωση. Ο Κύριος με αυτή Του την ενέργεια εμπνέει και μας να υπηρετούμε όλους και τους ελάχιστους αδελφούς μας, όπως ο Διδάσκαλος τους Μαθητές Του. Ο Κύριος και στη γη ήρθε δια του Σκεύους της ταπεινώσεως . Για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα δεν ερχόταν στη γη. Πέρασαν πολλοί αιώνες ,αλλά καθυστερούσε, επειδή δεν υπήρχε στη γη το Σκεύος της ταπεινώσεως. Ακόμη και μεταξύ των μαθητών Του δεν υπήρχε τέτοια ταπείνωση. Ακόμα και οι πιο κοντινοί Του Μαθητές ήθελαν να καθήσουν ο ένας από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά του Κυρίου στη Βασιλεία των Ουρανών και οι άλλοι αγανάκτησαν Εναντίον του γι’ αυτό. Μόνο η Μητέρα του Θεού φάνηκε ένα τέτοιο άξιο Σκεύος και μεγαλύνθηκε για την ταπείνωσή της. «ὅτι ἔπεβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ». Το δεύτερο σημείο από το σημερινό ευαγγελικό γεγονός μας διδάσκει την υπακοή , την ευπείθεια. Ο Πέτρος φλεγόμενος από ζήλο έφερε αντίρρηση στον Διδάσκαλο: «Κύριε, σύ μου νίπτεις τοὺς πόδας; …οὐ μὴ νίψῃς τοὺς πόδας μου εἰς τὸν αἰῶνα». Σ’ αυτά του απάντησε ο Χριστός: «ἐὰν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ' ἐμοῦ» . Τότε είπε ο Πέτρος στον Κύριο: «Κύριε, μὴ τοὺς πόδας μου μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὴν κεφαλήν» ( Ιω. 13, 6,9 ) . Ιδού πόσο πολύτιμη είναι η υπακοή. Η μακαρία υπακοή είναι ανώτερη από τη νηστεία και την προσευχή.
Ο άγιος Ιωάσαφ Μπελγκορόντσκυ είχε εξοικειωθεί με την αρετή της υπακοής, της ευπείθειας. Όταν ήταν οκτώ ετών, ο πατέρας του είδε όνειρο στο οποίο η Παναγία εκάλυψε τον γιο του με αρχιερατικό μανδύα. Θαύμασε και σκέφτηκε: «Γιατί το είδα αυτό; Στο γένος μας δεν υπάρχουν ιερείς». Το πρωί ξέχασε το όνειρο και όσο κι αν προσπαθούσε , δεν μπορούσε να το θυμηθεί. Μόνο όταν ι Ιωάσαφ έγινε αρχιερεύς , ο πατέρας του θυμήθηκε αυτό το όνειρο.
Βοήθησέ μας Κύριε, να μάθουμε σε όλα την ταπείνωση, την υπομονή, την υπακοή και την υποταγή στο θέλημα του Θεού.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Οι ιερές εικόνες βοηθούν στην προσευχή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Για να θερμανθή η καρδιά στην προσευχή

Οι ιερές εικόνες βοηθούν στην προσευχή

- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;
- Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκης μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζώμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μια χρονιά , στις 26 Μαρτίου , που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Για μια στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησέ με». Και, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μια έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με έπιασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!
- Γέροντα, όταν προσεύχωμαι, βοηθάει να φέρω στον νου μου την εικόνα του Χριστού;
- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μια εικόνα , η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο . Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια , δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σου τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σου κάνει κακό.
Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νου, χωρίς λογισμούς ή παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού ή παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχωνται ρυπαροί ή βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.




Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Άγιος Προκόπιος της Βιάτκα , ο Σιωπηλός δια Χριστόν Σαλός.



21 Δεκεμβρίου



Ο άγιος έζησε το 16ο-17ο αιώνα στη Ρωσική πόλη Βιάτκα. Όταν ήταν σε ηλικία 12 ετών κτυπήθηκε από ένα κεραυνό που τον άφησε αναίσθητο και ακολούθως σε πολύ κακή κατάσταση, τον πήγαν στον ηγούμενο της μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου μετέπειτα άγιο Τρύφωνα ( +8 Οκτωβρίου ) , ο οποίος προσευχήθηκε και τον γιάτρεψε. Το γεγονός το συγκίνησε και φεύγοντας από τους γονείς του πήγε σε ένα γειτονικό χωριό στο ναό της αγίας Αικατερίνης , όπου υπηρέτησε τον εκεί ναό κοντά στον άγιο Ιλαρίωνα.
Οι γονείς του, Μάξιμος και Ειρήνη ήταν φτωχοί αγρότες και μόλις ο Προκόπιος έφτασε στην ηλικία των 20 χρόνων, θέλησαν να τον παντρέψουν με μια κοπέλα της αρεσκείας τους. Ο άγιος θέλοντας να αποφύγει έφυγε για την πόλη Βιάτκα, όπου έκανε τον τρελό. Αργότερα αποφάσισε να υποδυθεί τη δια Χριστόν σαλότητα και έτσι άρχισε να τριγυρνά στους δρόμους ημίγυμνος και να κοιμάται οπουδήποτε εκτός από κρεβάτι. Σταμάτησε να μιλά και συνεννοούνταν με τους άλλους μόνο με νοήματα ή σημάδια που έκανε με τα χέρια του. Μιλούσε μόνο με τον πνευματικό του πατέρα, ιερέα Ιωάννη του ναού της Αναλήψεως, που ήταν και ο μόνος που γνώριζε για την άσκησή του, εξάλλου ήταν και ο μόνος που τον είχε ακούσει να μιλάει. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Προκόπιος εξομολογούνταν και κοινωνούσε κάθε Κυριακή απαραίτητα.
Όταν του έδιναν κάποιο ρούχο για να κρύβει τη γύμνια του ή για να ζεσταίνεται, το φόραγε για λίγο δείχνοντας υπακοή και ακολούθως το έδινε σε κάποιον φτωχό. Συνήθιζε να επισκέπτεται τα νοσοκομεία και αν έβλεπε κάποιον που θα γινόταν καλά, έβαζε φωτιά στα σκεπάσματά του, ενώ αν πρόβλεπε ότι κάποιος δε θα γιατρευόταν τον τύλιγε στα σεντόνια του, θέλοντας να του υπενθυμίσει τα σάβανά του για να μετανοήσει όσο είχε ακόμα καιρό. Έκανε αρκετές προβλέψεις με διάφορα προφητικά σημάδια, οι οποίες πάντοτε πραγματοποιούνταν. Κάποτε πριν ξεσπάσει μια μεγάλη πυρκαγιά πήγαινε στο καμπαναριό ενός ναού και για μια εβδομάδα κτυπούσε το συναγερμό της πυρκαγιάς.
Άλλη φορά πήγε στο γραφείο του αστυνομικού διευθυντή της περιοχής και αφού πήρε το πηλίκιό του το φόρεσε στο δικό του κεφάλι. Ο διοικητής που τον γνώριζε, αστειευόμενος του πρότεινε και τη θέση του στο γραφείο. Ο Προκόπιος αφού τον πήρε από το χέρι τον οδήγησε στο τμήμα με τα κελιά των φυλακισμένων. Σε μια εβδομάδα ο Τσάρος έστειλε διαταγή να συλληφθεί ο διοικητής για κάποιο παράπτωμά του.
Ο επόμενος διοικητής της πόλης και η σύζυγός του τον ευλαβούνταν πολύ και τον πήραν σπίτι τους. Εκεί τον έπλυναν και τον έντυσαν με καθαρά ρούχα. Ο Όσιος βλέποντας την καλή τους προαίρεση δέχτηκε την φιλοξενία τους ,αλλά σε λίγες μέρες ξαναβγήκε στους δρόμους , όπου κυλίστηκε στις λάσπες έσκισε τα καινούρια του ρούχα και συνέχισε να ζει όπως προηγουμένως.
Άλλοτε πήγε στον ναό του Τιμίου Προδρόμου, σε μια γειτονική πόλη κι έπιασε από το μπράτσο ένα νεαρό ονόματι Κορνήλιο την ώρα που έψαλλε και τον έσυρε με βία μπροστά από την Ωραία Πύλη στο Ιερό. Μετά από έξι χρόνια ο νεαρός αυτός χειροτονήθηκε ιερέας.
Έτσι έζησε με την άσκηση της σαλότητας για 30 χρόνια, μέχρι την ειρηνική κοίμησή του στις 21 Δεκεμβρίου 1627 μ. Χ. Ενταφιάστηκε στο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου τα λείψανά του βρίσκονται μέχρι σήμερα.


Από το βιβλίο “Εμπαίζοντες
«Ημείς μωροί
δια Χριστόν»”
Ίκαρος Πετρίδης
Εκδόσεις: ΜΟΡΦΗ εκδοθήτω
Αθήνα
Μάρτιος 2008

Το κομποσχοίνι : το αυτόματο όπλο κατά του διαβόλου



- Γέροντα, ποιά σημασία έχει το κομποσχοίνι;
- Το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες μας. Και μόνο γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει ο παππούς του μια κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσχοίνι που μας το άφησαν κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες !
Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι, αλλά οι κόμποι του κομποσχοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής έκανε πολύ αγώνα, πολλές μετάνοιες κ.λπ. , και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε τους κόμπους του κομποσχοινιού του. Έκανε –έκανε μετάνοιες ο καημένος και απέκαμε , γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά, αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους. Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε πώς να πλέκη τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο να σχηματίζωνται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά, ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύση. Έτσι κάθε κόμπος του κομποσχοινιού έχει εννέα σταυρούς , που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.
- Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις , οι πενήντα, οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσχοίνια;
- Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός˙ συμβολίζει τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη. Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να μετράμε τις μετάνοιες που κάνουμε ή πόσες φορές θα πούμε την ευχή.
Μερικές μηχανές έχουν ένα σχοινί με μια χειρολαβή στην άκρη και, όταν θέλης να τις βάλης μπρος, τραβάς μερικές φορές το σχοινί με δύναμη, μέχρι να ξεπαγώσουν τα πνευματικά λάδια. Έτσι και το κομποσχοίνι είναι το σχοινί το οποίο τραβάμε μία-δύο-πέντε-δέκα φορές και ξεπαγώνουν τα πνευματικά λάδια και παίρνει μπρος η πνευματική μηχανή της αδιάλειπτου προσευχής , οπότε δουλεύει μετά μόνη της η καρδιά στην ευχή. Αλλά , και όταν η καρδιά πάρη μπρος στην ευχή, και πάλι δεν πρέπει να καταργήσουμε το κομποσχοίνι, για να μην παρακινηθούν και άλλοι να το καταργήσουν, ενώ δεν πήρε ακόμη μπρος η καρδιά τους στην ευχή.
- Όταν, Γέροντα, κρατώ το κομποσχοίνι μου και λέω την ευχή μηχανικά, μήπως υπάρχει κίνδυνος ανθρωπαρέσκειας ;
- Αν κάνης κομποσχοίνι εξωτερικά από ανθρωπαρέσκεια , ακόμη και τα χέρια σου να ξεφλουδίσης , σε τίποτε δεν θα σε ωφελήση. Μόνον κούραση θα σου φέρη και την ψευδαίσθηση ότι δήθεν ασχολείσαι με την νοερά προσευχή.
- Γέροντα, εγώ δεν έχω συνηθίσει να κρατώ κομποσχοίνι.
- Το κομποσχοίνι να το κρατάς, για να μην ξεχνάς την ευχή, την οποία πρέπει να εργάζεσαι εσωτερικά , στην καρδιά. Όταν μάλιστα βγαίνης από το κελλί σου, να θυμάσαι ότι ο εχθρός είναι έτοιμος για επίθεση. Γι’ αυτό, να μιμήσαι τον καλό στρατιώτη που βγαίνοντας από το πολυβολείο έχει πάντοτε «ανά χείρας» το αυτόματο όπλο. Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη˙ είναι το όπλο του μοναχού και οι κόμποι είναι σφαίρες, που «κρα-κρα» θερίζουν τα ταγκαλάκια.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

“Θεέ μου, πάρε με!” (παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)


Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό , το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα. Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας , με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο) . Πότε με τον έναν τρόπο , πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα , που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: “Θεέ μου, πάρε με!”. Και τελικά , με πήρε!...”.
“Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν , σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους… Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο…
Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:
“’Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: “Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη∙ πάρτε τον στο νεκροτομείο!”.
Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν . Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:
- Πού τον πας; Αυτό; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:
- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.
Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη , αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της. Ο Άγγελός μου έλεγε:
- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;
Εκείνη απάντησε:
- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.
- Τί αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου! ) , έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν…
- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.
Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!...
Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο , με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάστασή μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.
Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο , αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!”
Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…


Από το βιβλίο: «Μηνύματα από τον Ουρανό»
Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας
Δωρίδα 2005

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

5. Αν σε κάθε οικογένεια υπήρχε έστω και ένα πρόσωπο που υπηρετούσε τον Θεό με ζήλο, τί αρμονία θα υπήρχε στον κόσμο! Θυμάμαι συχνά την ιστορία κάποιας κοπέλας. Συνήθιζε να έρχεται και να συζητάμε τότε που ήμουν ακόμα στο Μοναστήρι του Τουμάν . Ήρθε κάποια μέρα στο Μοναστήρι μαζί με ένα οργανωμένο γκρουπ προσκυνητών, και μου διαμαρτυρήθηκε το εξής: «Δεν το αντέχω πια! Οι άνθρωποι είναι τόσο αγενείς μεταξύ τους!». Και κατόπιν μου είπε ότι θα κοίταζε να βρει άλλη δουλειά. Την απέτρεψα , λέγοντας ότι ήταν λίγες οι δουλειές εκείνο τον καιρό και τα επίπεδα της ανεργίας υψηλά. Της είπα να πάψει να πολεμά τους συναδέλφους της στη δουλειά. «Μα δεν μάχομαι κανένα!», απάντησε. Της εξήγησα ότι μολονότι δεν μάχεται κανένα σωματικά εντούτοις με το να είναι δυσαρεστημένη στη θέση της, διεξάγει πόλεμο εναντίον των συναδέλφων της με τους λογισμούς της. Εκείνη αντέτεινε ότι κάθε άλλη αντίδραση θα υπερέβαινε τα όρια αντοχής του καθενός. «Μα ασφαλώς και τα υπερβαίνει», της είπα, «αλλά δεν μπορείς να το κάνεις μόνη σου. Χρειάζεσαι τη βοήθεια του Θεού. Κανείς δεν γνωρίζει αν προσεύχεσαι ή όχι την ώρα της δουλειάς σου. Κατά συνέπεια, όταν αρχίζουν να σε προσβάλλουν, μην τους αντιγυρίζεις τις προσβολές ούτε με λόγια ούτε με αρνητικές σκέψεις. Προσπάθησε να μην τους προσβάλλεις ούτε καν με τους λογισμούς σου∙ προσευχήσου στον θεό να τους στείλει έναν άγγελο ειρήνης. Ζήτησέ Του επίσης να μην ξεχάσει και σένα. Αυτό δεν θα μπορέσεις να το κάνεις αμέσως , αλλά αν προσεύχεσαι πάντοτε έτσι, θα δεις πώς θα αλλάξουν τα πράγματα με τον καιρό και πώς θα αλλάξουν επίσης και οι άνθρωποι. Κατ’ ουσίαν θα αλλάξεις κι εσύ». Εκείνο τον καιρό δεν ήξερα αν επρόκειτο να δώσει βάση στη συμβουλή μου.
Αυτό συνέβη στο Μοναστήρι του Τουμάν το 1980. Το 1981 με έστειλαν στο μοναστήρι της Βιτόβνιτσα. Κάποια μέρα στεκόμουν πλάι στην κυδωνιά , όταν είδα ένα γκρουπ προσκυνητών να πλησιάζει. Ήταν κι εκείνη ανάμεσα στο γκρουπ και με πλησίασε για να πάρει ευλογία. Και να τι μου είπε: «Αχ πάτερ! Δεν είχα ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί!». Τη ρώτησα αν αναφερόταν στους συναδέλφους της στη δουλειά κι εκείνη μου απάντησε θετικά. «Άλλαξαν τόσο πολύ πάτερ, είναι απίστευτο! Κανείς δεν με προσβάλλει πλέον, και βλέπω και σε μένα επίσης τη διαφορά!». Τη ρώτησα αν είχε ειρηνεύσει με όλους και μου απάντησε ότι υπήρχε μόνο ένα πρόσωπο μονάχα με το οποίο δεν μπορούσε να ειρηνεύσει για πολύ καιρό. Κατόπιν ,καθώς διάβαζε τα Ευαγγέλια, έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο όπου ο Κύριος μας ζητά να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Και τότε είπε στον εαυτό της: «Θα αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο είτε το θέλεις είτε όχι, διότι αυτό είναι που μας ζητά ο Κύριος». Και τώρα, ξέρετε, είναι οι δυό τους οι καλύτεροι φίλοι!
Μακάρι να υπήρχε έστω και ένας τέτοιος άνθρωπος σε κάθε επιχείρηση, εργοστάσιο ή γραφείο! Έτσι θα ανοιγόταν ο δρόμος προς την ειρήνη. Μόνο ένας άνθρωπος χρειάζεται, ένας άνθρωπος συνδεδεμένος προσευχητικά με τον Θεό, και θα έχουμε παντού ειρήνη- στην οικογένεια, στην δουλειά, στην κυβέρνηση και παντού. Η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου είναι που μπορεί να μας ελευθερώσει από ζοφερούς και δυσβάσταχτους λογισμούς.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα»
Εκδόσεις : «Εν πλω»

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

«ΑΦΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΠEΣΩ…;»


«Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος,
μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, οὐκ εἰς τέλος
ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·»
(Ψαλμ. 8-9 )


Καλά. Μου λέτε να εξομολογηθώ. Μα, αφού δεν μπορώ να κόψω το ελάττωμα; Αφού δεν μπορώ να κρατηθώ; Αφού θα ξαναπέσω; Τι θέλετε, να παίζω με τα θεία;
Την αντίρρηση αυτή προβάλλουν συνήθως νέοι άνθρωποι και μάλιστα άγαμοι. Όταν τους μιλήσει ο Πνευματικός για αγνότητα και καθαρότητα ψυχής και σώματος, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούν, λένε , να υπερνικήσουν το πάθος. Κι αφού προεξοφλούν νέα πτώση, δεν θέλουν να εξομολογηθούν.
- Μου υποδεικνύετε να εξομολογηθώ, μου έλεγε κάποιος νέος. Μα αφού θα αμαρτήσω και πάλι; Τί να την κάνω την Εξομολόγηση; Μήπως πρόκειται να μου επιτρέψει ο Ιερεύς να κοινωνήσω; Να πάω, λοιπόν, έτσι για παιχνίδι; Στο κάτω-κάτω ντρέπομαι να λέω όλο τα ίδια. Δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Κατ’ αρχήν , όσοι προβάλλουν την αντίρρηση αυτή δείχνουν ότι δεν έχουν συναισθανθεί την ενοχή τους και επομένως δεν έχουν μετανοήσει. Αλλά, όπως θα δούμε, απαραίτητη προϋπόθεση της Εξομολογήσεως είναι η μετάνοια για την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή. Εξομολόγηση σημαίνει ομολογία αμαρτιών, για τις οποίες μετανοώ. Χωρίς μετάνοια δεν νοείται Εξομολόγηση. Αν νομίζουμε ότι καλώς πράξαμε, τότε δεν χρειάζεται Εξομολόγηση και συγχωρητική ευχή.
Όσοι, όμως, προβάλλουν αυτή την αντίρρηση, ομολογούν ακριβώς ότι έχουν επιπόλαιη ιδέα περί αμαρτίας. Δεν έχουν ίσως ποτέ σκεφθεί σοβαρά, ποιό κακό τους προξενεί το αμαρτωλό πάθος, η ακάθαρτη πράξη, η αμαρτία γενικά, την οποία με τόση ευχαρίστηση υπηρετούν. Θεωρούν την αμαρτία σαν ένα αθώο παιχνιδάκι. Αγνοούν ότι «τα οψώνια ( = αποτελέσματα) της αμαρτίας θάνατος» ( Ρωμ. 6,23 ) . Δεν έχουν συναίσθηση του ηθικού γκρεμού στον οποίο εξάπαντος οδηγούνται με την αμαρτωλή ζωή τους. Και γι’ αυτό δεν νοιώθουν την υποχρέωση να διορθωθούν. Ή μάλλον προσποιούνται πως δεν νοιώθουν, γιατί στο βάθος θα ήθελαν, σε στιγμές μάλιστα ειλικρίνειας- και τέτοιες στιγμές έχει και ο πιο πωρωμένος- να άλλαζαν τρόπο ζωής. Αν αυτό μπορούσαν να το επιτύχουν χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, τότε ευχαρίστως θα δέχονταν να μετανοήσουν. Αλλά η κακή συνήθεια τους έχει κυριεύσει τόσο πολύ, που για να απαλλαγούν από αυτό χρειάζεται αγώνας και κόπος και ιδρώτας. Ενώ αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι ούτε αγώνα να αναλάβουν, ούτε με κόπο και ιδρώτα και προσπάθεια να ταράξουν την πνευματική τους οκνηρία. ‘Έπειτα, η αμαρτία τους έχει παραλύσει τη θέληση, τους έχει εξασθενήσει τις ψυχικές τους δυνάμεις. Κι ο σατανάς τους έχει μεταδώσει την αποθάρρυνση, για την οποία γράψαμε παραπάνω, τη δειλία, το φόβο, την απογοήτευση: «Δεν διορθώνεσαι! Αφού πάλι θα πέσεις, τί την θέλεις την Εξομολόγηση;» .
Κάτω από την επίδραση της κατάστασης αυτής, δεν τολμούν να πάρουν απόφαση διορθώσεως, αποκοπής του κακού. Κι έτσι δεν κάνουν το μεγάλο βήμα. Και θεωρούν αυτή την ατολμία τους σαν δήθεν ειλικρίνεια προς τον Θεό και τον εαυτό τους! Δυστυχισμένες υπάρξεις! Να ξέρατε πόσο υποβιβάζετε τον εαυτό σας με τις δικαιολογίες αυτές. Πόσο υποτιμάτε τη δύναμη της θέλησής σας. Πόσο καταρρακώνετε τον ανθρωπισμό σας! Αφαιρείτε από τον εαυτό σας το πολυτιμότερο στοιχείο του, τον «ηγεμόνα νουν». Και ομολογείτε πως νικηθήκατε στη ζωή από το εγώ σας. Τα ζώα μόνο έχουν το δικαίωμα να ζουν με τα ένστικτά τους. Όχι όμως και ο λογικός και ελεύθερος άνθρωπος. Εκείνα δεν έχουν να επιλέξουν μεταξύ καλού και κακού, αγαθού και πονηρού. Στερούνται λογικής και θελήσεως. Έχουν μόνο ένστικτα. Κι αυτά ικανοποιούν.
Εσύ, όμως, αδελφέ μου, έχεις βούληση. Μην την αρνείσαι, προφασιζόμενος ότι θα ξαναπέσεις. Αν πιστεύεις στον αγώνα σου, μη μελετάς από τώρα την ήττα σου. Θα ξέρεις ασφαλώς ότι στο στρατό, το μόνο πράγμα που δεν διδάσκεται είναι η υποχώρηση. Δεν υπάρχει λόγος να καλλιεργούμε την ηττοπάθεια πριν την ώρα της. Εσύ, λοιπόν, έχεις βούληση, έχεις λογικό, έχεις ψυχικές δυνάμεις. Μπορείς, αν το θελήσεις, να επιβληθείς στον εαυτό σου. Πρέπει, σαν άνθρωπος ελεύθερος, να ζεις λογικά. Έχεις τη δύναμη, αρκεί να το θελήσεις, να κυριαρχήσεις πάνω στον εαυτό σου. Να περιορίσεις τις κατώτερες ορμές σου. Να υψωθείς πάνω από τα γήινα, τα φθαρτά, τα μάταια, τα υλικά, τα εφήμερα, τα προσωρινά. Μήπως για τον ουρανό δεν είσαι πλασμένος; Αλλά πόσο γρήγορα λησμόνησες τη θεία καταγωγή σου! Και τον προορισμό σου πάνω στη γη. Και το σκοπό της ζωής σου. Φαίνεται, δεν έχεις ποτέ φιλοσοφήσει για το νόημα της ζωής. Δεν είναι χαμένος καιρός η ζωή. Είναι μια ευκαιρία, που ή τη χάνεις ή την κερδίζεις. Έχει σκοπό και νόημα η ζωή. Εσύ, ίσως, σαν σκοπό της έχεις βάλει το χρήμα, την ηδονή, την πρόσκαιρη απόλαυση. Και γι’ αυτό δεν νιώθεις την ανάγκη της μετανοίας. Δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να κάνεις μια προσπάθεια να γίνεις ηθικός, να συμμορφώσεις τη ζωή σου προς το θέλημα του Δημιουργού σου. Έτσι, τόσο εύκολα και αβασάνιστα αρνείσαι να αποβάλεις το σάπιο, να φτύσεις το δηλητήριο . Και προβάλλεις τη δειλή και αναξιοπρεπή , για άνθρωπο λογικό, δικαιολογία ότι, πάλι θα αμαρτήσεις. Τόσο πολύ, λοιπόν, συνήθισες τη δυσοσμία της αμαρτίας και τις φρικτές αναθυμιάσεις της , ώστε να τις θεωρείς …εκλεκτό άρωμα; Μέχρι εκεί έφτασε η προσκόλλησή σου στην τρομερή αυτή λέπρα;
Έπειτα, μη λησμονείς, ότι το να ξαναπέσεις δεν είναι τόσο φοβερό, όσο να μένεις εκεί στην πτώση σου, χωρίς να καταβάλεις προσπάθεια να σηκωθείς. Θα ξαναπέσεις, αναπόφευκτα ίσως. Θα λερωθείς και πάλι. Αλλά, να το λουτρό. Μπες στο εξομολογητήριο να καθαρισθείς. Βγήκες τώρα καθαρός και πιο κάτω ξαναπέφτεις; Δεν πειράζει. Θα ξανασηκωθείς . «Μη ο πίπτων ουκ ανίσταται;» ( Ιερεμ. 8,4 ) . Το λουτρό πάλι σε περιμένει. Θα ξαναβγείς απ’ αυτό λουσμένος , καθαρισμένος. Η Εξομολόγηση είναι Μυστήριο που επαναλαμβάνεται. Είναι λουτρό, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιούμε πάντοτε, όταν λερώνεται ο χιτώνας της ψυχής μας. Διότι είναι αλήθεια πως ένα πάθος αμαρτωλό , στο οποίο είναι κανείς υποδουλωμένος πολύ καιρό, δεν κόβεται αμέσως. Το δένδρο δεν κόβεται ποτέ με την πρώτη τσεκουριά. Ο Θεός μας δέχεται Και μας συγχωρεί «εβδομηκοντάκις επτά», δηλαδή συνεχώς, όσες φορές κι αν Τον πικράνουμε. Κάθε φορά που θα πέσουμε, Εκείνος περιμένει να σηκωθούμε. Αλλά υπό τον όρο, ότι θα καταβάλουμε προσπάθεια, θα αγωνιστούμε, θα μισήσουμε το κακό. Άλλο είναι να αγωνίζεσαι και παρά ταύτα να πέφτεις , κι άλλο να παραδίνεσαι θεληματικά στον εχθρό. Άλλο είναι να ζητάς με συντριβή συγχώρεση κι άλλο να έρχεσαι με ελαφρά καρδιά στον Πνευματικό και μόλις απομακρυνθείς , χωρίς καμιά προσπάθεια, χωρίς προσοχή, να επαναλαμβάνεις τα ίδια. Αυτό είναι ειρωνεία του Μυστηρίου. Έτσι δεν δείχνεις ούτε ίχνος μεταμέλειας. Απεναντίας η τακτική σου αυτή προδίδει άνθρωπο απερίσκεπτο , αφιλοσόφητο , επιπόλαιο.
Και κάτι ακόμη: Ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις στη χάρη του Μυστηρίου. Αν πιστεύεις, τότε θα είσαι βέβαιος ότι ο Θεός θα ακούσεις την κραυγή της μετανοίας σου και θα σε βοηθήσει, ώστε, σιγά-σιγά να απαλλαγείς από τα πάθη σου. Το Μυστήριο θα σου εξασφαλίσει τη θεία Χάρη, δηλαδή τον Ίδιο τον Κύριο, που θα σε ενδυναμώνει και ενισχύει στον αγώνα σου. Έτσι θα βγαίνεις δυναμωμένος , με ανανεωμένες δυνάμεις και με σύντροφο ισχυρό τη θεία Χάρη. Αν, τυχόν, ξαναπέσεις, πάλι θα τρέξεις στο λουτρό και πάλι θα καθαρισθείς.
Τι κάνουμε όταν λερωθούν τα ρούχα μας; Τα πλένουμε . Τα χρησιμοποιούμε. Και όταν πάλι λερωθούν, πάλι τα πλένουμε και πάλι τα φορούμε. Ποτέ δε λέμε: «Δεν βαριέσαι∙ αφού και πάλι θα λερωθούν τα ρούχα μου, γιατί να τα πλύνω»; Πόσο ανόητη θα ήταν παρόμοια σκέψη! Κι όμως, προκειμένου για την ίδια την ψυχή μας, αυτή την ανόητη σκέψη κάνουμε.
Η δικαιολογία αυτή των ανθρώπων που δεν εξομολογούνται, γιατί θα αμαρτήσουν και πάλι, μου θυμίζει τη νοοτροπία ενός στρατιώτη χωρικού: Υπηρετούσε στο μαγειρείο της μονάδας. Κάποιο απόγευμα , τον είδε ο αξιωματικός να προετοιμάζεται να μαγειρέψει το βραδυνό φαγητό στο άπλυτο, από το μεσημεριανό μαγείρεμα, καζάνι.
- Τι κάνεις εκεί; του λέει. Πλύνε γρήγορα το καζάνι.
Κι εκείνος με αφέλεια του απαντά:
- Κυρ- Λοχαγέ, από μαγείρεμα είναι! Αφού, δηλαδή, θα μαγειρέψω πάλι, τί χρειάζεται το πλύσιμο;
Κι όμως, παρόμοια κωμική δικαιολογία επιστρατεύουν αρκετοί, προκειμένου να αποφύγουν την εξομολόγηση. Και μένουν μακριά από τη θεία Χάρη, με λερωμένη την ψυχή. Σ’ αυτούς , θα μπορούσαμε να πούμε συμπερασματικά: Κύριοι , αφού θα ξαναπεινάσετε, γιατί τρώτε; Και αφού θα ξαναδιψάσετε, γιατί πίνετε; Εκεί μας οδηγεί η παράλογη και απερίσκεπτη ένστασή σας.





Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Τα πάθη μας και ο φόβος του Θεού


Ο στάρετς με ζήλο καλούσε όλους σε πνευματική προκοπή:
- Είναι απαραίτητο να προκόψουμε στην ευλογημένη χριστιανική ζωή, να μάθουμε να νικούμε τα πάθη μας. Ωστόσο ζούμε «κατά τα στοιχεία του κόσμου» και ξεχνούμε τον Χριστό. Λύτρωσέ μας Κύριε, από την πνευματική τύφλωση και μυωπία! Η πνευματική τύφλωση είναι πολύ βαρύτερη και πιο επικίνδυνη από την φυσική τύφλωση. Είθε να μας λυτρώσει ο Κύριος από μια ζωή χωρίς πνευματική πρόοδο κι από μια λαθεμένη και άρρωστη πνευματική ανάπτυξη.
Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει η σπίθα του Θεού. Ας μη σβήσουμε αυτή τη σπίθα με τα γήινα πάθη μας: με την επιθυμία της “εύθυμης” ζωής, με τη φανταστική ευτυχία, με την κραιπάλη και τις άφθονες ανέσεις. Όπως η ευλογία κατατρώει την ομορφιά του προσώπου, έτσι και η κοιλιά κατατρώει όλη την ομορφιά της ψυχής. Ο άνθρωπος μένει με άδεια ψυχή, πέφτοντας όλο και περισσότερο στο βάθος του κακού. Μεταμορφώνοντας τη ζωή του σε κυνηγητό θηραμάτων, ο άνθρωπος αφήνει το δρόμο της υπηρεσίας του αγαθού, της αλήθειας του Θεού, και παίρνει το δρόμο της ατιμίας και της ανομίας.

Ο π. Σάββας δίδασκε να προσπερνάμε αυτό το «ξερό χορτάρι» της κενότητας της ανθρώπινης ευτυχίας:
- Λύτρωσέ μας ,Κύριε, από αυτόν τον άτιμο στόχο, έλεγε. Ας επιδιώκουμε την ευσέβεια. Ας μεταβάλλουμε τη σαρκική μας ζωή σε πνευματική. Ας διώξουμε από την καρδιά μας τα πάθη.
Ο στάρετς δίδασκε ότι σαν αρχή του θερμού αγώνα μας κατά των παθών πρέπει να θέσουμε τον φόβο του Θεού γιατί αυτός είναι η αρχή της σοφίας. Σοφός είναι εκείνος που απέκτησε το Άγιο Πνεύμα, προσπαθώντας να τηρήσει όλες τις εντολές του Χριστού, φοβούμενος να λυπήσει με τις αμαρτίες του τον Κύριο. Όποιος είναι σοφός είναι και ταπεινός . Όσο ανώτερος είναι κάποιος στην πνευματική ζωή, τόσο καθαρώτερα βλέπει πόσο μεγάλος είναι ο Θεός και πόσο μηδαμινός είναι ο άνθρωπος.
«Τι είναι τέλος πάντων αυτός ο φόβος, τον οποίο είναι απαραίτητο να έχει ο χριστιανός;» ,έλεγε ο επίσκοπος Βενιαμίν (Μίλωφ) . Αυτός ο φόβος καταλαμβάνει την πρώτη θέση ανάμεσα στις αρετές και μαρτυρεί τη ζωντανή επιθυμία του ανθρώπου για τον Θεό και για τη λάμψη του Αγίου Πνεύματος που διώχνει το σκοτάδι της αμαρτωλής ψυχής».
Όπως κάθε αρετή, ο φόβος του Κυρίου είναι δώρο του Θεού στον χριστιανό. Χαρίζεται σε όποιον υπακούει στα προστάγματά Του: «Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου• φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς» ( Ψαλμ. 33, 12 ) .
Ο φόβος του Κυρίου φέρνει στη μνήμη μας τη Δευτέρα Παρουσία και το φοβερό Κριτήριο , όπου θα κριθεί αν θα μετάσχουμε στην αιώνια ζωή. Οι καρποί του φόβου του Θεού είναι μεγάλοι, διότι η αγία Γραφή λέγει: «Ο Θεός το θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν ἐπακούσεται καὶ σώσει αὐτούς.» ( Ψαλμ. 144, 19 ) . Πόσο μεγάλη και γεμάτη παρηγοριά που είναι αυτή η υπόσχεση!

Με το προσωπικό του παράδειγμα και τη διδαχή του ο στάρετς, ως φορέας του φόβου του Θεού, δίδασκε όλους αυτή τη μεγάλη αρετή. Φοβούμενος πάνω απ’ όλα τον Θεό δεν ετρομοκρατείτο από τις ανθρώπινες απειλές και δυσαρέσκειες. Άφοβα τηρούσε το θέλημα του Θεού. Στο πρόσωπο των πλησίον του ο στάρετς «εδούλευε τω Κυρίω εν φόβω». Και ύστερα «ηγαλλιάτο αυτώ εν τρόμω».
«Πόσο ένδοξη αρετή είναι να περιφρονείς όλες τις δύσκολες καμπές της παρούσης ζωής», αναφωνεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος . «Αυτή κάμει τους αγωνιστές της δυνατώτερους, υψηλότερους, αήττητους. Δεν έχουν ανάγκη από κάστρα και χρήματα. Τους χρειάζεται μόνο ισχυρή θέληση και σταθερότητα και τότε η αρετή τους θα νικήσει όλη την ανθρώπινη πονηρία». Κι ο στάρετς σύμφωνα με το λόγο του ιερού Χρυσοστόμου έβγαινε πάντοτε νικητής. Έλεγε:
- Παντού πρέπει να έχουμε το φόβο του Θεού, τον οποίο και μέσα στη Θ. Λειτουργία μας τον θυμίζει η μεγάλη Εκτενής:
«Ὑπέρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου, καί τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας, καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.» Βλέπετε, ποιός μπορεί να παραστεί στο ναό; Μόνο όποιος έχει φόβο Θεού. Και πλησιάζοντας στη Θεία Κοινωνία ακούμε: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Βλέπετε πόσο απαραίτητος είναι ο φόβος; Χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να εργασθούμε για τον Κύριο. Αλλά, για να προδιαθέσουμε την ψυχή μας για το φόβο του Θεού, κατά την προσευχή πρέπει να συγκεντρώσουμε το νου μας, να ειρηνεύσουμε από την αρχή την ψυχή μας και τις σκέψεις μας και να βάλουμε στην άκρη όλη τη γήινη ματαιότητα. « Μακάριος ἀνὴρ, ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον». (Ψαλμ. 111,1 . «Όπου ο φόβος του Κυρίου εκεί και των εντολών τήρησις», λέγουν οι άγιοι Πατέρες . Αλλά συμβαίνει να προσκολλώμαστε στη γη και στη μέριμνα για τα φθαρτά και να μη μπορούμε με τις σκέψεις μας να ξεκολλήσουμε από τη γη. Θα πρέπει να ζούμε στη γη, όπως στρέφεται ο τροχός, δηλαδή μονάχα ίσα –ίσα ένα σημείο της γης να αγγίζουμε . Ο στάρετς Παρθένιος έλεγε: «Όποιος απέκτησε το φόβο του Θεού , γι’ αυτόν στη γη δεν υπάρχει ούτε θλίψη ούτε λύπη. Μόνο χαρά».


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Το βαθύ παράπονο

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΜΟΡΦΟΙ και αρχαγγελικοί άνθρωποι χαίρονται με όλα όσα τους έρχονται , διότι ξέρουν πως « τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» ( Φιλ. γ΄20 ) . Η τελειότερη μορφή προσευχής είναι η αέναος δοξολογία του Θεού. Όποιος ευχαριστεί τον Θεό συνεχώς , ομοιάζει με τους αγγέλους , οι οποίοι δορυφορούν τον Κύριο και ψάλλουν ύμνους επινίκιους προς τον Δημιουργό του σύμπαντος.
Όμως τί θλιβερό… Το παράπονο και η γκρίνια αιχμαλωτίζουν σήμερα τις ζωές μας. Όλος ο κόσμος στριμώχνεται και φωνάζει, του φταίνε όλα, θλίβεται σε όλα, δεν αναπαύεται σε τίποτα. Παραπονούμαστε με τους ανθρώπους, παραπονούμαστε με τα δυσάρεστα γεγονότα που έρχονται αιφνιδίως στη ζωή μας.
Όμως υπάρχει ένα βαθύ παράπονο , το οποίο αγνοούμε και το οποίο ευθύνεται για όλα τα άλλα παράπονα που εκφράζουμε συνεχώς προς τους γύρω μας ˙ το παράπονο της ψυχής, που παραδέρνει ολόγυμνη από αρετές μέσα στην αγωνία αυτού του κόσμου, ξεκομμένη και ορφανεμένη από τον Θεό και Δημιουργό της. Και το χειρότερο είναι πως δεν αναζητά τα χρυσοΰφαντα ρούχα της Θείας Χάριτος ,αλλά τα κουρέλια που προσφέρει το γήινο περιβάλλον μας. Αλλά πού να τη ζεστάνουν την ταλαίπωρη… Αυτά μπάζουν από όλες τις πλευρές. Και όλο ψάχνεται να μαζεύει κουρέλια και όλο υποφέρει. Και τελικά νομίζει πως της φταίνε οι άλλοι.
Η ψυχή μοιάζει με τον άνθρωπο που βγαίνει γυμνός στα χιόνια και, επειδή τουρτουρίζει, φωνάζει στους άλλους που είναι και αυτοί οι έρημοι γυμνοί. Να ήταν τουλάχιστον ντυμένοι να τους έδινε κάποιο ρούχο. Και ενώ φταίνε τα χιόνια και οι πάγοι και η γύμνια , εκείνη βρίζει τους ανθρώπους γύρω της που κρυώνουν. Πράγματι, πολύ ανόητη εικόνα. Αν η ευλογημένη ψυχή ήταν καλά ντυμένη ,δεν θα φοβόταν τους πάγους. Και η εποχή μας , ως γνωστόν, είναι πολύ παγωμένη από έλλειψη αγάπης. Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει κάποτε πως στα έσχατα χρόνια «ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» ( Ματθ. κδ΄12 ) , θα παγώσει δηλαδή.
Βγαίνεις, λοιπόν, γυμνός στην παγωνιά και σου φταίνε οι άλλοι; Γιατί χάνεις χρόνο γκρινιάζοντας; Κοίταξε να ντυθείς με τη θερμουργό Χάρη του Θεού και τότε θα Τον δοξάζεις για την ωραία ενδυμασία σου και συγχρόνως θα πονάς και για όλους αυτούς που γυμνοί πορεύονται ανάμεσα στις παγωνιές. Και μπορεί να φτάσεις σαν τον απόστολο Παύλο να λες: «Ας παγώσω εγώ, για να ζεσταθούν οι αδελφοί μου « ( βλ. Ρωμ. θ΄ 3 ) .
15/4/2010



Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Η ακηδία αχρηστεύει τον άνθρωπο


- Γέροντα, τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην ακηδία και την αθυμία;
- Ακηδία είναι η πνευματική τεμπελιά, ενώ η ραθυμία αναφέρεται και στην ψυχή και στο σώμα. Καλύτερα όμως να λείψουν και τα δύο. Η ακηδία και η ραθυμία μερικές φορές κολλούν και σε ψυχές που έχουν πολλές προϋποθέσεις για πνευματική ζωή, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο.
Σε έναν αδιάφορο ο πειρασμός δεν κάνει τόσο κακό. Ένας ευαίσθητος όμως άνθρωπος ,αν στενοχωρηθή, νιώθει μετά ακηδία. Πρέπει να βρη τί τον στενοχώρησε και να το αντιμετωπίση πνευματικά, για να ξαναβρή το κουράγιο και να πάρη μπρος η μηχανή του. Να προσέχη να μην αφήνη αθεράπευτες πληγές , γιατί μετά κάμπτεται από τα τραύματά του. Το ψυχικό τσάκισμα, το οποίο στην συνέχεια φέρνει και το σωματικό, τον αχρηστεύει. Ο γιατρός δεν βρίσκει τίποτε, γιατί την βλάβη την έχει προκαλέσει ο πειρασμός. Πόσες ψυχές που έχουν φιλότιμο ,ευαισθησία, τις βλέπω αχρηστευμένες!
- Γέροντα, αισθάνομαι εξάντληση και δεν μπορώ να κάνω καθόλου πνευματικά1. Αυτό προέρχεται από κούραση ή μήπως είναι από ραθυμία;
- «Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή»2, δεν λέει; Δεν είναι κούραση σωματική˙ ψυχικό τσάκισμα είναι. Αυτό είναι χειρότερο από την σωματική κούραση. Με το ψυχικό τσάκισμα ξεβιδώνεται κανείς και γίνεται σαν ένα όχημα που όλα τα εξαρτήματά του είναι καλά, αλλά η μηχανή του είναι διαλυμένη.
- Γέροντα, βλέπω ότι, ενώ πρώτα αγαπούσα τα πνευματικά, τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε.
- Γιατί δεν μπορείς να κάνης τίποτε; Δεν έχεις δυνάμεις; Εγώ βλέπω ότι έχεις. Δεν θυμάσαι παλιά, όταν χτιζόταν το μοναστήρι και δούλευες όλη μέρα στο γιαπί , πόσα πνευματικά έκανες;
- Μήπως, Γέροντα, φταίει που έδωσα όλον τον εαυτό μου στις δουλειές;
- Πιο πολύ φταίει που άφησες τον εαυτό σου χαλαρό . Κοίταξε να τον σκληραγωγήσης ˙ να αγαπήσης την άσκηση. Εγώ , που έχω μισό πνεύμονα, ξέρεις πόσες μετάνοιες κάνω; Δεν μπορώ να σου πω. Μόνο για τα κομποσχοίνια , που κάνω με μικρές μετάνοιες, σου λέω ότι, όταν κουράζεται το ένα χέρι, κάνω τον σταυρό μου με το άλλο. Αυτά σου τα λέω από αγάπη. Άλλοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις που έχεις εσύ, και ξέρεις πώς αγωνίζονται, πώς παλεύουν; Εσύ για λοκατζής κάνεις! Πώς άφησες έτσι τον εαυτό σου; Εγώ θα προσεύχωμαι για σένα, αλλά, για να βοηθηθής, πρέπει κι εσύ να κάνης μια προσπάθεια. Κατάλαβες; Στα πνευματικά πρέπει να δώσης όλον τον εαυτό σου, και τότε θα αποδώσης και στην διακονία σου.
- Γέροντα, μερικές φορές , όταν είμαι στο κελλί, με πιάνει ακηδία.
- Στο κελλί σου δεν προσεύχεσαι , δεν μελετάς. Όσο μπορείς, να μην αφήνης να περνάη ο χρόνος χωρίς να κάνης τίποτε. Δεν μπορείς να προσευχηθής; Ας μελετήσης κάτι που σε βοηθάει εκείνη την ώρα. Διαφορετικά ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλευθή την άσχημη κατάστασή σου και να σε εξουθενώση.


1. «Πνευματικά» είναι: ευχή με το κομποσχοίνι, μετάνοιες, πνευματική μελέτη κ.λπ. που κάνει ο μοναχός εκτός της διατεταγμένης Ακολουθίας και του μοναχικού κανόνος. Αυτά γίνονται και από λαϊκούς που αγωνίζονται στον κόσμο.
2. Τρίτον Μεγαλυνάριον της Μικράς και της Μεγάλης Παρακλήσεως εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Εκπληκτικός έπαινος στα πελάγη αρετών της Ολυμπιάδας»

2.Επιστολή 8η

Κουκουσός, τέλη 404.
«Εκπληκτικός έπαινος στα πελάγη αρετών της Ολυμπιάδας».


1α. Η προηγούμενη επιστολή που έστειλα στη χάρη σου αρκούσε να καταπραΰνει αρκετά τη φλεγμονή της ψυχικής οδύνης σου. Επειδή όμως βλέπω ότι η τυραννίδα της κατάθλιψης – «αθυμία»- σε έχει καταβάλει πολύ και σε καταπονεί, θεώρησα αναγκαίο να προσθέσω στην πρώτη κι αυτή τη δεύτερη επιστολή, ώστε να μπορέσεις να καρπωθείς ακόμα πιο πολλή παράκληση , και, από δω και μπρος η ψυχική υγεία σου να σταθεροποιηθεί.
β. Θα προσπαθήσω λοιπόν τώρα με άλλο τρόπο να διαλύσω τη σκόνη της αθυμίας σου, γιατί πιστεύω ότι το οίδημα και η οδυνηρή πληγή έγινε σκόνη πια. Ωστόσο ούτε σ’ αυτή τη φάση πρέπει να αδιαφορήσεις και να πάψεις να φροντίζεις ώστε η θεραπεία να ολοκληρωθεί. Γιατί αν δεν καταβάλει κανείς προσεκτική φροντίδα ν’ απαλλαγεί και από αυτή τη σκόνη, μπορεί σε καίριο μέλος του σώματος όπως είναι το μάτι να προκληθεί μεγάλη ζημιά, να θολώσει η κόρη του οφθαλμού εκείνου που αδιαφορεί, και η όρασή του να διαταραχθεί. Για να μη συμβεί κατά κάποιο τρόπο το ίδιο και στο θέμα που μας απασχολεί, θα προσπαθήσω να αφαιρέσω κι αυτό που ονόμασα σκόνη, τα απομείναντα κατάλοιπα του κακού. Προς τούτο σε καλώ να σηκωθείς και να μου απλώσεις το χέρι, καθώς με την αρρώστια της ψυχής συμβαίνει ό,τι και με τη σωματική. Όσοι δηλαδή δέχονται την ιατρική βοήθεια, αλλά αρνούνται να βοηθήσουν εαυτούς και οι ίδιοι , χάνουν το όποιο θεραπευτικό όφελος έχει επιτευχθεί.
γ. Για να μη συμβεί αυτό, φρόντισε παρακαλώ να βοηθήσεις και η ίδια τον εαυτό σου , όσο πιο καλά μπορείς, ώστε με την αμοιβαία συνεργασία μας να προκύψει ωφέλεια πολλή . Ίσως όμως πεις εδώ, θέλω, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να διασπάσω το ζοφερό νέφος της αθυμίας , παρότι προσπαθώ . Αυτό αποτελεί πρόφαση και δικαιολογία, γιατί γνωρίζω πολύ καλά και την ευγένεια των λογισμών σου, και τη δύναμη της ευλαβούς σου ψυχής, και τη μεγάλη σου σύνεση, αλλά και τη δύναμη με την οποία τον ασκητικό σου αγώνα επιτελείς. Που σημαίνει γνωρίζω ότι, να το πω έτσι, αρκεί να δώσεις εντολή στο μανιασμένο πέλαγος της αθυμίας σου να ησυχάσει, και θα νιώθεις να σου γαληνεύει πάλι η ψυχή!
δ. Και για να επιτευχθεί πιο εύκολα αυτό, θα εισφέρω και τη δική μου συμβολή. Άραγε πώς μπορείς να το πετύχεις πιο εύκολα; Αν αναλογιστείς κατ’ αρχήν όλα όσα σου διαμήνυσα στην προηγούμενη επιστολή, όπου σου έγραψα πολλά γι’ αυτό το θέμα, και κάνεις μαζί μ’ εκείνα αυτό που τώρα θα σου παραγγείλω και θα πω. Ποιο είναι αυτό; Όταν ακούς ότι από τις Εκκλησίες , η μια βυθίστηκε , η επόμενη κλονίζεται, η άλλη ταράζεται από κύματα φοβερά , και άλλη έπαθε το ανεπανόρθωτο, η μια πήρε λύκο για ποιμένα ψυχών, η άλλη πειρατή για πνευματικό τους οδηγό, και η επόμενη δήμιο για γιατρό, ασφαλώς να πονάς, δεν πρέπει και δεν μπορείς να προσπερνάς χωρίς πόνο τέτοια δεινά , όμως να πονάς θέτοντας όριο και μέτρο στον πόνο και τη λύπη!
ε. Γιατί όντως, αν εμείς για τα δικά μας πλημμελήματα , αυτά για τα οποία θα δώσουμε λόγο στο Θεό δεν είναι ούτε αναγκαίο, ούτε και ασφαλές, αντίθετα , είναι και πολύ ολέθριο και βλαβερό να πονούμε και να υποφέρουμε σφοδρότατα ως και καταλυτικά, πολύ περισσότερο είναι και περιττό και μάτιαιο , επί πλέον και σατανικό, και καταστροφικό για την ψυχή μας να δοκιμάζουμε στενοχώρια και ψυχική συντριβή για τα πλημμελήματα που κάνουν άλλοι.

2α. Και, για να μάθεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα και αυτό είναι το σωστό, θα σου αναφέρω την ακόλουθη παλιά ιστορία. Κάποιος Κορίνθιος αφού απόλαυσε τη σωτήρια δωρεά των ιερών ναμάτων του Βαπτίσματος , και κοινώνησε το Άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου, και γενικά έλαβε μέρος και στα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας – μερικοί λένε ότι τιμήθηκε και με θέση διδασκάλου της θείας αληθείας- μετά την είσοδο και μετοχή του σε διακεκριμένη θέση στην Εκκλησία, διέπραξε αμάρτημα πάρα πολύ βαρύ. Αφού πολιόρκησε κάμποσο καιρό τη γυναίκα του πατέρα του ερωτικά, δεν αρκέστηκε σ’ αυτό, αλλά προχώρησε και σε ακόλαστη πράξη μαζί της. Το τόλμημα εδώ δεν είναι απλή πορνεία, είναι συνάμα και μοιχεία, κάτι πολύ χειρότερο.
β. Όταν τα έμαθε αυτά ο μακάριος Απ. Παύλος, μη βρίσκοντας να γράψει ακριβώς τη λέξη που άξιζε στο αμάρτημα αυτό, ανέδειξε το μέγεθος της αμαρτίας με άλλο τρόπο, έγραψε στη χριστιανική κοινότητα της Κορίνθου τα εξής: «Κυκλοφορεί η φήμη ότι παρουσιάστηκαν ανάμεσά σας περιπτώσεις πορνείας, και μάλιστα τέτοιου είδους , που δε τη συναντάει ούτε στους ειδωλολάτρες κανείς»- 1 Κορ.5,1 . Θέλοντας να δείξει πόσο μεγάλο και βαρύ είναι το παράπτωμα , δεν είπε, ούτε «τολμιέται», ούτε «αναφέρεται». Τον παρέδωσε αμέσως στο σατανά, τον απέκοψε από την Εκκλησία, και δεν του επέτρεπε να παρακαθίσει ούτε και σε κοινό τραπέζι με κάποιο χριστιανό. Με άλλα λόγια, του επέβαλε με την αυστηρότητα που έπρεπε την έσχατη τιμωρία, για να το πω αλλιώς, τον έσφαξε χρησιμοποιώντας ως δήμιό του τον σατανά, και όρισε ότι, με έναν τέτοιο άνθρωπο μαζί, δεν πρέπει ούτε να συμφάγει κανείς.
γ. Ωστόσο ο όσιος αυτός Απόστολος που απαγόρευσε να παρακαθίσει κανείς με έναν τέτοιο άνθρωπο ακόμα και σε κοινό τραπέζι, αλλά προσθέτω, και παράγγειλε σε όλους να πενθούν γι’ αυτόν, αν λάβουμε υπόψη ότι τους γράφει, «κι εσείς αντί να λυπηθείτε βαθιά, ώστε αυτός που διέπραξε κάτι τέτοιο να απομακρυνθεί από την Εκκλησία, είστε περήφανοι για τον εαυτό σας» - 1 Κορ. 5,2 . Αυτός λοιπόν που τον απομάκρυνε από παντού ως δολιοφθορέα, τον απέκλεισε από κάθε σπίτι, τον παρέδωσε στο σατανά και γενικά απαίτησε να είναι τόσο αυστηροί απέναντί του, όταν κατάλαβε ότι για τη βαριά αμαρτία του πόνεσε πραγματικά πολύ, μετάνοιωσε, και άλλαξε ζωή, μετέβαλε την τακτική του, και έφτασε να τους παραγγέλλει τα εντελώς αντίθετα από πριν. Αυτός ο ίδιος που είχε παραγγείλλει πριν , «αποκόψτε τον, αποστραφείτε τον, πενθήστε, και ας τον παραλάβει ο διάβολος», τί τους λέει τώρα. «Σας παρακαλώ λοιπόν να αποφασίσετε να τον δεχτείτε με αγάπη» ! Γιατί; «Για να μην καταρρεύσει από τη μεγάλη του στενοχώρια αυτός ο άνθρωπος. Και έτσι δε θα βγει κερδισμένος ο σατανάς, του οποίου τις επιδιώξεις γνωρίζουμε καλά». 2 Κορ 2,7 -11. Βλέπεις ότι είναι σατανικό να πονάς χωρίς μέτρο, ότι είναι παγίδα την οποία στήνει ο σατανάς, που με το άμετρο της στενοχώριας, μεταβάλει το σωτήριο φάρμακο –τη λελογισμένη λύπη και στενοχώρια- σε φαρμάκι θανατερό;
δ. Γιατί πράγματι η χωρίς μέτρο αθυμία, γίνεται δηλητήριο στο τέλος στον άνθρωπο που της παραδίδεται αμαχητί , του κλείνει την πόρτα της σωτηρίας, την οποία η υπό έλεγχο λύπη και στενοχώρια κρατάει πάντα ανοιχτή. Για τούτο και ο Απ. Παύλος επεξηγώντας την αλλαγή στάσης που ζητεί από τους Κορινθίους καταλήγει, «για να μη βγει κερδισμένος ο σατανάς». Με ένα άλλο παράδειγμα είναι σαν να τους λέει ότι, όταν το πρόβατο αποξενώθηκε από το κοπάδι, τουτέστιν , όταν αποσπάστηκε την Εκκλησία, ήταν ψωραλέο. Αλλά, διόρθωσε το λάθος του, θεραπεύτηκε από την αρρώστια, έγινε πρόβατο κανονικό, όπως ήταν πριν από αυτή. Τέτοια είναι η δύναμη της μετάνοιας. Επομένως ανήκει και πάλι στη δική μας ποίμνη. Ας τον δεχτούμε κανονικά, ας τον υποδεχτούμε με ανοικτή αγκαλιά , ας τον πάρουμε μέσα , ας τον ενώσουμε με εαυτούς και αλλήλους. Αν δεν θελήσουμε να το κάνουμε αυτό, τότε ο διάβολος θα βγει νικητής, όχι γιατί θα έχει κρατήσει κάποιον που του ανήκει, αλλά γιατί η αδιαφορία και άμετρη επιθυμία μας για ό,τι έκανε αυτός θα τον καταποντίσει, και θα τον κάνει δικό του, την ώρα μάλιστα που θα έχει διορθωθεί και ουσιαστικά θα ανήκει πάλι σ’ εμάς! Για τούτο και πρόσθεσε, «γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά τις επιδιώξεις του», του τουτέστιν ότι πολλές φορές συνηθίζει να υποσκελίζει τους απρόσεκτους , και με πράγματα που θα έπρεπε να τους ωφελούν, όταν βέβαια δεν έχουν αντιμετωπιστεί με τον πρέποντα τρόπο και σωστό…


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ»
Εισαγωγικά- Νεοελληνική απόδοση
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΗ
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ»

Να δίνουμε στην ψυχή την τροφή που επιθυμεί



- Γέροντα, όταν δεν έχω όρεξη για πνευματικά, πώς να βάλω αρχή;
- Να κάνης κάτι πνευματικό που σε ευχαριστεί, και θα σου έρθη η όρεξη και για τα άλλα. Να απλώσης μπροστά σου την πνευματική τράπεζα και να βρης τί τραβά η όρεξή σου. Θέλεις να διαβάσης λίγο; Θέλεις να κάνης ένα κομποσχοίνι Θέλεις να κάνης μία Παράκληση; Θέλεις να διαβάσης Ψαλτήρι ή να κάνης λίγες μετάνοιες; Αν δεν έχης όρεξη για τίποτε, ε, τότε θέλεις βρεγμένη σανίδα.
- Από εργόχειρο, Γέροντα, μπορώ να αρχίσω;
- Μπορείς αλλά να λες συγχρόνως και την ευχή.
- Μήπως, όμως, Γέροντα, κάνοντας ό,τι με ευχαριστεί , κάνω το θέλημά μου;
- Κοίταξε, στα πνευματικά πρέπει να δίνουμε στην ψυχή την τροφή που επιθυμεί και ζητάει μόνη της. Έτσι γλυκαίνεται ,τρέφεται και παρακινείται για περισσότερα πνευματικά. Βλέπεις, και όταν αρρωσταίνουμε και ζητά κάτι ο οργανισμός μας , του το δίνουμε , για να γίνουμε καλά. Μικρός, είχα αρρωστήσει από αναιμία, και ζητούσα να φάω λεμόνι. Οι δικοί μου όμως, επειδή δεν ήξεραν αν έπρεπε να φάω λεμόνι, δεν μου έδιναν και περίμεναν τον γιατρό. Και τελικά, όταν ήρθε ο γιατρός, συνέστησε να τρώω λεμόνια, γιατί ο οργανισμός μου είχε ανάγκη από βιταμίνες που περιέχονται στα λεμόνια.
- Γέροντα, για να αντιμετωπίσω αυτόν τον καιρό την αμέλεια, έκανα μια προσπάθεια να εφαρμόσω ένα πρόγραμμα.
- Το πρόγραμμα καλό είναι, αλλά πρέπει πρώτα να μπη η καρδιά και μετά το πρόγραμμα.
- Μήπως, Γέροντα, να μου βάζατε εσείς ένα πρόγραμμα;
- Το πρόγραμμα που θα σου βάλω, είναι να κάνης ό,τι πνευματικό σ’ ευχαριστεί. Να μη στριμώχνης με άγχος τον εαυτό σου, αλλά να εξετάζης από τί είδους πνευματική τροφή έχει ανάγκη η ψυχή σου και να της το δίνης. Όταν νιώθης την ανάγκη να ψάλης, να ψάλης˙ όταν σε τραβάη η μελέτη, να μελετάς˙ όταν σε τραβάη η ευχή, να λες την ευχή. Να κάνης και ό,τι άλλο πνευματικό επιθυμείς, αρκεί να μην καταπιέζης τον εαυτό σου. Νομίζω ότι κατάλαβες. Αυτό θα γίνη τώρα στις αρχές , μέχρι να γλυκαθή η ψυχή σου, και μετά θα μπης σε μια πνευματική σειρά που θα σε τραβάη από μόνη της. Μην ανησυχής λοιπόν, με την Χάρη του Θεού θα πάρη μπρος η μηχανή σου και θα τρέχης.


Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Προσευχή για τον πνευματικό μας αγώνα

- Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει: «Πώς ζητάς να αγαπήσης τον Θεό, ενώ δεν έχεις καθαρισθή από τα πάθη;». Αν κάποιος δεν έχη καθαρισθή από τα πάθη του και έχει πόθο να αγαπήση τον Θεό, μπορεί αυτό να έχη μέσα αναίδεια;
- Όχι, γιατί να έχη αναίδεια; Αγωνίζεται κανείς να καθαρισθή από τα πάθη και συγχρόνως θέλει να αγαπήση τον Θεό. Παράλληλα γίνονται και τα δύο. Αν όμως κάποιος αδιαφορή για τα πάθη του και ζητά στην προσευχή του να αγαπήση τον Θεό, αυτός έχει αναίδεια.
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι το δώρημα στην προσευχή είναι ανάλογο με την πίστη και με την θερμότητα της καρδιάς.
- Εσύ τι ζητάς από τον Θεό;
- Να με απαλλάξη, Γέροντα, από την σκληρότητα και να μαλακώση την καρδιά μου, όταν προσεύχωμαι.
- «Ζητείτε και θα λάβετε», είπε ο Χριστός. Αν αυτό που ζητάς είναι καθαρό και για το συμφέρον σου, θα το λάβης. Αν ζητάς από το Θεό δύναμη, για να προσεύχεσαι να συγχωρήση τις αμαρτίες σου και να βοηθήση τους άλλους, αυτό είναι καλό και θα σου το δώση. Αν όμως ζητάς να σου δοθή το χάρισμα της προσευχής, για να νιώσης ευχαρίστηση, χαρά στην προσευχή, πώς να σου το δώση;
- Γέροντα, μερικές φορές εύχομαι να μου δώση ο Θεός θείο φωτισμό˙ είναι σωστό το αίτημά μου;
- Να προσπαθήσης πρώτα κι εσύ και μετά να ζητάς και από τον Θεό τον θείο φωτισμό, γιατί ο Θεός θέλει πρώτα την δική μας προσπάθεια και ύστερα δίνει ό,τι Του ζητάμε. Να σκέφτεσαι, να προσεύχεσαι, να προσέχης και να ενεργής με σύνεση, και μετά θα έρθη ο θείος φωτισμός. Όταν, ας υποθέσουμε , σε ρωτούν για ένα θέμα, να μη βιάζεσαι να απαντήσης, αλλά να ζητάς από τον Θεό να σε φωτίση . «Θεέ μου, να λες, φώτισέ με να πω αυτό που πρέπει», και ο Θεός θα σου δίνη λόγο ανάλογα με την περίπτωση. Η βιαστική απάντηση είναι του μυαλού˙ ενώ η απάντηση που περνά μέσα από την προσευχή , είναι του Θεού.
- Γέροντα, η έλλειψη εγρηγόρσεως με κάνει να φοβάμαι να ζητήσω από τον Θεό να με βοηθήση σε κάποια προσπάθειά μου, γιατί βλέπω ότι δεν τα αξιοποιώ τις ευκαιρίες που μου δίνει.
- Να ζητάς την βοήθεια του Θεού και συγχρόνως να Τον παρακαλάς να σου δίνη και εγρήγορση, για να μπορέσης να αξιοποιήσης την ευκαιρία που θα σου δώση.
- Είναι σωστό, Γέροντα, να παρακαλούμε τον Θεό να πάμε στον παράδεισο;
- Εγώ δεν παρακαλώ τον Θεό να πάω στον Παράδεισο. Τον παρακαλώ να με βοηθήση να μην Τον στενοχωρώ με την συμπεριφορά μου. Όμως, αν πάω στην κόλαση, δεν θα λυπήσω τον Θεό; Επομένως, ούτε αυτό θα γίνη, αφού Τον παρακαλώ να με βοηθήση να μην Τον στενοχωρώ.



Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Καρδιακή χάρη- Εγκεφαλική γνώση. Το πνεύμα που σβήνει σε χρόνους που η σάρκα ανθεί. Η γνώση φυσιοί , η αγάπη οικοδομεί

Καρδιακή χάρη- Εγκεφαλική γνώση
Το πνεύμα που σβήνει σε χρόνους που η σάρκα ανθεί
Η γνώση φυσιοί , η αγάπη οικοδομεί


ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που θεοποιήθηκε η γνώση και παραμελήθηκε η Χάρις. Γίναμε υδροκέφαλοι. Η εγκεφαλική γνώση αυξάνει και οι καρδιές αποδυναμώθηκαν από την έλλειψη της Θείας Χάριτος. Δώσαμε αξία στη γνώση, η οποία δεν μπορεί να μας γλιτώσει από κανένα πνευματικό ή φυσικό «τσουνάμι» και δεν επιδιώξαμε τη Χάρη, η οποία προφυλάσσει από κάθε είδους μπόρα.
Πού να βρεθεί όμως η Χάρις στη καλοβολεμένη εποχή μας; Η Χάρις αγαπά τον κόπο της θυσίας και η εποχή μας αγαπά το βόλεμα. Δεν έχουμε ευκαιρίες κόπου σήμερα. Όλοι τα βρίσκουμε εύκολα και έτσι εκλείπουν οι προϋποθέσεις απόκτησης της Θείας Χάριτος. Όλοι οι άγιοι Την απέκτησαν μέσα από μεγάλους κόπους.
«Οι μεγάλες ευκολίες της εποχής μας έκαμαν τη ζωή μας δύσκολη» ,συνήθιζε να λέει ο π. Παϊσιος. Μας έριξαν στάχτη στα μάτια. Μας απέσπασαν από τη Χάρη. Μας έδεσαν με τα γήινα, προκαλώντας μας στενοχώριες , μελαγχολίες, ψυχολογικά προβλήματα. Σήμερα, δενόμαστε με τα μηχανήματα, με τα αυτοκίνητα, με όλες τις ανέσεις. Κάποτε ο άνθρωπος είχε λιγότερες εξαρτήσεις. Ήταν πιο ελεύθερος και γι’ αυτό πιο δυνατός. Τα δεσίματα αυτά γίνονται δεσμά, που τσακίζουν τον άνθρωπο.
Όταν απουσιάζει η Χάρις, αυξάνεται η καταπίεση. Όλοι πιεζόμαστε και πιέζουμε τον Θεό και τους ανθρώπους. Γινόμαστε «στραπάτσο» στην προσπάθειά μας να πετύχουμε τους στόχους μας. Ακόμα και με τον πνευματικό μας λόγο, ουσιαστικά, πιέσουμε με ευγενικό τρόπο τον συνάνθρωπό μας. Ένας λόγος που κρύβει ταραχή, στενοχώρια, πικρία, άγχος, όσο καλός κι αν είναι, ταράζει τον αδελφό και καλύτερα να μη λέγεται. Δυστυχώς , κολυμπάμε στο πνεύμα που θεοποίησε την πανεπιστημιακή γνώση και τις ανθρώπινες ενέργειες για να δίνει άμεση λύση στα προβλήματα. Όμως , ενώ η γνώση μπορεί να σε πάει μέχρι το φεγγάρι, η Θεία Χάρις σε καθιστά παντεπόπτη˙ σου ανοίγει τους ορίζοντες.
Οι γνώσεις του κόσμου δεν μπορούν να σε καταστήσουν διορατικό. Θα συντριβείς στους τυφώνες της ζωής. Χρειάζεται καρδιακή φώτιση για να τους προλαμβάνεις. Εξυπνάδα και προφητικό πνεύμα. Αυτά όμως έρχονται στις υγιείς και ένθεες καρδιές. Αν σβήσει το πνεύμα , όλη η γνώση του κόσμου όχι μόνο δεν ωφελεί , αλλά μπορεί και να καταστρέψει, να τυφλώσει. Να φτιάξει νέες Χιροσίμες . Να σε φτάσει να σταυρώνεις τον δίκαιο. Ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τη θεία σοφία˙ τη σοφία των τελείων και την αντιδιαστέλλει με τη σοφία του κόσμου: «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων• ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, … ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν· εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» ( Α΄Κορ. β΄ 6-9 ) .
Έως πότε θα δουλεύουμε για τη σάρκα; Ο απόστολος Παύλος , πάλι, θα πει: « Τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε, προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε. » ( Α΄Θεσ. ε΄ 19-20 ) . Ο ίδιος ο Κύριος μας εφιστά την προσοχή˙ να παρακολουθούμε την καρδιά μας πάνω απ’ όλα: «Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν αἱ καρδίαι ὑμῶν ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» ( Λουκ. κα΄34 ) . Αν βαρύνουν οι καρδιές μας, τί να τα κάνω όλα τα παλάτια της γης; Πάει και η χαρά, πάνε και οι χαριτωμένες στιγμές της ζωής. Τότε δικαιολογημένα παραπονιόμαστε: «Δεν έχω φάει γλυκό ψωμί».
Γράφοντας για την επίγεια και την ουράνια σοφία, ο Ιάκωβος σε μία επιστολή αναφέρει: «οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ' ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. 16 ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. ἡ δὲ ἄνωθεν σοφία πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος» ( Ιακ. γ΄15-18 ) .
3/12/08



Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Η αληθινή ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στην πνευματική ζωή. Το περίβλημα της ψυχής.



ΉΘΕΛΑ ν’ απαντήσω στην ερώτηση με την οποία έκλεισα το προηγούμενο γράμμα μου, το πώς δηλαδή πρέπει να ζει κανείς. Επειδή, όμως, πλησίαζε η ονομαστική σου γιορτή, σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο σωστό να σου στείλω τις καλύτερες ευχές μου γι’ αυτή τη μέρα.
Σου εύχομαι πάνω απ’ όλα καλή υγεία, γιατί αυτή είναι η προϋπόθεση αποκτήσεως και απολαύσεως κάθε αγαθού. Πραγματικά, ένας άρρωστος και αδύναμος άνθρωπος, του οποίου οι αισθήσεις δεν λειτουργούν φυσιολογικά, τί μπορεί ν’ απολαύσει; Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι πνευματικές παρηγορίες. Αυτές δεν εξαρτώνται από την κατάσταση της υγείας μας και μπορούν να παρουσιαστούν ακόμα και σε καιρό σωματικών βασανιστηρίων. Οι άγιοι μάρτυρες τότε ακριβώς που υποβάλλονταν στο μαρτύριο, ευφραίνονταν πραγματικά, όπως έλεγαν και όπως έδειχναν ξεκάθαρα.
Τι άλλο να σου ευχηθώ ; Συνήθως στις γιορτές εύχονται ευτυχία. Ευτυχία, λοιπόν, σου εύχομαι κι εγώ. Γιατί, όμως , κάνουμε αυτή την ευχή; Είναι αλήθεια ότι κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει καθορίσει με σαφήνεια και ακρίβεια το τι είναι ευτυχία και το ποιος είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Θαρρώ πως ευτυχισμένος είναι όποιος νιώθει έτσι. Όταν, λοιπόν, σου εύχομαι ευτυχία, αυτό ακριβώς σου εύχομαι: Να νιώθεις πάντα ευτυχισμένη! Και επειδή οι άνθρωποι έχουν τόσο διαφορετικές επιθυμίες, τόσο διαφορετικά γούστα και, συνακόλουθα, τόσο διαφορετικές απόψεις για την ευτυχία, που μπερδεύεται κανείς για τα καλά, σου ξεκαθαρίζω δίχως περιστροφές: Όσο δεν ζεις πνευματικά, μην περιμένεις ευτυχία. Η διανοητική και η σαρκική ζωή , όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, δίνουν κάτι σαν ευτυχία. Μα δεν πρόκειται παρά για μια φευγαλέα και απατηλή γεύση ευτυχίας, που γρήγορα χάνεται. Πέρα απ’ αυτό, όταν η διανοητικότητα και η σαρκικότητα κυριαρχούν στον άνθρωπο, τότε η ψυχή και το σώμα ταράζονται από εμπαθείς λογισμούς, επιθυμίες και συναισθήματα. Το δηλητήριο των παθών δηλητηριάζει τον άνθρωπο, όπως το αφιόνι , αλλά τον κάνει να ξεχνάει πρόσκαιρα τη δυστυχία του, όπως πάλι το αφιόνι. Η πνευματική ζωή, απεναντίας, απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα πάθη, του προσφέρει ευλογίες του πνεύματος και τον κάνει αληθινά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένο. Φτάνουν, άραγε, οι παραπάνω δυό ευχές; Δεν νομίζω. Αν η ζωή σου τέλειωνε στη γη, τότε, βέβαια, θα ήταν αρκετό να πω: Εύχομαι να είσαι υγιής και ευτυχισμένη. Καθώς, όμως, η ζωή σου δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται και πέρα από τον τάφο- εκεί είναι , μάλιστα, που βρίσκει κανείς την αληθινή ζωή, -τότε, για να έχουν πληρότητα οι ευχές μου, οφείλω να προσθέσω και τούτο: Εύχομαι να κριθείς άξια για την άλλη ζωή και ν’ απολαύσεις την αιώνια μακαριότητά της. Παρακαλώ τον Κύριο να σε οδηγήσει «αβρόχοις ποσί» σ’ εκείνη τη ζωή, την αληθινή, και να σε καταστήσει κληρονόμο της ουράνιας βασιλείας Του.
Βέβαια, θεωρείς- το ξέρω- ότι, για να μπεις στην ουράνια βασιλεία, θα βιώσεις πολύ σκληρές συνειδησιακές καταστάσεις. Δεν αμφισβητώ ότι θα παρουσιαστούν μέσα σου καταστάσεις κρίσιμες , θα είναι όμως και σκληρές; Για την ώρα θα πω τούτο μόνο: Και θα είναι και δε θα είναι. Επειδή τα βιώματα της παιδικής ηλικίας έχουν μεγάλη σημασία, πιστεύω, ότι, ειδικά για σένα, δεν θα είναι πολύ σκληρές. Ήδη τις αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά. Φτάνει να έχεις το νου σου και να μην κάνεις πίσω.
Σκέφτηκα να σου στείλω ζαχαρωτά για τη γιορτή σου. Δεν ξέρω, όμως, αν θα μπορέσω να βρω. Θα προσπαθήσω.
Ίσως δεν έχεις ξεχάσει ότι κάποτε, σε μια συνάντησή μας, σου μίλησα για ένα εξαιρετικά λεπτό στοιχείο, πιο λεπτό κι από το φως, που λέγεται αιθέρας. Ας παραδεχθούμε ότι υπάρχει πραγματικά, όχι μόνο θεωρητικά. Πιστεύω ότι αυτό το στοιχείο εισχωρεί παντού, αποτελώντας το πιο μικρό τμήμα της ενυπόστατης ύλης. Πιστεύω ακόμα ότι μέσα σ’ αυτό το στοιχείο κινούνται όλα τα μακάρια πνεύματα των αγγέλων και των αγίων. Άλλωστε, το «ένδυμα»- ας το πω έτσι- των αγγέλων και των αγίων αποτελείται από το ίδιο στοιχείο, καθώς επίσης και το περίβλημα της ψυχής μας (αυτό αφορά και το πνεύμα , που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «ψυχή της ψυχής μας». ). Η ψυχή αυτή καθεαυτή είναι άυλη. Το περίβλημα της όμως αποτελείται απ’ αυτό το αιθέριο στοιχείο, το σχετικά άυλο, που χρησιμεύει ως διάμεσο ανάμεσα στην άυλη ψυχή και το υλικό σώμα. Μέσω του αιθέρα επιδρά η ψυχή στο σώμα και το σώμα στην ψυχή. Καθώς, όμως, ο αιθέρας είναι το περίβλημα και όλων των άλλων πνευμάτων, χρησιμεύει επίσης ως διάμεσος ανάμεσα σ’ αυτά και τις ψυχές μας.
Ας έρθω τώρα σ’ εσένα. Ζεις στη Μόσχα. Όταν βρίσκεσαι μέσα στο διαμέρισμά σου, οι τοίχοι σε εμποδίζουν να κοιτάξεις έξω. Μα κι όταν βγεις έξω, τα κτίρια της πόλης σε εμποδίζουν να κοιτάξεις μακριά. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, διάφορα εμπόδια σου κόβουν τη θέα. Αν, όμως, μπορούσες να σηκωθείς μ’ ένα αερόστατο πάνω από τη Μόσχα, θα έβλεπες ανεμπόδιστα όχι μόνο ολόκληρη την πόλη, αλλά και τα προάστιά της ακόμα. Κι αν σηκωνόσουνα ψηλότερα, όλο και ψηλότερα, θα έβλεπες και την Αγία Πετρούπολη και το Παρίσι και το Λονδίνο..
Ας γυρίσουμε όμως στους αγίους. Ο αιθέρας, το στοιχείο για το οποίο μιλάμε, βρίσκεται παντού. Δεν συναντάει πουθενά κανένα εμπόδιο. Όπως το φως περνάει μέσ’ απ’ το γυαλί, μας κι από τους τοίχους κι από το έδαφος κι απ’ οτιδήποτε άλλο. Αλλά κι εκείνοι που κινούνται στον αιθέρα, μπορούν, όταν χρειαστεί, να περνούν μέσ’ απ’ οτιδήποτε, όπως ακριβώς ο αναστημένος Κύριος μπήκε «των θυρών κεκλεισμένων» στο δωμάτιο, όπου ήταν συναγμένοι οι απόστολοι ( Ιω. 20:19 ) . Πιάνουν βέβαια, έναν ορισμένο χώρο, αλλά, όταν τους δοθεί σχετική εντολή ή άδεια, μετακινούνται αμέσως μέσω του αιθέρα οπουδήποτε χρειάζεται, χωρίς να συναντούν ή έστω να βλέπουν εμπόδια. Όταν δεν χρειάζεται να μετακινηθούν, μένουν στη θέση τους και κοιτάζουν προς κάθε κατεύθυνση τί υπάρχει και τί συμβαίνει. Όταν το βλέμμα τους στρέφεται στη γη ,βλέπουν καθαρά κι εμάς τους αμαρτωλούς . Βλέπουν όχι μόνο τα σώματά μας, αλλά και τις ψυχές μας, όπως είναι. Δεν τις βλέπουν κατευθείαν, αλλά μέσω του περιβλήματος της ψυχής, που είναι όμοιο με το δικό τους περίβλημα και με το στοιχείο μέσα στο οποίο ζουν και κινούνται . Γιατί η κατάσταση της ψυχής αντανακλάται ακριβώς στο περίβλημά της.
Υπόθεσε τώρα ότι δύο άνθρωποι κάθονται και συζητούν. Η ψυχή του καθενός έχει τη δική της διάθεση. Κανένας τους δεν βλέπει τί υπάρχει στην ψυχή του άλλου, λόγω του υλικού, παχυλού περιβλήματος του σώματος, που κρύβει την ψυχή. Οι άγγελοι και οι άγιοι, όμως, αν τους παρατηρούσαν , θα έβλεπαν τις ψυχές τους, όπως είναι, και τί υπάρχει μέσα τους, γιατί, καθώς είπα, τόσο η κατάστασή τους όσο και το περιεχόμενό τους αντανακλώνται στο περίβλημά τους. Αν μέσα στην ψυχή υπάρχουν άγιες σκέψεις και άγια συναισθήματα, τότε το περίβλημά της είναι φωτεινό. Κάθε άγιο συναίσθημα έχει τη δική του χαρακτηριστική φωτεινότητα. Αν, απεναντίας , οι σκέψεις και τα συναισθήματα δεν είναι ολοκάθαρα, τότε το περίβλημα της ψυχής δεν είναι φωτεινό. Κάθε ακάθαρτο συναίσθημα έχει κι αυτό τη διαθήκη του χαρακτηριστική ζοφερότητα, που άλλοτε είναι σαν την ομίχλη και άλλοτε σαν το νυχτερινό σκοτάδι. Υπόθεσε ότι μπορείς να προσλάβεις αγγελικό σώμα, ν’ αποκτήσεις αγγελική όραση και ν’ ανέβεις στα ουράνια. Τότε, κοιτάζοντας στη γη, θα μπορούσες να δεις ανάμεσα στον πληθυσμό της ανθρώπους φωτεινούς, ανθρώπους αμυδρόφωτους, ανθρώπους μουντούς και ανθρώπους σκοτεινούς. Θα έβλεπες , μάλιστα, σκοτεινούς τους λαμπροφορεμένους και φωτεινούς τους φτωχοντυμένους , αν οι ψυχές των πρώτων ήταν ακάθαρτες και των δεύτερων καθαρές. Έτσι μας βλέπουν οι πολίτες του ουρανού και, ανάλογα με την κατάστασή μας , χαίρονται ή θλίβονται.
Πώς σε βλέπει άραγε, η αγία, που τ’ όνομά της έχεις, ιδιαίτερα τώρα, που σε προσέχει πιο στοργικά μια και εσύ στρέφεσαι σ’ αυτήν πιο θερμά; Πώς σε βλέπει και ο φύλακας άγγελός σου; Πώς σε βλέπει ο ίδιος ο Κύριος , που κάθεται στα δεξιά του Θεού Πατέρα, αλλά συνάμα , όπως έχει υποσχεθεί , βρίσκεται μαζί μας παντοτινά, ως τη συντέλεια του κόσμου; Σε βλέπουν έτσι όπως είσαι στην πραγματικότητα. Δισταχτικά κάνω τέτοιες ερωτήσεις γιατί δε θέλω να σε στενοχωρήσω τη μέρα της γιορτής σου. Απεναντίας, μάλιστα, επιθυμώ να σου δώσω πνευματική παρηγοριά και χαρά. Βλέπεις, δεν μπορώ να φανταστώ πως από τον ουρανό φαίνεσαι σκοτεινή. Δεν πρόφτασες να γίνεις σκοτεινή. Δεν αμφιβάλω πως είσαι φωτεινή και εύχομαι ειλικρινά οι πολίτες του ουρανού να σε βλέπουν πάντα φωτεινή. Τότε θα είσαι κοντά τους από τούτη δω τη ζωή!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Ανάγκη να αποπτύσσουμε το δηλητήριο (συνέχεια)

Πράξη κατ’ εξοχήν ηρωική είναι η μετάνοια! Διότι, προκειμένου να πάρει κανείς την απόφαση της μετανοίας, θα χρειασθεί να αγωνιστεί. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να ακολουθεί κανείς τη φωνή του Θεού , όταν χίλιες δύο άλλες φωνές τον προσκαλούν στον εύκολο και φαρδύ δρόμο της καταστροφής. Γι’ αυτό η μετάνοια είναι πράξη ανδρείας , ειλικρίνειας και αποκατάστασης. Είναι δώρο Θεού.
Και είναι όντως μεγάλη η ισχύς της μετανοίας. Αρκεί για να γεφυρώσει το τεράστιο χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου . Έχει τη δύναμη να μας απαλλάσσει απ’ το φορτίο της ενοχής, να μας επαναφέρει απ’ τον κίνδυνο στην ασφάλεια , απ’ το σκοτάδι στο φως, απ’ το θάνατο στη ζωή, απ’ το ψεύδος στην αλήθεια, απ’ την απώλεια στην σωτηρία. Το διακηρύττει θαυμάσια ο Χρυσορρήμων Ιωάννης: «Μετάνοια δε εστι πολλήν έχουσα την ισχύν και τον σφόδρα τοις αμαρτήμασι βεβαπτισμένον , ει βουληθείη , δυνάμενη απαλλάξαι του των αμαρτημάτων φορτίου, και τον κινδυνεύοντα καταστήσαι εν ασφάλεια, καν προς αυτόν έλθη της κακίας τον πυθμένα» ( Ομιλία εις την προς Εβραίους , Migne P.G. 63, 7584 ). Είναι τόση η δύναμη της μετανοίας, ώστε να σώζει και να επαναφέρει στο «αρχαίον κάλλος» και αυτούς ακόμη τους βουτηγμένους στο βάλτο της αμαρτίας , τους βυθισμένους μέχρι το λαιμό στο βούρκο της.
Πολύ δε θαυμάσια ο ιερός Πατήρ στη συνέχεια της ομιλίας του εκθέτει τον τρόπο , με τον οποίο πρέπει να χρησιμοποιούμε το φάρμακο της μετανοίας. Διότι κάθε φάρμακο είναι αποτελεσματικό εάν λαμβάνεται σύμφωνα προς τις οδηγίες του γιατρού. Τυχόν κακή χρήση, μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα και αντί για θεραπεία να οδηγήσει στο θάνατο. Γι’ αυτό, τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος , ότι ο Θεός «έδωκε το της μετανοίας φάρμακον , πάντα ημών τα αμαρτήματα ικανόν εξαλείψαι και αφανίσαι, μόνον εάν ειδώμεν το φάρμακον οποιόν εστι και πως αυτό επιτιθέναι δει» ( ενθ. αν. ) . Δηλαδή , έχει αξία το φάρμακο της μετανοίας μόνο αν μάθουμε τι φάρμακο είναι, τι σημαίνει δηλαδή μετάνοια και πώς χρησιμοποιείται. Σ’ όλα τα φάρμακα υπάρχει ένα χαρτί, στο οποίο αναφέρεται η σύνθεση, οι ενδείξεις και η χρήση του φαρμάκου. Όποιο δεν έχει τα στοιχεία αυτά είναι ύποπτο και κινδυνεύει εκείνος που θα θελήσει να το χρησιμοποιήσει. «Ποιον ουν εστι το φάρμακον της μετανοίας και πως αυτό παρασκευάζεται;» ερωτά στη συνέχεια ο ιερός Πατήρ. «Πρώτον από καταγνώσεως των οικείων αμαρτημάτων και από εξαγορεύσεως .. Δεύτερον από ταπεινοφροσύνης πολλής». Ιδιοσκεύασμα , λέει, είναι το φάρμακο αυτό. Δεν πωλείται έτοιμο. Αλλ’ ο καθένας , αφού μάθει τα διάφορα συστατικά του, θα πρέπει να τα ανακατέψει έτσι, ώστε να παρασκευασθεί το φάρμακο. Και τα συστατικά είναι δύο: αφ’ ενός μεν η συναίσθηση της ενοχής και εξομολόγηση, αφ’ ετέρου δε η ταπεινοφροσύνη. Όταν θελήσουμε να τα αναμίξουμε, να ενώσουμε τη συντριβή με την ταπείνωση και στη συνέχεια με την ειλικρινή εξομολόγηση, τότε και μόνο τότε θα έχουμε στη διάθεσή μας το ιερό φάρμακο της σωτηρίας.
Αν θελήσουμε , θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε . Θα καταστεί τότε δυνατόν να έρθει ο καθένας «εις εαυτόν», όπως ο Άσωτος της περίφημης παραβολής. Χωρίς συναίσθηση της ενοχής , χωρίς γνώση της αμαρτωλότητάς μας, πως είναι δυνατόν να μετανοήσουμε ; Ένας που δεν παραδέχεται ότι έσφαλε ,πως θα ζητήσει συγγνώμη για το ανύπαρκτο σφάλμα του; Και άλλος που δεν γνωρίζει ότι είναι ασθενής, πώς θα καταφύγει με τη θέλησή του στο γιατρό ζητώντας τη βοήθειά του;
Να, πώς πρέπει να αρχίσουμε: «Από της καταγνώσεως… και από εξαγορεύσεως …και από ταπεινοφροσύνης». Όταν ασθενήσουμε σωματικά, εύκολα ταπεινωνόμεθα και υποβαλλόμεθα σε θυσίες για την αποκατάσταση της υγείας μας και με προσοχή δεχόμεθα τις συμβουλές των αρμοδίων και ειδικών γιατρών. Την αρρώστια όμως της ψυχής μας δεν προσέχουμε καθόλου. Γιατί; Διότι δεν έχουμε κατανοήσει πόσο μεγάλο κακό μας προξενεί η αμαρτία. Κι όμως θα πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά . Είναι για όλους μας ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Αδελφέ μου, αν πέφτεις σε σφάλματα δεν είναι τρομακτικό. Τρομακτικό είναι να μη μετανοείς και να μη σπεύδεις να επανορθώσεις τη ζημιά που η πλανεύτρα αμαρτία προξένησε στην ψυχή σου. Ο Κύριος καλεί όλους τους κουρασμένους από το βάρος της ενοχής για να τους ξεκουράσει. Η μετάνοια είναι ο τρόπος με τον οποίο θα δεχθούμε την πρόσκληση του Κυρίου . Είναι το όπλο που ισοπεδώνει και καταστρέφει το έργο του διαβόλου. Είναι το βάλσαμο κάθε απομακρυσμένης και ταλαιπωρημένης ψυχής.
Ο Κύριος μας περιμένει με ανοικτή αγκαλιά. Στο πρώτο μας βήμα της επιστροφής , Εκείνος θα τρέξει να μας συναντήσει. «Επιστράφητε προς με και επιστραφήσομαι προς υμάς, λέγει ο Κύριος Παντοκράτωρ» ( Ζαχ. 70, 3 ) . Θα μας αγκαλιάσει πρώτος Εκείνος , για να μας αποκαταστήσει πλησίον Του και να μας χαρίσει την παντοτεινή χαρά και ευτυχία και «την ειρήνην, την πάντα νουν υπερέχουσαν», που ποθεί και λαχταρά κάθε ανθρώπινη ψυχή.



Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Να μην κόβουμε το σχοινί





-      Γέροντα, μετά την επικοινωνία σας με τόσο κόσμο, ενώ το βράδυ φαίνεσθε πολύ ταλαιπωρημένος, το πρωί δεν υπάρχει στο πρόσωπό σας ίχνος από την ταλαιπωρία αυτήν, αλλά είστε φωτεινός. Πώς γίνεται αυτό;
-      Εμ, δεν κόβω το σχοινί.
-      Μερικές φορές , Γέροντα, όταν λόγω διακονίας δεν πάω στο Απόδειπνο και είμαι πολύ κουρασμένη, λέω: « θα ξαπλώσω και θα λέω την ευχή», αλλά τελικά με παίρνει ο ύπνος και δεν κάνω τίποτε.
-      Όχι, ευλογημένη, ακόμη και όταν είσαι πολύ κουρασμένη, να μην πέφτης στο κρεββάτι, χωρίς να κάνης καθόλου προσευχή. Να λες ένα «Τρισάγιο» και τον 50ο Ψαλμό, να ασπάζεσαι την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, να σταυρώνης το μαξιλάρι σου και μετά να ξαπλώνης. Να βάζης και το ρολόι μια ώρα πριν από την Ακολουθία, για να σηκωθής να κάνεις τον κανόνα σου. Χρειάζεται βία, αλλά να νιώσης την βία ως ανάγκη, να το κάνης με την καρδιά σου . «λαρν γρ δότην γαπ Θεός» . Και όταν, Γέροντα, δεν έχω καθόλου κουράγιο;
-      Να βιάσης τον εαυτό σου να κάνη κάτι πνευματικό. Να φροντίζης κάθε μέρα να κάνης έστω και λίγη μελέτη και λίγη προσευχή. Η μελέτη, η προσευχή, η ψαλμωδία είναι βιταμίνες που χρειάζεται κάθε μέρα η ψυχή.
Να μην αφήνουμε την ημέρα να περνάη χωρίς καθόλου προσευχή . Θυμάμαι στον πόλεμο, όταν περνούσαν οι μέρες χωρίς να κάνουμε επίθεση, ρίχναμε και καμμιά τουφεκιά. Αλλιώς θα έλεγαν οι εχθροί: «αυτοί κοιμούνται» και θα μας έκαναν αιφνιδιασμό. Το ίδιο να κάνουμε και στον πνευματικό αγώνα. Όταν καμμιά φορά νιώθουμε εξάντληση και δεν μπορούμε να κάνουμε όλα τα πνευματικά μας καθήκοντα, να μην κόβουμε το σχοινί, την επικοινωνία με τον Θεό∙  να κάνουμε λίγες μετάνοιες , κανένα κομποσχοίνι. Να ρίχνουμε δηλαδή κανα-δυό ριπές, για να μην μας αιχμαλωτίση το ταγκαλάκι. Και , μόλις συνέλθουμε, να αρχίζουμε πάλι κανονικά τον αγώνα μας.
Όταν κανείς αφήνη τα πνευματικά, αν δεν κάνη έστω και λίγες μετάνοιες, κανένα κομποσχοίνι, μετά αγριεύει. Δουλειές μπορεί να κάνη, προσευχή όμως όχι. Βλέπω μοναχούς που κάνουν συνέχεια δουλειές και αφήνουν την μελέτη και την προσευχή. «Ας κάνω και αυτό, λένε ας κάνω και το άλλο», και η προσευχή μένει, και τελικά αγριεύουν , γίνονται σαν κοσμικοί. Έχω δει εργάτες που μπορεί να πελεκάνε πέτρες μέσα στον ήλιο ή να κόβουν ξύλα όλη μέρα, αλλά τριπλό μεροκάματο να τους δώσης, μισή ώρα στην εκκλησία δεν μπορούν να σταθούν∙ βγαίνουν έξω και καπνίζουν. Το έχω παρατηρήσει αυτό.
Όταν ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, απομακρύνεται από τον Θεό και γίνεται σαν το βόδι∙ δουλεύει, τρώει, κοιμάται. Και όσο απομακρύνεται από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Ψυχραίνεται η καρδιά του, και ύστερα δεν μπορεί καθόλου να προσευχηθή. Για να συνέλθη, πρέπει να μαλακώσει η καρδιά του , να πάρη στροφή μετανοίας, να συγκλονισθή.



Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ
ζ΄
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αρχειοθήκη ιστολογίου