Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Εκκλησία , η μάννα μας




Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάννα.Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, - όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε. Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.

Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν , δεν καταποντίζεται.
-      Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;
-      Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!
Το Σώμα του Χριστού!
Το Στόμα του Χριστού!
Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!
Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;
Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές
ή μπολιάζει όλο το βίο μας;
Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;
Τι περιμένουμε απ’  Αυτήν;
Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ
τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.
Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν (συνέχεια)


Τα πρώτα γράμματα

Η ΚΑΛΗ εκείνη γυναίκα τον άφησε λίγες μέρες να ξεκουραστεί, να συνέλθει από την ταλαιπωρία του ταξιδιού και να συνηθίσει τον τόπο. Γιατί από τη μια το μακρύ θαλασσινό ταξίδι κι από την άλλη η λύπη για το χωρισμό από τους γονείς, τον είχαν καταβάλει πολύ. Ύστερα αποφάσισε να τον αναθέσει σ’ έναν καλό κι ενάρετο δάσκαλο για να του μάθει τα ιερά γράμματα, όπως της είχε παραγγείλει ο σύζυγός της. Σαν πιο κατάλληλο σκέφτηκε τον πρεσβύτερο Πέτρο, που ήταν εφημέριος στο ναό του αρχοντικού της. Του πήγε λοιπόν το παιδί και τον παρακάλεσε να το διδάξει ό,τι έπρεπε, και πρώτα-πρώτα το Ψαλτήρι- αυτό συνηθιζόταν τότε.
Έτσι και έγινε. Μέρα με τη μέρα ο Νήφων πρόκοβε στα θεία μαθήματα, ενώ βοηθούσε και τον πρεσβύτερο στην εκκλησία, εκτελώντας πρόθυμα κάθε διακονία.
Ο ζήλος του για μάθηση ήταν πολύ μεγάλος∙ τόσος, που και τις νύχτες συχνά τις περνούσε μελετώντας μέσα στην ησυχία, με το φως του κεριού ή του λυχναριού. Κι έτσι μέσα σε λίγο καιρό έμαθε πολλά.
Στο δάσκαλό του- μα και σ’ όλους- φερόταν με βαθύ σεβασμό , ευλάβεια και συστολή.
Για ένα πράγμα όμως λυπόταν πολύ ο Νήφων: Γιατί ήταν μικρός ακόμα και δεν μπορούσε να κατανοήσει πολλά χωρία της Γραφής, παρόλο που πήγαινε στους όρθρους και άκουγε το δάσκαλό του να διαβάζει. Καταλάβαινε πάντως τα πιο απλά και εύκολα. Τότε η ψυχή του φλογιζόταν και ποθούσε να μοιάσει στους αγίους.
Σύντομα έμαθε το Ψαλτήρι. Έπειτα έβαλε τα δυνατά του να μάθει και την τάξη των εκκλησιαστικών ακολουθιών.
Μια μέρα, ενώ στεκόταν στην εκκλησία, του δίνει κάποιος ένα βιβλίο και του λέει:
-   Πάρε, και μάθε να κανοναρχείς τους ψάλτες.
Ο Νήφων όμως, από επήρεια του δαίμονα, δεν έπαιρνε στα χέρια του το βιβλίο. Του λέει τότε  ένας άλλος που στεκόταν δίπλα του:
-   Γιατί, παιδί μου, κάνεις παρακοή; Πάρε και μάθε ό,τι σου λένε. Κι αν σου φαίνεται δύσκολο ακόμα να μάθεις, θα έρθει καιρός που θα ευγνωμονείς αυτούς που σε διδάσκουν τώρα.
Στα λόγια αυτά ο Νήφων πήρε αμέσως το βιβλίο. Από τότε του δόθηκε το χάρισμα να μελετάει με τόσο ζήλο, που, ό,τι διάβαζε το αποστήθιζε με ευκολία.
Πιο πολύ όμως τον έθελγαν οι βίοι των αγίων. Όταν άκουγε να διαβάζονται στις ιερές συνάξεις τα κατορθώματα και τα μαρτύριά τους, θαύμαζε τη φλογερή πίστη, την υπομονή και την γενναιοψυχία τους. Αν πάλι έβρισκε ο ίδιος κάπου σχετικά κείμενα, τα έπαιρνε και τα διάβαζε άπληστα.


Οι πρώτες αρετές

ΧΑΡΗ στον πνευματικό του ζήλο, έφτασε σε βαθειά ταπείνωση και πραότητα. Κι ήταν μόλις δώδεκα χρόνων! Ξεχώριζε επίσης για την ελεημοσύνη του. Όποτε έβλεπε φτωχό , τον σπλαχνιζόταν και του έδινε ψωμί ή χρήματα ή ό,τι άλλο είχε πρόχειρο.
Μια φορά, χειμώνα καιρό, είδε στο δρόμο έναν φτωχό ,γυμνό και πεινασμένο. Δεν είχε τίποτα να του δώσει … Πήγε τότε σε μιαν άκρη και ξέσπασε σε λυγμούς.
-   Αλίμονο σ’ εμένα ,τον αμαρτωλό! έλεγε. Πώς υποφέρει γυμνός ο Χριστός μέσα στην παγωνιά! Και δεν του φτάνει αυτό∙ μα και πεινάει και διψάει και στέγη δεν έχει!...
Από τότε το ‘βαλε σκοπό να φροντίζει , όσο μπορούσε ,τους ανθρώπους της ανάγκης.
Κάποτε άκουσε στην εκκλησία κάποιον σεβάσμιο ιερέα να διδάσκει το λαό ότι όποιος δεν έχει ελεημοσύνη και αγνεία μάταια κοπιάζει, γιατί δεν πρόκειται να μπει στη βασιλεία των ουρανών.
Ταράχθηκε ο Νήφων απ’ αυτά τα λόγια. Στο τέλος πήγε και συνάντησε τον ιερέα.
-   Γέροντα , τον ρώτησε ,τί είναι αυτή η αγνεία , για την οποία μίλησες;
-   Αγνεία, παιδί μου, είναι η αποφυγή της πορνείας και του ρύπου της.
-   Αγαπάει λοιπόν ο Θεός εκείνον που αποφεύγει μια τέτοια πράξη;
-   Ναι, παιδί μου. Γιατί λέει ο απόστολος Παύλος: «πόρνους και μοιχούς κρινεί ο Θεός». Και αλλού: «το σώμα ου τη πορνεία ,αλλά τω Κυρίω».
Φεύγοντας από την εκκλησία ο Νήφων συλλογιζόταν :
“ Θα μπορέσω εγώ άραγε να κατορθώσω αυτή την αρετή; Γιατί χρειάζεται σκληρός αγώνας για να ξεφύγει κανείς από την πύρωση της σάρκας. Και γιατί οι δαίμονες γκρεμίζουν τους ανθρώπους στα βάραθρα της σαρκικής αμαρτίας ευκολότερα απ’ ό,τι σε άλλα παραπτώματα . Τί να κάνω, που είμαι αδύνατος;…
Αλλά με τη βοήθεια του Θεού , ποτέ δεν θα κοιτάξω στο πρόσωπο γυναίκα! Στα χέρια του Κυρίου αφήνομαι , κι ας γίνει το θέλημά Του…”.
Μ’ αυτές τις σκέψεις έφτασε στο σπίτι. Κι όλη εκείνη τη μέρα ήταν σιωπηλός και σκεφτικός- μάλλον ολότελα εκστατικός και σαν αλλοπαρμένος. Κουβέντα δεν έβγαζε από το στόμα του. Σε κανένα δεν μιλούσε.
Από τότε πήγαινε συχνότερα στην εκκλησία και είχε κυριολεκτικά απορροφηθεί από τη μελέτη των ιερών βιβλίων. Γι’ αυτό πάντα επιζητούσε τη μόνωση, τη σιωπή και την ησυχία . Τα γήινα τον άφηναν αδιάφορο. Μόνο τα ουράνια στοχαζόταν . Όλοι όσοι τον έβλεπαν , απορούσαν κι έλεγαν:
-   Τι συμβαίνει μ’ αυτόν το  νεαρό; Σαν άγγελος ζει πάνω στη γη!...


(συνεχίζεται) 


Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
 
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011




Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Γράμματα από την εξορία (Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου)



Επιστολές προς διακόνισσα Ολυμπιάδα
1.  Επιστολή 1η
Νίκαια της Βιθυνίας ,Ιούνιος- Ιούλιος 404.
Ιωάννης ο Επίσκοπος , εύχομαι στην αξιοσέβαστη και θεοφιλέστατη δεσποσύνη μου διακόνισσα Ολυμπιάδα τη χαρά του Χριστού.

«Σπεύδω παρευθύς να σου ζητήσω να καταλάβεις ότι, όσο δυναμώνουν οι πειρασμοί της επερχομένης εξορίας μου, τόσο δυναμώνει στην ψυχή μου η παράκληση του Θεού, η θεία παραμυθία, και μαζί της οι χρηστές ελπίδες για όσα μέλλουν να συμβούν. Για την ώρα όλα βαίνουν καλά, ταξιδεύω με ούριο άνεμο. Ποιος το περίμενε, και ποιος το πίστευε, πως θα διαλύονται ύφαλοι και βράχοι, θα σταματούν ανεμοστρόβιλοι και καταιγίδες! Πώς σε νύχτα ασέληνη, σε πηχτό και αδιαπέραστο σκοτάδι, με βράχους και σκοπέλους ένα γύρω παντού, θα ανοιγόμουν στο πέλαγος, και θα αισθανόμουν πως δεν κουνιέμαι πιο πολύ, από κείνους που είναι αραγμένοι σε κλειστό λιμάνι!
Αυτά παρακαλώ να λογίζεσαι κι εσύ, θεοφιλέστατη δεσποσύνη μου, ώστε να μπορείς να ξεπερνάς αυτό τον κλύδωνα και την ταραχή. Και να μην παραλείπεις να μου γράφεις, αν είσαι καλά. Προσωπικά από υγεία είμαι καλά, ήρεμος, γαλήνιος ψυχικά, με πιο δυναμωμένο και το σώμα χάρη στον καθαρό αέρα που αναπνέω εδώ. Οι επαρχιακοί υπάλληλοι που ορίστηκαν ως συνοδοί μου φροντίζουν για όλα, με εξυπηρετούν κι από υπηρέτες πιο καλά. Μου δείχνουν πολλή αγάπη, καθένας τους θεωρεί χρέος και επιταγή να με υπηρετεί. Μου συμπαραστέκονται σε όλα και παντού, ο ένας μετά τον άλλο μακαρίζει εαυτόν που αξιώνεται να με διακονεί.
Ένα μόνο με λυπεί και με θλίβει, η αίσθηση που έχω ότι δεν αντιμετωπίζεις αυτή την κατάσταση με την ίδια ψυχική ηρεμία και γαλήνη κι εσύ. Αυτό οφείλεις να μου το ξεκαθαρίσεις το ταχύτερο δυνατό, ώστε να νιώθω ψυχική ευφροσύνη και από αυτή την πλευρά , και να ευγνωμονώ τα μέγιστα το ιδιαίτερα αγαπημένο μου τέκνο Περγάμιο – Επίσκοπος , αφοσιωμένος μαθητής του. Τον είχε ακολουθήσει στην εξορία ,και εκτελούσε χρέη ταχυδρόμου του κατά καιρούς- τον οποίο μπορείς, όποτε θέλεις να μου γράψεις, να τον χρησιμοποιήσεις ως γραμματοκομιστή. Είναι φίλος ειλικρινής, ιδιαίτερα αφοσιωμένος σ’ εμένα , αλλά και έχει και στη δική σου κοσμιότητα και ευλάβεια μεγάλο σεβασμό».
3.  Επιστολή 3η.
Καισάρεια Καππαδοκίας, τέλη Ιουλίου 404.
«Όταν έβλεπα τα πλήθη ανδρών και γυναικών που ξεχύνονταν στους δρόμους των σταθμών από όπου περνούσαμε, μόλις με έβλεπαν, να λιώνουν κυριολεκτικά στο κλάμα, αναλογιζόμουν σε ποια κατάσταση θα βρίσκεστε εσείς. Γιατί, αν άνθρωποι που με έβλεπαν πρώτη φορά, συντρίβονταν από τη λύπη σε βαθμό που να μην μπορούν να συνέλθουν εύκολα, και, παρότι τους παρακαλούσα, τους ικέτευα, και τους συμβούλευα να ηρεμήσουν, τα μάτια τους να γίνονται ακόμη πιο θερμές δακρύων πηγές, αναλογίζομαι πόσο πιο σφοδρή θα είναι η δική σας ψυχική τρικυμία και ταραχή. Αλλά, και ότι όσο πιο σφοδρή είναι αυτή η τρικυμία, τόσο πιο μεγάλα θα είναι τα βραβεία, αν την αντιμετωπίσετε με την πρέπουσα υπομονή, γενναιότητα και ευχαριστία, πράγμα που θέλω να πιστεύω ότι κάνετε . Μην ξεχνάτε ότι, αν οι κυβερνήτες των πλοίων κάνουν το λάθος ν’ ανοίξουν τα πανιά πιο πολύ από όσο πρέπει, όταν πνέει άνεμος σφοδρός, το πλοίο θα ανατραπεί, ενώ αν τα ανοίξουν όσο πρέπει, θα συνεχίσουν να το κυβερνούν με ασφάλεια πολλή.
Λαμβάνοντας υπόψη σου αυτά, θεοφιλέστατη δεσποσύνη μου, μην παραδίνεσαι στη βασανιστική τυραννία της αθυμίας , προσπάθησε να βγεις νικήτρια από αυτή σκεπτόμενη απλά και λογικά. Πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που εσύ τουλάχιστον το μπορείς, καθώς ο κλυδωνισμός αυτής της τρικυμίας δεν είναι από τις πνευματικές σου δυνατότητες  πιο ισχυρός . Θα περιμένω να λάβω γράμμα σου, που θα μου αναγγέλει τη νίκη αυτή, ώστε να γεμίσει η καρδιά μου ευφροσύνη εδώ στην ξενιτιά πια, μαθαίνοντας ότι μπόρεσες να υπομείνεις, και να ξεπεράσεις τη βαριά αθυμία σου με τη σύνεση που ταιριάζει, και την άσκηση που ξέρεις να κάνεις στην εγκαρτέρηση και την υπομονή!
Αυτή την επιστολή έστειλα στην εντιμότητά σου με το που έφθασα στην Καισάρεια».


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ»
Εισαγωγικά- Νεοελληνική απόδοση
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΗ
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ»

Ανθρώπινη Φύση: αυτό το Εκκρεμές!



«Τρία αδέλφια, ο Παύλος, ο Παυσίριος και ο Θεοδοτίων ζούσαν στην περιοχή του Σουέζ, της Αιγύπτου (290 μ.Χ. ) . Οι δύο πρώτοι έγιναν Μοναχοί και ο τρίτος …ληστής. Ο ειδωλολάτρης Άρχων της Αιγύπτου Αρειανός συνέλαβε τους δύο χριστιανούς . Ο Παύλος τότε ήταν 37 ετών και ο Παυσίριος 25. Ο Θεοδοτίων έμαθε την σύλληψη των αδελφών του και κατέβηκε από τα βουνά για να τους αποχαιρετήσει, πριν τους θανατώσουν. Πήγε, μάλιστα, και παρακολούθησε από μακριά την ανάκριση των αδελφών του.
Όσα, όμως ,είδε και άκουσε κατά την ανάκριση τον συνεκλόνισαν. Η σκέψη του μάλιστα πήγε στην δόξα και την αμοιβή που θα απολάμβαναν τα αδέλφια του , γι’ αυτή την ηρωική τους στάση.
Αυτό ήταν! Η θεία Χάρις άναψε μέσα του φωτιά που θέρμανε την σκληρή και ψυχρή καρδιά του. Παρουσιάσθηκε αμέσως μπροστά στον ηγεμόνα και ομολόγησε ότι ήταν κι αυτός χριστιανός. Ορμητικός μάλιστα και ατρόμητος καθώς ήταν, πήδηξε επάνω στη εξέδρα του δικαστηρίου και γκρέμισε τον ηγεμόνα από τον θρόνο του… Τότε τον συνέλαβαν και αφού τρύπησαν το στήθος του και την κοιλιά του με πυρακτωμένα σίδερα, τον αποκεφάλισαν» ( Συναξάρι 24 Ιανουαρίου ) .
Το θαυμαστό αυτό περιστατικό αποκαλύπτει τα εξής:
Πρώτον την   τρεπτότητα   της ανθρώπινης φύσης. Τα άψυχα και μη έλλογα δημιουργήματα του Θεού δεν τρέπονται, δεν αλλοιώνονται και δεν αλλάζουν. Μένουν αναλλοίωτα. Μόνο ο έλλογος άνθρωπος τρέπεται προς το καλό ή το κακό και αντίστροφα. Αυτό είναι χάρισμα ελευθερίας και φιλανθρωπίας του Θεού. Ελευθερίας μεν, διότι δεν εμποδίζει τον άνθρωπο να επιλέξει ελεύθερα τον τρόπο της ζωής του και να στρέψει την θέλησή του (την αγάπη του) προς αυτό που επέλεξε. Φιλανθρωπίας δε, διότι ο άνθρωπος ,αφού δοκιμάσει τις συνέπειες της ελεύθερης επιλογής του, μπορεί, έχει εκ φύσεως , την δυνατότητα να αλλάξει και να στρέψει σε άλλη, διαφορετική κατεύθυνση την θέληση και την πορεία της ζωής του.
Δεύτερον , τον ρόλο της  θείας Χάρης. Η θεία Χάρις, η άκτιστη αυτή ενέργεια της αγάπης του Θεού διεισδύει και στις πιο σκληρές καρδιές, όπως η ακτίνα του ήλιου διεισδύει μέσα από μικρές σχισμές στα πιο σκοτεινά και υπόγεια μέρη και, όπως ο σπόρος που είναι κρυμμένος μέσα στην καρδιά της γης, όταν έλθει η ώρα της άνοιξης τινάξει το χώμα που τον σκεπάζει και ανασταίνεται από τον τάφο της γης.
Τρίτον, το μέλλον του κάθε ανθρώπου. Το μέλλον του κάθε ανθρώπου δεν είναι γνωστό. Οι άνθρωποι στον κόσμο τούτο διαφοροποιούνται. Από τα τρία αδέλφια, οι δύο έγιναν Μοναχοί και ο τρίτος ληστής. Κανενός όμως το μέλλον δεν είχε κριθεί. Όσο ζει ο άνθρωπος υπάρχει ο κίνδυνος ή η ελπίδα της αλλαγής. Τα αιώνιο μέλλον του καθενός αιωρείται ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο. Το εκκρεμές της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου ταλαντεύεται ανάμεσα στην άβυσσο και τον Παράδεισο, ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως…
Μέσα στο διάστημα της ζωής μας, όλα παίζονται . Το παρόν και το μέλλον, το προσωρινό και το αιώνιο. Όσο ζούμε, οι παράγοντες της ζωής και του θανάτου  αγωνίζονται για να ασκήσουν επάνω στην ύπαρξη του καθενός μας τις επιρροές τους, την κυριαρχία τους. Ο Ιούδας, μαθητής του Χριστού, για χρόνια , την τελευταία στιγμή χάθηκε στο σκοτάδι. Και ο Ληστής , για χρόνια κλέφτης και εγκληματίας, την τελευταία στιγμή κέρδισε τον Παράδεισο… Γι’ αυτό και η Εκκλησία έκπληκτη μπροστά στο μυστήριο του ανθρώπου διακηρύττει: « Δεινόν η ραθυμία, Μεγάλη η  Μετάνοια»!


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ (συνέχεια)




13. Κάνουμε κριτική στους πολιτικούς μας, που είναι στην εξουσία, αλλά είναι κι εκείνοι παιδιά μας. Είμαστε εμείς , οι παλιότερες γενιές, που έχουμε την ευθύνη. Διότι δεν δώσαμε σ’ αυτούς καλό παράδειγμα. Είμαστε μια εικόνα των γονιών μας, των περασμένων γενεών, και από αυτές δεν καταφέραμε να μάθουμε και πολλά. Τώρα εμείς είμαστε οι υπόλογοι, διότι αποτύχαμε να βάλουμε τα παιδιά μας στο σωστό δρόμο. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και όχι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τους άλλους. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους εαυτούς μας- να εργαστούμε τη σωτηρία μας και πολλοί τριγύρω μας θα σωθούν. Πρέπει να παλέψουμε να είμαστε πάντοτε αγαθοί, καλοί και ήσυχοι- ειρηνευμένοι , έτσι ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν πάντοτε ειρήνη και ησυχία όταν είμαστε παρόντες. Γνωρίζουμε ότι μπορούμε είτε να προσελκύσουμε ανθρώπους με τους λογισμούς μας είτε να τους απομακρύνουμε από μας. Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε, ώστε η πίστη μας να ενδυναμωθεί.

15. Μετά την πτώση τα πάντα εξέπεσαν. Ο Θεός, η αγάπη η ίδια, γνώριζε ότι τα κτιστά πλάσματα Του δεν θα είναι ικανά να παραμείνουν στην κατάσταση που Εκείνος τα έπλασε, κι έτσι τους έδωσε όλο το χρόνο , από τη Δημιουργία ίσαμε τη φοβερή κρίση, προκειμένου να έρθουν στα συγκαλά τους και να επιστρέψουν στον κόσμο του ουράνιου Πατέρα, να γίνουν ένα με το απόλυτο Αγαθό και την απόλυτη Αγάπη.
Η ανθρωπότητα ωστόσο, προτιμά το κακό από το καλό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πεπτωκυίας φύσης μας! Μας είναι ευκολότερο να σκεφτόμαστε φαύλα, παρά αγαθά. Αλλά όταν σκεφτόμαστε φαύλα, δεν έχουμε ειρήνη και ανάπαυση από τέτοιους λογισμούς . Πόσο τεράστια είναι η πτώση μας! Είναι πράγματι ένα αλλόκοτο πράγμα… Δεν έχουμε ιδέα πόσο πολύ τυραννιούνται οι λογισμοί μας από τα πεπτωκότα πνεύματα. Νομίζουμε ότι είναι δικοί μας αυτοί οι λογισμοί. Βασανιζόμαστε από μίσος, φθόνο και μοχθηρία. Αξεπέραστη τυραννία! Η ψυχή μας δεν το θέλει αυτό, αλλά δεν μπορεί να ελευθερωθεί. Εξοικειώνεται με αυτή την τυραννία από πολύ μικρή ηλικία ∙ αποκτά στέρεες ρίζες μέσα μας. Πρέπει να πασχίσει κανείς να αποτινάξει αυτή την τυραννία των λογισμών! Πρέπει να μεταμορφωθούμε σε αγάπη και να επιτύχουμε την ειρήνη. Δεν είναι εύκολο, διότι η πτώση μας είναι τεράστια!
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κάνει αυτό δίχως τη βοήθεια του Θεού. Ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Αλλά ό,τι του αποκαλύπτεται προέρχεται από την αιωνιότητα. Είμαστε περικυκλωμένοι από τα μυστήρια του Θεού. Εμείς οι ίδιοι είμαστε τα μεγαλύτερα μυστήρια. Δεν γνωρίζουμε καν ποιοί είμαστε. Από που ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Τί είδους πλάσμα είναι αυτό που σκέφτεται, κινείται και μιλά δίχως να ξέρει πώς και γιατί; Τί μεγάλο μυστήριο που είναι αυτό! Πώς είναι δυνατόν  να λειτουργούν τα εσωτερικά μας όργανα δίχως τη θέλησή μας (και λειτουργούν μια χαρά! ); Και πώς είναι δυνατόν να διαταράσσουμε αυτή την τέλεια αρμονία με τους λογισμούς μας;    

16. Τι είναι η ζωή; Τίποτα! Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πόσο μικρή είναι η ζωή. Ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί τί σόι θλιβεροί φουκαριάρηδες είμαστε πράγματι εμείς οι άνθρωποι που ζούμε στη γη: δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε τέσσερα δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα, δηλαδή 120 χρόνια. 100 χρόνια είναι τρία δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα. Τί είναι 100 χρόνια; Τίποτα! Μια στιγμή… Η ζωή μας είναι στην αιωνιότητα.
17. ¨Όσο για τους ανθρώπους, αυτοί δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι. Τίποτα δεν τους είναι αρκετό. Αυτό ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση των προπατόρων μας, όταν ο Κάιν φόνευσε τον Άβελ λόγω φθόνου, επειδή η θυσία του Άβελ ήταν ευάρεστη στον Θεό ενώ του Κάιν όχι. Τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα. Σήμερα δεν υπάρχει ελπίδα. Όλοι συμπεριφέρονται λες και πρόκειται να   ζήσουν για πάντα. Μοιάζει πραγματικά ότι το τέλος είναι πολύ κοντά. Τα εργοστάσια μολύνουν το περιβάλλον τόσο πολύ, που σύντομα η ζωή δεν θα είναι δυνατή.
Τα ζώα διαθέτουν χαρά ζωής, αλλά τους την αφαιρούμε. Εκείνα διαθέτουν χαρά κι εμείς διαθέτουμε τόσα πολλά περισσότερα μαζί με τη χαρά, κι όμως δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι. Τα ζώα δεν ανησυχούν ποτέ για το αύριο, δεν σωρεύουν τροφή στους σιτοβολώνες και τις αποθήκες, κι ωστόσο ο Κύριος πάντοτε τα ταΐζει. Εκείνα τσιμπολογούν ένα κλαράκι εδώ, ένα σποράκι παραπέρα, βρίσκουν καταφύγιο σε μια τρύπα ή σε κάποιο λαγούμι, κι είναι γεμάτα ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό. Δεν συμβαίνει το ίδιο με μας τους ανθρώπους. Τα πουλιά ψάλλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο. Ξεκινούν το τραγούδι τους νωρίς, στις τρεις τα χαράματα και δεν σταματούν πριν τις εννιά. Στις εννιά ησυχάζουν λιγάκι- τότε είναι που βγαίνουν να ζητήσουν τροφή για τα μικρά τους. Κατόπιν, αρχίζουν και πάλι τους ύμνους.  Κανείς δεν τους λέει να υμνούν- απλώς το κάνουν. Κι εμείς; Εμείς είμαστε πάντοτε κατσούφηδες και κατηφείς∙ δεν έχουμε ποτέ διάθεση για τραγούδι ή για οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των πουλιών. Είναι πάντοτε χαρούμενα ενώ εμείς ενοχλούμαστε πάντοτε από κάτι. Τί είναι αυτό που μας ενοχλεί; Τίποτα στην πραγματικότητα… Έτσι δεν είναι;
18. Η ζωή στη γη δεν είναι εύκολη, ανεξάρτητα του πόσο ευνοϊκές είναι οι συνθήκες. Υπήρχε ένας άνθρωπος που ζούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς του, και αυτό ήταν ο βασιλιάς Σολομώντας, ο γιος του βασιλιά Δαυίδ. Κυβέρνησε για 40 χρόνια και ποτέ δεν πολέμησε. Αξιώθηκε μεγάλης σοφίας από τον Κύριο. Έχτισε τον μεγάλο ναό της Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι κατέφυγαν σ’ αυτόν τον απ’ όλο τον κόσμο, προκειμένου να πάρουν τη συμβουλή του. Έλεγε: «Εκπληρώθηκε κάθε επιθυμία της καρδιάς μου. Επιθύμησα αμπελώνες και τους φύτευσα. Επιθύμησα παλάτια και τα έχτισα. Έχω στην Ιερουσαλήμ τον καλύτερα εκπαιδευμένο στρατό, αλλά ουδέποτε ενεπλάκην σε πόλεμο με κάποιον. Επιθύμησα ασήμι και χρυσάφι και ο Κύριος μου το έδωσε. Καταπιάστηκα με διάφορα πράγματα , προκειμένου να διαπιστώσω αν υπάρχει στον κόσμο παρηγοριά που να διαρκεί. Και κατάλαβα πώς σ’ αυτή τη ζωή όλα είναι ματαιότης και αλαζονεία και πνευματικός λοιμός. Δεν υπάρχει παρηγοριά που να διαρκεί…». Είναι λόγια του Σολομώντα αυτά. Ο Σολομώντας ήταν σοφός . Είπε πως οτιδήποτε κι αν έχεις στην κατοχή σου, θα είναι για μικρό χρονικό διάστημα  μόνο, κι έπειτα θα ‘ναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.  Ο άνθρωπος νομίζει ότι διαθέτει όλη τη σοφία αυτού του κόσμου. Αλλά αν μπορούσε να δει τον εαυτό του με τα μάτια των άλλων , θα έβλεπε τον εαυτό του να κορδώνεται απλά σαν το παγόνι. Θα έβλεπε την ίδια του τη ματαιοδοξία και την ελαφρομυαλιά…
Υπάρχει κανείς πάνω στη γη που να τα ξέρει όλα; Όχι. Καθένας μας έχει εκπαιδευτεί σε ένα συγκεκριμένο τομέα της γνώσης, και έτσι αποτελούμε όλοι μαζί το όλον. Οι άνθρωποι σέβονται πολύ τους φιλοσόφους και τους επιστήμονες ∙ παραπέμπουν συνεχώς στα λόγια τους. Κανείς δεν δείχνει να θυμάται ότι ο Θεός υποσχέθηκε στους προπάτορές μας πως θα στείλει στην ανθρωπότητα τον Σωτήρα, ο Οποίος θα μας επαναφέρει στην ανθρωπότητα τον Σωτήρα, ο Οποίος θα μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Δεν ήξεραν ότι ο ίδιος ο Θεός θα ενσαρκωνόταν στη γη. Διότι μονάχα ο Ένας που μας έπλασε , μπορεί να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Δεν ήξερε ότι  ο ίδιος ο Θεός θα ενσαρκωνόταν στη γη. Διότι μονάχα ο Ένας που μας έπλασε , μπορεί να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση. Και ήρθε, και οι άνθρωποι δεν Τον δέχτηκαν.

Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν




Από την Αίγυπτο στην Βασιλεύουσα

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ του βασιλιά είναι καλό να κρύβονται∙ τα έργα όμως του Θεού πρέπει να διακηρύσσονται με δόξα. Όποιος μάλιστα γνωρίζει τα θεία έργα και από ραθυμία δεν τα διηγείται, θα κινδυνέψει πολύ την ώρα εκείνη , που θα έρθει ο Κύριος καθισμένος πάνω στις νεφέλες, για ν’ αποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.
Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ, ο ελάχιστος, γνωρίζοντας με ακρίβεια τα ψυχωφελή περιστατικά της ζωής του μακαρίου Νήφωνος, που θα διαβάσετε παρακάτω, κάθισα και έγραψα –για όσους θέλουν να τα μάθουν και να ωφεληθούν – την ενάρετη πολιτεία του και τα θεία του αγωνίσματα.
Είν’ αλήθεια παράδοξη η ζωή του και θαυμαστή. Γιατί, παιδί ακόμα, κατατρόπωσε τον πονηρό διάβολο και τον αφάνισε ολότελα. Έπειτα, όταν ήταν πια νέο παλικάρι, ο σατανάς τον ξεγέλασε και τον πλήγωσε φοβερά. Πέλαγος αμαρτίας έγινε τότε! Όμως και πάλι, σαν στρατιώτης γενναίος, πετάχτηκε πάνω με ορμή και κατάφερε πλήγμα συντριπτικό στον αλαζόνα δράκοντα.
Αλλ’ ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά και ας τα διηγηθώ με λεπτομέρειες.

Στα χρόνια που βασίλευε ο ευλαβέστατος και θεοφιλής αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος, ζούσε στην Κωνσταντινούπολη κάποιος αξιωματούχος του παλατιού με το όνομα Σαββάτιος. Ήταν άνθρωπος με ευσέβεια και φόβο Θεού, αλλά και εξαίρετος στρατιωτικός. Τον διόρισε λοιπόν ο βασιλιάς στρατηλάτη, δηλαδή στρατιωτικό διοικητή, στη χώρα «των Πλαγίων», όπως λέγεται, που βρίσκεται στην Αίγυπτο κι έχει πρωτεύουσα την Αλμυρούπολη.
Σαν έφτασε στη χώρα εκείνη και πλησίαζε στην πόλη, βγήκαν να τον προϋπαντήσουν όλοι οι προύχοντες. Τον καλωσόρισαν με πολλές τιμές στην πατρίδα τους, κάνοντάς του επίσημη υποδοχή. Ανάμεσα στους άρχοντες εκείνους ήταν και ο πατέρας του, Νήφωνος που λεγόταν Αγαπητός.
Εξαρχής ο Αγαπητός συμπάθησε πολύ το Σαββάτιο . Μα και ο στρατηλάτης , εκτιμώντας τη συμπεριφορά και το ήθος του άρχοντα , τον αγάπησε πολύ. Είχαν εξάλλου ,κάτι κοινό: Ήταν κι οι δύο ευσεβείς και θεοσεβούμενοι. Κι αυτό τους ένωσε περισσότερο.
Ο στρατηλάτης ήταν υπερβολικά ταπεινός και συμπαθητικός. Δεν ήξερε τί θα πει υπερηφάνεια ή έπαρση. Ο άλλος πάλι, όνομα και πράγμα Αγαπητός, είχε το χάρισμα της αγάπης και της απλότητας.
Μια μέρα λοιπόν παίρνει ο Αγαπητός τον οκτάχρονο τότε γιο του κι έρχεται στην παραθαλάσσια έπαυλη του στρατηλάτη. Ο Σαββάτιος τους υποδέχθηκε με χαρά, και φιλόφρονα τους έβαλε να καθήσουν κοντά του. Το βλέμμα του έπεσε στον μικρό.
-      Γιος σου είναι τούτος εδώ; ρωτάει τον Αγαπητό.
-      Ναι, στρατηγέ , γιος μου είναι.
-      Γράμματα μαθαίνει;
-      Όχι, δυστυχώς… Πού να βρεθεί δάσκαλος εδώ…
-      Ε, λοιπόν, δεν μου τον αφήνεις να τον στείλω στην Κωνσταντινούπολη; του προτείνει ο στρατηλάτης. Εκεί υπάρχουν πολλοί και καλοί δάσκαλοι. Μπορεί να μένει στο σπίτι μου , ώσπου να μάθει και γραφή και ό,τι άλλο θέλει.
Συγκινήθηκε ο Αγαπητός από το ενδιαφέρον του στρατηλάτη και τον ευχαρίστησε ολόψυχα.
-      Αυτό ακριβώς ήθελα κι εγώ να σου ζητήσω, στρατηγέ μου. Γι’ αυτό κι έφερα το παιδί εδώ. Μα να, ο Θεός σε φώτισε και μου το πρότεινες εσύ… Λοιπόν, δικός σου είν’ ο γιος μου!  Κάνε όπως νομίζεις.
Χαμογέλασε με ικανοποίηση ο Σαββάτιος.
-      Ό,τι ποθείς εσύ θα κάνω, είπε. Κι ας μη χάνουμε χρόνο. Μείνε εδώ λίγο καιρό, ώσπου να συνηθίσει το παιδί μακριά από το σπίτι σας, κι έπειτα φεύγεις και μου τ’ αφήνεις. Εγώ θα του δώσω ό,τι χρειαστεί για το ταξίδι.

Τρεις εβδομάδες έμεινε στην έπαυλη του στρατηγού ο Αγαπητός με τον γιο του. Ύστερα γύρισε μόνος στο σπίτι του, αφήνοντας το Νήφωνα στα έμπιστα χέρια του Σαββάτιου. Εκείνος τότε κάθισε κι έγραψε ένα γράμμα στη γυναίκα του.
-      “… Κοίταξε , γυναίκα, -έγραφε- να δεχθείς αυτό το παιδί με καλοσύνη, γιατί είναι γιος πολύ αγαπητού μου φίλου. Δείξε του πολλή αγάπη, σα να ‘μουνα εγώ ο ίδιος . Στείλε το και σ’ έναν άξιο δάσκαλο, για να του μάθει τα ιερά γράμματα…”.
-      Αφού συμπλήρωσε την επιστολή και με διάφορα προσωπικά του θέματα, την παρέδωσε σ’ έναν πιστό του υπηρέτη.
-      Φεύγεις για την Κωνσταντινούπολη του λέει. Ετοιμάσου. Ετοίμασε και τον μικρό Νήφωνα. Θα τον παραδώσεις στη γυναίκα μου μαζί μ’ αυτό το γράμμα. Πρόσεξε! Να μην ταλαιπωρηθεί το παιδί στο μακρινό ταξίδι! Ο Θεός μαζί σας.
Δεν πέρασαν πολλές μέρες ,και επιβιβάστηκαν σ’ ένα πλοίο, που θα τους έφερνε στην Πόλη. Είχε μπει το φθινόπωρο , αλλά το ταξίδι τους έγινε κάτω από αφόρητο καύσωνα. Έτσι, ο Νήφων, που δεν είχε άλλωστε ξαναταξιδέψει με πλοίο, ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους, όντας μάλιστα φιλάσθενος και ευαίσθητος.
Τέλος πάντων, κάποτε έφθασαν στη Βασιλεύουσα. Η γυναίκα του στρατηλάτη, ευσεβής κι εκείνη, υποδέχθηκε με χαρά το Νήφωνα. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκε πως είναι γιος ενάρετου ανθρώπου , του έδειξε περισσή αγάπη- δεν είχε, βλέπετε ,δικά της παιδιά.
Φρόντισε να μην του λείψει τίποτα, όσο θα έμενε κοντά της. Και τακτικά τον νουθετούσε, καθοδηγώντας τον στου Θεού τον δρόμο με συμβουλές και ωφέλιμες διηγήσεις. Ο Νήφων πάλι, δεκτικός καθώς ήταν και καλοπροαίρετος , ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις νουθεσίες της και πολιτευόταν με σεμνότητα και φρονιμάδα.

(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011



Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Απληστία, τσιγγουνιά και ελεημοσύνη



Ο στάρετς αγωνιζόταν επίμονα κατά της τσιγγουνιάς και της απληστίας, της ασυμπάθειας προς το πλησίον, για την άκαρπη συσσώρευση του πλούτου. Έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι , που ζουν μόνο για τη δική τους ικανοποίηση, που δεν θέλουν να σκέφτονται τους φτωχούς αδελφούς τους, είναι όμοιοι με τον άπληστο πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο στάρετς καλούσε τους ανθρώπους που είχαν πλούτο να βοηθούν τους φτωχούς, ακολουθώντας τα λόγια του αποστόλου: «Οι έχοντες ως μη έχοντες και οι μη έχοντες ως έχοντες». Με το παράδειγμα της φύσεως αποκάλυπτε την αμοιβαία σχέση των δημιουργημάτων του Θεού:
-       Τα στοιχεία της φύσεως και της επιστήμης συμπληρώνουν το ένα το άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ότι έχουν, και η φύση στο λογικό ον, τον άνθρωπο, δίνει τα αγαθά της: το φως, τη θερμότητα, την υγρασία και μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η ζωή του και η ζωή του οργανικού κόσμου. Αλλά εμείς , τα λογικά όντα, οι άνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σε τσιγγούνηδες, αναίσθητους, κουφούς στους στεναγμούς και τις κραυγές των αδελφών μας.
Γι’ αυτό ας μοιραστούμε αμοιβαία τα αγαθά μας ο ένας με τον άλλο ,ας ζηλέψουμε την αγαθή αφιλοχρηματία, ας μοιραστούμε τα αγαθά χωρίς τσιγγουνιά και αλαζονία, αλλά με γενναιοδωρία, με πραότητα και ταπείνωση. Η τσιγγουνιά και η φιλοχρηματία καταστρέφουν την ψυχή, και στην επίγεια ζωή αυτά τα πάθη οδηγούν σε βαρειές συνέπειες.
Υπάρχει η εξής διήγηση: Τρεις άνθρωποι, ενώ βάδιζαν στο δρόμο, βρήκαν ένα θησαυρό κι αποφάσισαν να τον καρπωθούν. Τον μετέφεραν σ’ άλλο μέρος κι έστειλαν τον ένα απ’ αυτούς στην πόλη για να αγοράσει κρασί και να το γλεντήσουν. Οι δύο που έμειναν συμφώνησαν να τον σκοτώσουν, ώστε ο πλούτος να μείνει σ’ αυτούς. Εκείνος όμως, αφού αγόρασε το κρασί, πήγε σ’ ένα φαρμακείο κι αγόρασε δηλητήριο για να δώσει στους άλλους δύο το δηλητηριασμένο κρασί , ώστε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του το θησαυρό. Και να τί έγινε. Ο ένας ήρθε από την πόλη με το κρασί. Οι άλλοι δύο τον σκότωσαν κι άρχισαν να πίνουν το κρασί. Δηλητηριάστηκαν κι έτσι απολέσθηκαν τρεις ψυχές.
Η τσιγγουνιά και η απληστία είναι το πιο καταστροφικό πάθος.  Είναι η αμαρτία του Ιούδα. Πρέπει να έχουμε συμπάθεια και να είμαστε ελεήμονες.
Η ευσπλαχνία είναι μεγάλη αρετή. Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων θεωρούσε χαμένη την ημέρα που δεν έκαμε ελεημοσύνη στον πλησίον. Οι ενάρετοι άνθρωποι ψάχνουν ευκαιρία για να βοηθήσουν κάποιον. Η Παναγία ιδιαιτέρως χαίρεται όταν οι χριστιανοί κάνουν ελεημοσύνη στον πλησίον, και οργίζεται με τους σκληροκάρδιους και άσπλαχνους ανθρώπους.

Σε μια οικογένεια συνέβη μια δυστυχία. Αυτοί που υπέφεραν ζητούσαν από τον πατέρα Σάββα να προσευχηθεί και οι ίδιοι , παρακαλούσαν τον Κύριο να ελαφρώσει το βάσανό τους , αλλά η θλίψη δεν περνούσε. Τότε ο π. Σάββας κατά τη διάρκεια μιας παρακλήσεως είπε:
-       Συμβαίνει κάποτε ο Κύριος να στέλνει στους ανθρώπους κάποια συμφορά εξ αιτίας της ασπλαχνίας τους. Κι αυτοί προσεύχονται∙ ζητούν από τον Κύριο να τους λυτρώσει απ’ αυτή τη θλίψη. Ο Κύριος όμως , σαν να μην ακούει την προσευχή τους, δεν ελαφρώνει τη θλίψη τους. Ο Κύριος ακούει όλες τις προσευχές, αλλά καθυστερεί, γιατί περιμένει  να δείξουμε ευσπλαχνία. Χωρίς ευσπλαχνία ούτε ο Κύριος δείχνει το έλεός Του. Κάποιοι απομονώθηκαν στα όρια της οικογένειάς τους και δεν δίνουν σημασία στους πτωχούς, αυτούς που έχουν ανάγκη βοήθειας.
Έχετε δει καμμιά φορά πώς πιάνουν τα παιδιά τα περιστέρια; Για να μην πετάξουν, τους δένουν τα φτεράκια τους. Έτσι και ο άνθρωπος ο οποίος έχει προσκόλληση στα χρήματα, στα πράγματα, όπως και στο περιστέρι , είναι δεμένα τα φτερά της ψυχής του, κι εκείνη δεν μπορεί να πετάξει στα ουράνια σκηνώματα . Κι έτσι οι προσευχές του ανθρώπου αυτού δεν γίνονται δεκτές από τον Κύριο.

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα:
-       Κι αν κάποιος δεν έχει χρήματα και πράγματα, τί προσκόλληση μπορεί να έχει;
Ο Γέροντας απάντησε:
-       Όποιος δεν έχει τα μέσα για ελεημοσύνη, αλλά φθονεί εκείνος που τα έχει, είναι κι αυτός φιλάργυρος, λάτρης του πλούτου. Φύλαξέ μας, Κύριε, από τέτοιο πάθος! Ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα πλέον αναγκαία για τη συντήρηση του σώματος, με τα απαραίτητα για να το ντύσουμε, ώστε να μην κρυώνει, για να το ενισχύσουμε ώστε να μην γίνει αδύναμο και να είναι φίλος στην ψυχή, για να δουλεύουμε στον Κύριο. Όλα τα άλλα είναι όλεθρος για την ψυχή. Ιδιαιτέρως φοβηθείτε την πολυτέλεια, την μίμηση στη μόδα. Μη μαζεύετε χρήματα. Όσα μείνουν μοιράστε τα στους φτωχούς . Κάποιοι τα βάζουν στο βιβλιάριο για την «άσχημη ώρα». Αλλά τί λέει ο Προφήτης Δαυίδ; «Το αργύριον αυτού  ουκ έδωκεν επί τόκω» ( Ψαλμ. 14,5 ) . Για μας είναι αρκετή η μέριμνα για τη σημερινή ημέρα. Στην Κυριακή προσευχή ζητούμε από τον Κύριο: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον». Ας μη ζητούμε τίποτε σ’ αυτή την αμαρτωλή γη. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη κατοικία, είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στη γη.
Υπάρχει κι άλλο είδος πλεονεξίας η λεγόμενη βιβλιομανία, όταν δηλαδή πολλοί μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. και μένουν άχρηστα. Και οι ίδιοι δεν τα διαβάζουν και φοβούνται να τα δώσουν σε άλλους να τα διαβάσουν. Ένας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δεν πρέπει να μένει αχρησιμοποίητος. Τον καρό που δεν τα διαβάζεις δώσε τα στους άλλους. Είναι κι αυτό ένα είδος ευσπλαχνίας που είναι ευάρεστη στον Θεό…

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Πώς οι άγιοι ακούνε τις προσευχές μας.




ΠΟΛΥ χαίρομαι που σου άρεσαν όσα σου έγραψα για τον αιθέρα. Δέξου πως υπάρχει και κράτα τον αδιάλειπτα στο νου σου, Θα δεις πόσο θα σε βοηθήσει αυτό. Εξηγεί τόσα πράγματα, δίνει τόση παρηγοριά!
Ίσως έχεις ακούσει κάποιους να ρωτάνε: “Πώς ακούνε οι άγιοι τις προσευχές μας;”. Ίσως κι εσύ η ίδια να έχεις αναρωτηθεί για το ίδιο πράγμα. Απαντήσεις και απαντήσεις έχουν δοθεί, μα το ερώτημα παραμένει ακόμη αναπάντητο.  Κατά τη γνώμη μου, αν δεχθούμε την ύπαρξη ενός στοιχείου ,όπως ο αιθέρας ,τότε δεν είναι δυνατό να μην ακούνε οι άγιοι τις προσευχές μας. Ξέρεις πώς λειτουργεί ο ηλεκτρικός τηλέγραφος; Στην Πετρούπολη , για παράδειγμα, ενεργοποιούν έναν ειδικό μηχανισμό . Την ίδια στιγμή η ενέργεια αυτή αντανακλάται σ’ έναν όμοιο μηχανισμό, που βρίσκεται, ας πούμε, στη  Μόσχα. Τότε και ο δεύτερος μηχανισμός  ενεργοποιείται όπως ο πρώτος . Γιατί; Επειδή  οι δύο μηχανισμοί , πρώτον, είναι του ίδιου τύπου και, δεύτερον, συνδέονται με σύρμα. Η επικοινωνία μας με τους αγίους γίνεται με όμοιο τρόπο. Εμείς και οι άγιοι είμαστε σαν τις τηλεγραφικές συσκευές, σαν δύο μηχανισμοί του ιδίου τύπου, και ο αιθέρας , το στοιχείο δηλαδή μέσα στο οποίο κινούνται οι άγιοι και το οποίο συνάμα περιβάλλει την ψυχή μας, είναι … το σύρμα! Όταν μέσα στην ψυχή μας ενεργεί προσευχή αληθινή, προσευχή ειλικρινής και καθαρή, η προσευχή αυτή , διαμέσου του στοιχείου που περιβάλλει την ψυχή , πετάει σαν ακτίνα φωτός  προς τους αγίους και τους μεταφέρει τα αιτήματά μας. Δεν μεσολαβεί κανένα χρονικό διάστημα ανάμεσα στη στιγμή  που κάνουμε στην προσευχή μας και στη στιγμή που αυτή ακούγεται από τους αγίους. Αμέσως μας ακούνε οι άγιοι , φτάνει μόνο να προσευχόμαστε εγκάρδια. Η εγκάρδια προσευχή είναι η τηλεγραφική γραμμή μας με τους ουρανούς. Η ίδια ακριβώς προσευχή, όταν δεν βγαίνει από την καρδιά μας αλλά μόνο από τον εγκέφαλο και το στόμα μας, δεν φτάνει στον ουρανό και δεν ακούγεται από τους αγίους. Αυτή, βλέπεις, δεν είναι καν προσευχή, είναι μόνο κάτι σαν προσευχή.

Νομίζω πως είχες ήδη κάποιαν εμπειρία αληθινής προσευχής , μολονότι όλα τούτα δεν τα γνώριζες. Περιγράφεις το πώς, ύστερ’ από θερμή προσευχή, γαλήνεψες, παίρνοντας την εσωτερική πληροφορία ότι θα λυτρωνόσουν από το πρόβλημα που σε βασάνιζε , όπως και πραγματικά έγινε. Φαίνεται, λοιπόν, πως είναι σωστή η παρομοίωση της εγκάρδιας προσευχής, που ανεβαίνει αόρατα προς τα ουράνια μέσω του αιθέρα, με τον τηλέγραφο. Από την καρδιά σου βγήκε μία αστραπή, μια ακτίνα, και πήγε στον ουρανό. Από κει, πάλι, ήρθε μια άλλη ακτίνα σ’ εσένα. Ήταν η ανταπόκριση στο αίτημά σου. Αυτό συμβαίνει μόνο με την προσευχή που βγαίνει από την καρδιά. Τέτοια προσευχή δεν γίνεται πάντα μέσα σε μια στιγμή, εισακούεται όμως πάντα μέσα σε μια στιγμή .
 Μη φουσκώσεις από κενοδοξία γι’ αυτή την επιτυχία σου. Μακάρι, με την χάρη του Κυρίου,  να προσεύχεσαι με τον ίδιο τρόπο πιο συχνά. Θυμήσου πώς προσευχήθηκες τότε και προσπάθησε να προσεύχεσαι πάντα έτσι, εγκάρδια, όχι μόνο με τη γλώσσα και το νου. Αν το κάνεις, θα πάρεις μίαν ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα: Πώς μπορεί να χει κανείς πνευματικά; Γιατί η εγκάρδια προσευχή είναι η αναπνοή και η ζωή του πνεύματος. Με την εγκάρδια προσευχή το πνεύμα μένει «εν τω  Θεώ», ενώνεται μαζί Του. Και με την ένωση αυτή αποκτά την πλήρη ζωτικότητά του. Μάθε, λοιπόν, πως η ψυχή ζει μόνο όταν προσεύχεται με τον τρόπο που ήδη γνώρισες. Αλλιώς,  βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, αν δεν έχει ολότελα νεκρωθεί.
Δεν θα σου κρύψω πως, αν και μπόρεσες να προσευχηθείς εγκάρδια μια φορά, πολύ δύσκολα θα μπορέσεις να το ξανακάνεις. Ο Θεός είναι που χαρίζει την αληθινή προσευχή  και ο φύλακας άγγελος που την ενισχύει. Έρχεται και φεύγει. Εμείς , όμως, δεν επιτρέπεται να παραιτούμαστε από τον προσευχητικό αγώνα. Η προσευχή επισκέπτεται πάντα τον άνθρωπο που αγωνίζεται για την απόκτησή της, ποτέ τον οκνηρό και ράθυμο. Οι άγιοι πατέρες κοπίασαν πολύ στην προσευχή και μ’ αυτούς ακριβώς τους κόπους άναψαν μέσα τους ένα προσευχητικό πνεύμα, που την εικόνα του μας άφησαν στα συγγράμματά τους. Όσα σχετικά έγραψαν, συνιστούν , μιαν ολόκληρη επιστήμη , την επιστήμη της προσευχής, που είναι η επιστήμη των επιστημών…
… Μου γράφεις ότι έχεις στο νου ταπεινούς λογισμούς και στην καρδιά ταπεινά συναισθήματα για τον εαυτό σου. Αυτά είναι, θα έλεγα, αγγελικά. Πόσο τέλειοι και φωτεινοί είναι οι άγγελοι! Και όμως είναι συνάμα τόσο ταπεινοί, περισσότερο κι από τον πιο ταπεινό άνθρωπο.  Μια ταπεινή ψυχή είναι πάντα φωτεινή. Σκοτεινή γίνεται όταν υψηλοφρονεί, γιατί η έπαρση προέρχεται από τα σκοτεινά πνεύματα. Ο Θεός να δώσει, ώστε, ποτέ να μη χάσεις αυτά τα ταπεινά συναισθήματα, κι έτσι να είσαι πάντα λουσμένη στο φως…



«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Η μετάνοια είναι μία πνευματική άνοιξη




Το γεγονός το αφηγήθηκε μία εθελόντρια αδελφή νοσοκόμα και συνέβη στο παλαιό νοσοκομείο των Πατρών, στον “Άγιο Ανδρέα”. Είπε:
“Περί το 1968-69 έκανα την πρακτική μου εξάσκηση στο παλαιό νοσοκομείο των Πατρών που βρισκόταν κοντά στο κάστρο. Η κατάσταση βέβαια ήταν θλιβερή από κτιριακής πλευράς , παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που λιγοστού νοσηλευτικού προσωπικού και των γιατρών. Εμείς οι εθελόντριες βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε τις μόνιμες αδελφές και συγχρόνως εξασκούμεθα.
Ένα απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου , καθώς μπήκα στον θάλαμο των γυναικών (με 25-30 κρεβάτια ! ) , είδα μία μεσόκοπη γυναίκα να πηγαίνει παραπατώντας προς το κρεβάτι της και ίσα που πρόλαβε να πέσει επάνω του ημιλιπόθυμη και κατάχλωμη. Ξεσκέπαστη και μισόγυμνη δεν είχε το κουράγιο να τραβήξει το σεντόνι επάνω της!
Την πλησίασα , την σκέπασα και στεκόμουν από πάνω της κοιτώντας το χλωμό πρόσωπό της που ήταν ιδρωμένο. Την είχε περιλούσει κρύος ιδρώτας! Φαινόταν αρχοντική και όμορφη γυναίκα. Πλησίασα στο αυτί της και την ρώτησα αν θέλει να την βοηθήσω σε κάτι. Αντί για απάντηση, άπλωσε το χέρι της και μου έβαλε με κόπο μέσα στη φούχτα μου ένα τσαλακωμένο κιτρινωπό χαρτί, χωρίς να ανοίξει τα μάτια της. Μόνο μου ψιθύρισε:
-     Σας παρακαλώ, διαβάστε το μου!
Ξεδιπλώνω το χαρτάκι και τι να δω! Ήταν ένα κομμένο φύλλο, προφανώς από κάποια “Σύνοψη” ή “Ωρολόγιο” και επάνω ήταν τυπωμένος ο πεντηκοστός ψαλμός, ο ψαλμός της μετανοίας, το “ λέησον μέ,  Θεός, κατ τ μέγα λεός σου…” !
Άρχισα χαμηλόφωνα να της τον διαβάζω κοντά στο αυτί της: “ λέησον μέ, Θεός, κατ τ μέγα λεός σου κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τ νόμημά μου …”. Καθώς προχωρούσα το διάβασμα, πρόσεξα με συγκίνηση πως από τα κλειστά μάτια της έτρεχαν δάκρυα, που κατρακυλούσαν κι έβρεχαν το μαξιλάρι της.

Όταν τελείωσα , άνοιξε τα μάτια της, είχε λίγο συνέλθει , και με έκπληξη είδα δυο γαλάζια παιδικά μάτια κατακάθαρα και λαμπερά να με κοιτάζουν ήρεμα και ταπεινά. Αμέσως δε, χωρίς δυσκολία, άρχισε να μου λέει με μεγάλη συντριβή:
-     Αδελφή ,είμαι πολύ αμαρτωλή! Είχα κέντρο διασκεδάσεως και … καταλαβαίνετε. Όμως μετάνοιωσα ειλικρινά. Δεν ξέρω όμως αν ο Θεός με συγχώρησε.
Τότε την ρώτησα:
-     Εξομολογηθήκατε; Κοινωνήσατε;
Μου απάντησε καταφατικά. Τότε με μια θεία παρόρμηση που είχα εκείνη τη στιγμή της είπα με όση πίστη διέθετε η νεανική μου ψυχή, αλλά και με όσα είχα διαβάσει στο ιερό Ευαγγέλιο:
-     Και βέβαια σας συγχώρησε ο Χριστός! Η άφεση σας δόθηκε  μέσα στο Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως .Μην αμφιβάλετε για το έλεος του Θεού.
Έπρεπε να υπήρχε ο τρόπος να αποθανατιστούν οι λάμψεις της χαράς που φάνηκαν μέσα στα γαλάζια μάτια της. Χαρά, χαρά , πλημμύρα χαράς! Συγκινήθηκα και της είπα, ενώ ακουγόταν από το εκκλησάκι του αγίου Χαραλάμπους η Παράκληση της Παναγίας:
-     Κάνετε υπομονή, να γίνετε καλά και να πάτε να ψάλλετε κι εσείς στην Εκκλησία.
Μου απάντησε ήρεμα και ξεκάθαρα:
-     Δεν πρόκειται να ζήσω. Το γνωρίζω. Έχω καρκίνο σε όλη την κοιλιά. Θα πάω να ψάλω επάνω , στην Εκκλησία τ’ Ουρανού!
Το είπε τόσο ειρηνικά, σχεδόν χαρούμενα , ώστε με εξέπληξε.
Πράγματι, όταν πήγα στο νοσοκομείο την επομένη εβδομάδα , το κρεβάτι της ήταν άδειο! Είχε τόση συντριβή και τόση μετάνοια , ώστε δεν αμφιβάλει κανείς πως θα βρήκε έλεος από Εκείνον, που θυσιάστηκε για να σώσει τον κάθε αμαρτωλό. Η ομορφιά της μετανοίας αυτής της γυναίκας έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου..”  



Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009

Αρχειοθήκη ιστολογίου