Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η ζωή του σώματος. Τα όργανα και οι ανάγκες του σώματος. Η φροντίδα για το σώμα.



ΠΟΣΑ ερωτήματα σου προκάλεσαν τα δυο προηγούμενα γράμματά μου! Αποδεικνύεται έτσι πως είσαι μια μαθήτρια εύστροφη, επιμελής και δεκτική, πράγμα που εγγυάται την επιτυχία σου.
Από δω κι εμπρός θα σου γράφω με μεγαλύτερη προθυμία. Δεν θα σου απαντήσω , όμως, σε όλα από τώρα. Αυτή τη φορά θ’ ασχοληθώ με το ζήτημα που σε απασχολεί περισσότερο. Γράφεις: “Όσα λέτε για τις πλευρές ,τις δυνάμεις και τις ανάγκες της ανθρώπινης φύσεως, , με οδηγούν στο εσωτερικό του εαυτού μου. Κοιτάω, λοιπόν, μέσα μου. Κάτι βλέπω, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού μου κόσμου είναι άλλοτε συγκεχυμένο και δυσδιάκριτο, άλλοτε εντελώς αόρατο και απρόσιτο. Θα ‘θελα πολύ να μάθω για την πνευματική , τη διανοητική και τη σωματική πλευρά του ανθρώπου, τις ανάγκες καθεμιάς και τον τρόπο με τον οποίο ικανοποιούνται αυτές οι ανάγκες. Θέλω πολύ να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της ανθρώπινης αξίας, έτσι όπως  την καθόρισε ο Δημιουργός”.
Θαυμάσια! Έφτασες στις απαρχές της ζωής μας. Η εξέταση τους θα είναι το αντικείμενο της συζητήσεώς μας από δω και πέρα. Γιατί δεν θα μπορούσε, βέβαια, ο άνθρωπος να ζει διαφορετικά, παρά μόνο με τον τρόπο που καθορίστηκε κατά τη δημιουργία του, με τον τρόπο που ταιριάζει στη φύση του. Εφόσον , λοιπόν, αποδεχθούμε κάποιες λογικές και αναμφισβήτητες αρχές ως προς τη φύση και τη συγκρότηση του ανθρώπου, τότε θα έχουμε ασφαλή δεδομένα για το πώς οφείλει να ζει.
Νομίζω ότι πολλοί δεν ζουν τη ζωή που πρέπει, γιατί πιστεύουν πως οι κανόνες της δεν απορρέουν από τον ίδια τη φύση του ανθρώπου, αλλά έχουν επιβληθεί από εξωτερικούς παράγοντες. Γι’ αυτό τους απορρίπτουν και τους παραβαίνουν. Αλλά δεν έχουν δίκιο. Άκουσέ με  προσεκτικά.
Το σώμα αποτελείται από διάφορα όργανα. Κάθε όργανο εκπληρώνει μιάν αποστολή αναγκαία για τη ζωή του σώματος. Υπάρχουν τρία κύρια συστήματα: 1) To θρεπτικό- συντηρητικό σύστημα. Περιλαμβάνει πέντε υποσυστήματα: το πεπτικό, το αναπνευστικό, το καρδιαγγειακό, το λεμφικό και το ενδοκρινικό. Η λειτουργία όλων αυτών των συστημάτων αποσκοπεί στη συντήρηση του σώματος. 2) Το μυοσκελετικό σύστημα. Η λειτουργία του εξασφαλίζει  την εσωτερική κίνηση των οργάνων και την εξωτερική κίνηση των μελών του σώματος. 3) Το νευρικό σύστημα. Αποτελείται από τον εγκέφαλο, τον νωτιαίο μυελό, τα γάγγλια και τα νεύρα, που διαπερνούν ολόκληρο το σώμα. Η λειτουργία τους καθορίζει τις κινήσεις και τις αισθήσεις του σώματος.
Όταν η λειτουργία και η αλληλεξάρτηση των παραπάνω τριών συστημάτων είναι ομαλή, τότε το σώμα είναι υγιές και η ζωή δεν κινδυνεύει. Όταν, όμως, η ομαλότητα αυτή διαταράσσεται, τότε το σώμα αρρωσταίνει και η ζωή διατρέχει κίνδυνο.
Κάθε σύστημα έχει τις δικές του ειδικές ανάγκες , που απαιτούν πιεστικά ικανοποίηση. Οι ανάγκες του θρεπτικού –συντηρητικού συστήματος είναι η τροφή , το νερό, ο αέρας και ο ύπνος. Η ανάγκη του μυοσκελετικού συστήματος είναι η τάση των μυών. Αυτό το αισθανόμαστε όταν μένουμε ακίνητοι για μεγάλο διάστημα: Αμέσως μετά γεννιέται η ανάγκη της κινήσεως , που μας ωθεί να περπατήσουμε ή να κάνουμε κάποιαν εργασία. Η ανάγκη, τέλος, του νευρικού συστήματος είναι η , μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια, διέγερση των νεύρων όλου του σώματος , και ειδικά των πέντε αισθήσεών του, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.
¨Όλα αυτά, όπως βλέπεις, έχουν να κάνουν με το σώμα. Με την ψυχή φαίνονται άσχετα. Και όμως, λόγω της στενής συνάφειάς τους, όλες οι ανάγκες του σώματος θεωρούνται ανάγκες και της ψυχής. Γι’ αυτό λέμε- η ψυχή μας το λέει, όχι το σώμα- “Θέλω να φάω, να πιω, να κοιμηθώ”, “Χρειάζομαι κίνηση, περπάτημα, δουλειά”, “θέλω να δω, ν’ ακούσω ”, κλπ . Η ψυχή, έχοντας οικειοποιηθεί τις ανάγκες του σώματος, θεωρεί την ικανοποίησή τους δική της υπόθεση, κι έτσι ενδιαφέρεται για φαγητό, ύπνο, ενδυμασία, κατάλυμα και άλλα παρόμοια. Με κάθε πρόσφορο τρόπο , λοιπόν, η ψυχή φροντίζει για την άνεση του σώματος , ώστε να μην την ενοχλεί με τις διάφορες απαιτήσεις του.
Τα τρία συστήματα που ανέφερα, συνιστούν τη σωματική πλευρά του ανθρώπου και της ζωής του. Και στην πλευρά αυτή, ωστόσο, δεν είναι το καθετί αποκλειστικά σωματικό, δηλαδή σαρκικό και αισθητηριακό. Μόνο το θρεπτικό σύστημα αφορά καθαρά το σώμα, μολονότι κι αυτό ακόμα έχει προσαρμόσει τη λειτουργία του, έτσι ώστε να υπηρετεί ψυχικές ανάγκες. Τα όργανα της κινήσεως και της αφής υπηρετούν περισσότερο την ψυχή παρά το σώμα. Και το όργανο του λόγου, που  βρίσκεται έξω από το συγκρότημα των άλλων οργάνων, υπηρετεί αποκλειστικά την ψυχή.
Η ζωή του ανθρώπου είναι αυτονόητα μονόπλευρη, και επομένως αφύσικη, όταν αυτός έχει ως κύριο σκοπό του και πρωταρχικό μέλημά του την ικανοποίηση των φυσικών αναγκών του σώματος , παραμελώντας τις ανάγκες του πνεύματος, για τις οποίες δεν μιλήσαμε ακόμα. Σ’ αυτή την περίπτωση κάθε φυσική ανάγκη διακλαδίζεται σ’ ένα πλήθος επιμέρους αναγκών, που εδραιώνονται με τη συνήθεια, εμφανίζοντας συνάμα μια τάση εξερευνήσεως ποικίλων τρόπων και μέσων ικανοποιήσεως των αναγκών αυτών. Πάρε για παράδειγμα το φαγητό ή το ποτό ή την ενδυμασία. Τί πιο βασικά απ’ αυτά τα πράγματα!
Βλέπουμε , λοιπόν, ότι δεν είμαστε ελεύθεροι, γιατί ακατάπαυστα τρέχουμε πίσω από ανάγκες, ζητώντας την ικανοποίησή τους. Και μαζί μ’ εμάς, αναρίθμητοι άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το πνεύμα των ανθρώπων, που ζουν έτσι, αναπόφευκτα λιμοκτονεί, αν δεν έχει ολότελα νεκρωθεί, αδρανήσει και βυθιστεί στην ηδυπάθεια.
Σκέψου τα όλα αυτά , αν θέλεις. Στο επόμενο γράμμα μου θα μιλήσουμε για το νου.

«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Σελ. 23-27

Προς μια γυναίκα για την τρέλα



Γράφεις, πώς υπέφερες πολλά από τον άνδρα σου. Σε μάλωνε, σ’ έδιωχνε από το σπίτι, σε έδερνε ακόμα. Όμως με την προσευχή και την ελπίδα στον Θεό είχες τη δύναμη να τα αντέξεις όλα. Ποτέ σε κανέναν δεν παραπονιόσουν και δεν έλεγες εκτός σπιτιού το τι συνέβαινε στο σπίτι. Τα πάθη σου μαλάκωσαν την ψυχή, ξερίζωσαν την υπερηφάνεια και ακόμα ισχυρότερα σε έδεσαν με τον ζώντα Θεό. Μια εποχή νόμιζες ότι θα τρελαθείς. Όμως δεν τρελάθηκες εσύ- τρελάθηκε ο άνδρας σου. Τώρα είσαι ανήσυχη για την ψυχή του, και ρωτάς: υπάρχει καθόλου σωτηρία για τους τρελούς;
Εφόσον πιστεύεις στον Θεό και στην πρόνοια του Θεού, πίστευε ως το τέλος και εξ ολοκλήρου. Αφού κατά τον λόγο του Χριστού, «οχ δύο στρουθία σσαρίου πωλεται; κα ν ξ ατν ο πεσεται π τν γν νευ το πατρς μν.» ( Ματθ. 10,29 ) , τότε πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να πέσει στα βάσανα και την αρρώστια και τον θάνατο χωρίς τη θέλησή Του; Αλλά η κύρια θέληση του Θεού σε σχέση με τους ανθρώπους εκφράζεται στο «πάντας νθρώπους θέλει σωθναι» ( Α΄ Τιμ. 2, 4 ) . Σημαίνει, ότι και η τρέλα επιτράπηκε επάνω στον βασανιστή άνδρα σου για τη σωτηρία του. Εάν ο ελεήμων Δημιουργός δεν θα ήθελε  τη σωτηρία του,  δεν θα τον χτυπούσε μ’ αυτή την φοβερή αρρώστια, αλλά θα τον χτυπούσε με τον θάνατο στη μέση της αμαρτίας του. Με κάθε αρρώστια και βάσανο ο ουράνιος Γιατρός θεραπεύει τις ανθρώπινες ψυχές. Γι’ αυτό δεν πρέπει να λυπόμαστε τόσο εκείνους που αρρωσταίνουν βαριά και πεθαίνουν, όσο εκείνους, τους σωματικά υγιείς, που τους αρπάζει ο θάνατος μέσα στην αμαρτία τους. Έχει λεχθεί ότι σε  ό,τι σε βρει, σ’ εκείνο θα σε κρίνει: «…ες παραληφθήσεται κα τερος φεθήσεται» ( Λουκ. 17, 34 ) ∙ όποιος βρεθεί μέσα στην αμαρτία θα υποστεί δίκη, όποιος βρεθεί μέσα στη μετάνοια θα πάρει συγχώρεση και βραβείο. Βέβαια θα μου πεις ότι αυτός τώρα δεν μπορεί ούτε να μετανοήσει ούτε να προσευχηθεί στον Θεό! Γι’ αυτό εσύ θα προσεύχεσαι για εκείνον, και θα προσφέρεις τις θυσίες. Αυτός στην τωρινή κατάσταση μπορεί μόνο να ταλαιπωρείται, προς σωτηρία του εαυτού του, και για το φόβο των άλλων. Κάθε νοσοκομείο δείχνει με το δάχτυλο στον Θεό. Κανένα τόσο πολύ όσο το νοσοκομείο για τους ψυχασθενείς. Τοποθέτησε την ελπίδα σου στον Κύριο και να είσαι ήρεμη.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
εκδόσεις «εν πλω»

Σελ. 89-91

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Σε μια μητέρα για τις "βασίλισσες της ομορφιάς"





Μου αναγγέλλετε με αλόγιστη χαρά ότι η κόρη σας εκλέχθηκε «βασίλισσα ομορφιάς». Λες και περιμένετε κι εγώ να σας συγχαρώ . Για εμένα είναι ντροπή να γράφω για αυτό, και αντί για συγχαρητήρια σας δηλώνω βαθιά συλλυπητήρια. Δεν ξέρω γιατί λέτε ακόμα στο γράμμα: «Την κόρη μου ως μορφωμένη κοπέλα αυτό την κολακεύει πολύ». Διότι τι να λεχθεί περί μορφωμένων και αμόρφωτων στις μέρες μας; Μεταξύ πολυάριθμων σύγχρονων κρίσεων η κρίση της μόρφωσης είναι μία από τις κυριότερες. Ποιός ξέρει, εάν μπορεί να ονομαστεί μορφωμένη μία κυρία της πόλης μπροστά στη ντροπαλή βοσκοπούλα του βουνού! Σ’ αυτό ποτέ δεν θα υπάρχει συμφωνία μέχρι να επιστρέψουμε στη λαϊκή έννοια της μόρφωσης , και να ομολογήσουμε, σε αρμονία με τη λαϊκή πεποίθηση , ότι μορφωμένος είναι εκείνος ο οποίος έχει καθαρή παρειά. Και όποιος  δεν έχει καθαρή παρειά, δεν είναι μορφωμένος, όπου και να ζει, όποια θέση και να κατέχει και όση γνώση και να έχει στο κεφάλι του.
Στα δικά μας χωριά στη  Σουμάδα τα περί ομορφιάς ψιθυρίζονταν ενώ τα περί χαρακτήρα λέγονταν δυνατά. Τούτο βασιζόταν στη βαθιά λαϊκή γνώση, ότι η ομορφιά είναι κάτι εφήμερο και ανεξάρτητο από τον άνθρωπο, ενώ ο χαρακτήρας μόνιμος και εξαρτημένος από τον άνθρωπο. Ξέρετε το λαϊκό ποίημα περί της κόρης Μίλιτσα; Πόσο ωραία απάντησε σε κάποιους κόλακες:
Δεν είμαι νεράιδα για να πετώ στα σύννεφα
Αλλά κόρη για να κοιτώ μπροστά μου!
Η εκλογή των «βασιλισσών ομορφιάς» είναι έθιμο μόδας των αρχαίων Λατίνων λαών. Στην πραγματικότητα αυτό είναι μόνο μία επιδέξια καλυμμένη αγοραπωλησία λευκής σαρκός. Έχετε παρακολουθήσει τη μοίρα πολλών «βασιλισσών ομορφιάς» στην Ευρώπη; Πόσο φρικτό! Ελεύθεροι γάμοι, εξώγαμα παιδιά –κακόμοιρα παιδιά!- θορυβώδεις δίκες γάμων, αυτοκτονίες. Να η στήλη στην οποία συνήθως γράφονται οι «βασίλισσες ομορφιάς»! Όσο για την κόρη σας… καλύτερα να της είχατε δώσει να διαβάσει τη σημείωση περί του ηρωικού θανάτου του πατέρα της στο βουνό Τσερ παρά που τη βγάλατε στην παρδαλή και επικίνδυνη πασαρέλα. Ποιός μπορεί να σας εγγυηθεί, ότι η μεγάλη σας χαρά δεν θα μετατραπεί σύντομα σε ανείπωτη λύπη και σε ντροπή, ντροπή που θα κλειδώνεστε στο δωμάτιο και θα κρύβετε το πρόσωπο με τα χέρια σας από το φλογερό ήλιο; Θα ξέρετε ότι η γειτονιά μοχθηρά χλευάζει , και τούτο ακόμα περισσότερο θα σας σπαράζει την καρδιά.
Απ’ όλους τους πειρασμούς που ο άνθρωπος έχει να νικήσει επάνω στον εαυτό του, η ομορφιά είναι οπωσδήποτε ο πιο ακαταμάχητος πειρασμός. Σ’ αυτήν άντεξαν η αγία Αικατερίνη και η Βαρβάρα και η Αναστασία και η Παρασκευή και πολλές άλλες, οι οποίες γνώρισαν μέσα τους μία ανώτερη ομορφιά από εκείνη την εξωτερική. Αλλά θα μπορέσει να αντέξει η κόρη σας, η οποία δεν έχει κάποιες δυνατές πνευματικές εμπειρίες και η οποία εκτός απ’ αυτό βγήκε εκούσια  στην πασαρέλα της ομορφιάς; Να δώσει ο δυνατός Θεός! Όμως η ομορφιά όπως και ο πλούτος – ακόμα περισσότερο από τον πλούτο- οδηγεί στην υπερηφάνεια και η υπερηφάνεια είναι γλίστρημα από το οποίο είναι αναπόφευκτο το πέσιμο στην κολασμένη άβυσσο.
Οι Αμερικάνοι έμποροι ταινιών ισχυρίστηκαν εντελώς αυθαίρετα , από το κεφάλι τους- και για εμπορικούς λόγους- ότι ο προδότης Ιούδας ήταν ο πιο όμορφος από τους δώδεκα αποστόλους. Τούτο βέβαια δεν μπορεί να αποδειχτεί με τίποτα στον κόσμο εκτός ίσως μόνον με το τέλος του Ιούδα. Όπως έχετε οπωσδήποτε ακούσει και διαβάσει, το τέλος του ήταν παρόμοιο με το τέλος κάποιων μοντέρνων «βασιλισσών» και «βασιλιάδων» της ομορφιάς. Τούτος ο «όμορφος» Ιούδας εφόσον πρόδωσε τον Υιό του Θεού κατέβηκε στο ποτάμι και κρεμάστηκε.
Όποιος πάει μακρινό περίπατο με τον διάβολο δύσκολα επιστρέφει στον ορθό δρόμο. Τί να σας συμβουλέψω; Παντρέψτε την κόρη σας όσο πιο γρήγορα γίνεται και ας πάρει σύζυγο με ένα ταπεινό επάγγελμα. Κάποιον φούρναρη ή ελεγκτή εισιτηρίων. Βέβαια, εάν αυτοί οι τίμιοι άνθρωποι αποφασίσουν να δεχτούν επάνω τους τέτοια ευθύνη. Έτσι μπορείτε να ελπίζετε, ότι θα ζήσετε χαρές με τα νόμιμα εγγόνια σας και θα ευχαριστείτε τον Θεό. Κατά την παντοδυναμία Του ο Δημιουργός μπορεί να συγκρατήσει τον άνθρωπο να μην πέσει στο γλιστερό δρόμο, προς τον οποίο κατά την αδυναμία του είχε κατευθυνθεί. Ας είναι Εκείνος  βοήθεια σε σας και σ’ εκείνους που εσείς αγαπάτε περισσότερο στον κόσμο- τα παιδιά σας!


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
σελ. 263-265



Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η Εκκλησία ανώτερη από την κιβωτό του Νώε



Δεν θα έσφαλλε κανείς,  εάν χαρακτήριζε την Εκκλησία ανώτερη από την κιβωτό του Νώε. Γιατί η κιβωτός έπαιρνε τα ζώα και τα διατηρούσε ζώα, ενώ η Εκκλησία παίρνει τα ζώα και τα μεταβάλλει. Να εξηγήσω τι εννοώ. Εκεί, στην κιβωτό, μπήκε γεράκι και βγήκε γεράκι, μπήκε λύκος και βγήκε λύκος∙ εδώ μέσα μπήκε κάποιος γεράκι και βγαίνει περιστέρι, μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο, μπαίνει φίδι και βγαίνει αρνί, όχι επειδή αλλάζει η φύσι του, αλλά επειδή απομακρύνεται η κακία του με την μετάνοια.

Η μετάνοια , το φάρμακο των αμαρτημάτων η αναίρεσις της απογνώσεως

Γι’ αυτό ομιλώ συνεχώς για την μετάνοια. Γιατί η μετάνοια , που είναι φοβερή και τρομερή για τον αμαρτωλό, θεραπεύει τα κακά, εξαλείφει τις παρανομίες, σβήνει τα δάκρυα ,γεννά παρρησία προς τον Θεό, είναι όπλο κατά του διαβόλου, μαχαίρι που τον αποκεφαλίζει, αφαιρεί την απελπισία και χαρίζει την ελπίδα της σωτηρίας∙ αυτή ανοίγει τον ουρανό, αυτή εισάγει στον παράδεισο, αυτή νικά τον διάβολο (γι’ αυτό συνεχώς ομιλώ γι’ αυτήν ) , όπως αντίθετα η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας μας οδηγεί στην πτώσι. Είσαι αμαρτωλός; Μη απελπίζεσαι. Δεν παύω να χορηγώ διαρκώς αυτά τα φάρμακα , γιατί γνωρίζω πόσο μεγάλο όπλο κατά του διαβόλου είναι τι να μην απελπιζώμαστε. Αν σε βαρύνουν αμαρτίες, μην απελπίζεσαι∙ δεν παύω να τα λέω αυτά συνέχεια ∙ κι αν ακόμη κάθε μέρα αμαρτάνης, κάθε μέρα να μετανοής∙ και εκείνο που κάνουμε στα παλιά τα σπίτια, όταν γίνωνται ετοιμόρροπα, που αφαιρούμε δηλαδή τα σαθρά υλικά και τα ανακαινίζουμε και καθόλου δεν σταματάμε να τα φροντίζουμε, αυτά ας κάνουμε και στους εαυτούς μας. Εάν σήμερα πάλιωσες από την αμαρτία, γίνε καινούριος με την μετάνοια.

Πώς σώζει η μετάνοια. Σπίθα είναι η μετάνοια, πέλαγος η θεία φιλανθρωπία.

Και είναι δυνατόν, θα μου πης, να μετανοήση κάποιος και να σωθή; Και βέβαια είναι. Πέρασα όλη μου την ζωή στην αμαρτία∙ εάν μετανοήσω, θα σωθώ; Οπωσδήποτε. Ποιος μας βεβαιώνει γι’ αυτό; Η φιλανθρωπία του Κυρίου σου. Νομίζεις ότι στηρίζομαι στην μετάνοιά σου, και τα λέω αυτά; μήπως η μετάνοιά σου από μόνη της μπορεί να εξαλείψη τόσα κακά; Όχι. Εάν ήταν μόνη η μετάνοιά σου,  δικαιολογημένα τα φοβόσουν∙ επειδή όμως με την μετάνοιά σου αναμιγνύεται η φιλανθρωπία του Θεού, να έχης θάρρος, διότι είναι αμέτρητη η φιλανθρωπία Του και ανέκφραστη η αγαθότητά Του. Η αμαρτία σου έχει μέτρο, το φάρμακο όμως δεν έχει. Η αμαρτία σου, όποια κι αν είναι, είναι ανθρώπινη, η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απερίγραπτη∙ και γι’ αυτό να έχης θάρρος, διότι αυτή υπερνικά την κακία σου. Σκέψου μια σπίθα που έπεσε στο πέλαγος∙ μήπως μπορεί να σταθή ή να φανή; Όσο αδύναμη είναι μία σπίθα μπροστά στο πέλαγος , τόσο είναι και η αμαρτία μπροστά στην φιλανθρωπία του Θεού∙ ή καλύτερα ούτε τόσο, αλλά πολύ περισσότερο, γιατί το πέλαγος , όσο μεγάλο κι αν είναι, έχει κάποια όρια, ενώ η φιλανθρωπία του Θεού είναι απεριόριστη.


Πηγή: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008




«Μῆτερ τοῦ Θεοῦ φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν σκέπην σου»



Είναι αλήθεια, ότι ο άνθρωπος από την στιγμή που έρχεται στον κόσμο, μέχρι και που φεύγει απ’ αυτή τη ζωή, αισθάνεται την ανάγκη να στηριχτεί κάπου και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του πάντοτε περιμένει μία χείρα βοηθείας. Είναι έτσι πλασμένος ο άνθρωπος, ώστε να εξαρτάται από κάτι μεγαλύτερο σπ’ αυτόν. Η ψυχή του άνθρωπου ως προερχόμενη από τον θεό, αισθάνεται βαθειά την ανάγκη να στηριχτεί στον δημιουργό της.
Πολλοί άνθρωποι , όμως, επειδή έχουν χάσει τον δημιουργό, επειδή με τη θέλησή τους προσπαθούν να φιμώσουν την φωνή της συνειδήσεως και να συσσωρεύσουν πλήθος ενδιαφερόντων , πολλές φορές ξένων προς την κύρια αποστολή, που είναι η σωτηρία της ψυχής, παρεμβάλλουν αυτά τα τόσο μαύρα σύννεφα μεταξύ του ηλίου της δικαιοσύνης και της ψυχής κι έτσι σε στιγμές κινδύνου ή φόβου, βλέπουμε τους ανθρώπους αυτούς να αγωνιούν, να ιδρώνουν να μην έχουν πού να στηριχτούν, να απελπίζονται και στο τέλος να τα χάνουν και όχι λίγες φορές να φτάνουν σ’ αυτό το τρομακτικό αποτέλεσμα, που αποτελεί το ισχυρότερο όπλο του διαβόλου, που λέγεται αυτοκτονία.
Στην ουσία, ο άνθρωπος αυτοκτονεί, όταν φτάσει στο σημείο να γίνεται αναίσθητος στην αμαρτία. Έτσι σκοτώνει την ψυχή του. Μπορεί να ζει το σώμα του, μπορεί να κινείται, μπορεί να εργάζεται, μπορεί να γελάει, αλλά δεν ζει κατά Θεόν.
Σ’ αυτήν την κατηγορία , πιστεύω ότι μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος, όταν δεν διαποτίζει την ψυχή του καθημερινά με τον λόγο της αληθείας, όταν δηλαδή ο άνθρωπος φθάσει στο σημείο να  θεωρεί τον εαυτό του άξιο και δυνατό ν’ αντιμετωπίσει τα πάντα, χωρίς να έχει καμμία ανάγκη από τον Θεό.
Μη μας φανεί παράξενο, ότι στις ημέρες μας υπάρχουν πάρα πολύ τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς ν’ αντιμετωπίσουν τα πάντα και δεν έχουν, όπως λένε, καμμία ανάγκη από τον Θεό.
Όμως μέσα στα στηρίγματα που αναζητάει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό τον κόσμο είναι και οι άγιοι.
Το κύριο και βασικό στήριγμα της ψυχής κάθε ανθρώπου είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ενανθρωπίσας Θεός, ο σταυρωθείς και αναστάς εκ νεκρών, είναι ο Ιησούς Χριστός, εκείνος ο οποίος αποτελεί την πηγή της δυνάμεως για κάθε άνθρωπο, είναι ο αχώριστος σύντροφος της ζωής μας, είναι ο βασιλεύς του πόνου, ο οποίος πέρασε τον πόνο με την πιο βαρειά μορφή, διότι αισθάνθηκε την οδύνη σαν άνθρωπος επάνω στον σταυρό, σηκώνοντας τα βάρη των αμαρτιών όλων των αιώνων.
Εμείς, πολλές φορές , δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε τα δικά μας βάρη ο καθένας∙  και τόσο γονατίζουμε πολλές φορές και παρακαλούμε και λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Επειδή όμως η ψυχή μας είναι βεβαρυμένη πολλές φορές με πλήθος αμαρτιών, με σκέψεις, με λόγια, με έργα, επειδή καθημερινά πέφτουμε γεμίζουμε το εσωτερικό της ψυχής μας με αμαρτίες, συχνά-πυκνά, αισθανόμαστε ντροπιασμένοι μπροστά στον Σωτήρα Χριστό, προκειμένου να σταθούμε και να τον κοιτάξουμε στα μάτια.
Και τι κάνουμε τότε; «περαγία Θεοτόκε, σσον μς».
Τους αγίους επιστρατεύουμε  και παρακαλούμε αυτούς οι οποίοι έχουν παρρησία στον Θεό, αυτούς οι οποίοι προσέφεραν τα πάντα, τον εαυτό τους, πολέμησαν τα πάθη και τις αδυναμίες τους, αγάπησαν τον Χριστό και Τον τοποθέτησαν στο κέντρο της καρδιάς τους, τους παρακαλούμε να δέονται στον Σωτήρα Χριστό να μας σώσει, να φανεί ίλεως.
Αλλά πρέπει να παραμερίζουμε και τις ντροπές, να παραθερίζουμε και τα ψιθυρίσματα του διαβόλου, ο οποίος μας εμβάλλει στο εσωτερικό της ψυχής σκέψεις απελπιστικές, ότι δηλαδή είμαστε τόσο γεμάτοι από αμαρτίες, ώστε δεν πρέπει πλέον αν επικοινωνούμε με τον Θεό, δεν πρέπει να μετέχουμε στα μυστήρια, δεν πρέπει να μελετάμε στην Αγία Γραφή κι έτσι φθάνει ο άνθρωπος στο αποτέλεσμα να αποκόπτεται από τα μέσα σωτηρίας, την πιο κρίσιμη στιγμή, που έχει ανάγκη μεγάλη  να τονώσει την ψυχή του. Ο ίδιος ο Κύριός μας παραγγέλλει να απευθυνόμεθα όχι μόνο στον Υιό και Λόγο του Θεού, αλλά και στον Θεό Πατέρα: «Πάτερ μν ν τος ορανος…».
Στις δύσκολες στιγμές , στις στιγμές του πειρασμού, στις στιγμές της πτώσεως, πρέπει να ταπεινωθεί ο άνθρωπος και να ζητήσει το έλεος του Θεού, να παρακαλέσει τον Θεό να φανεί ίλεως και να του δώσει την δύναμη να ανορθωθεί, όχι να λιποτακτεί, όχι να φεύγει.
Αν θα φύγεις την ώρα που έχεις ανάγκη, που είσαι βαθειά τραυματισμένος, που είσαι ετοιμοθάνατος, αν φύγεις από το νοσοκομείο, πού θα πας να θεραπευτείς; Εκεί θα πας, θα ταπεινωθείς, θα εξομολογηθείς, θα αγωνιστείς  πάλι, θα προχωρείς στον δρόμο της ζωής. Αυτά μας έδωσε ο Θεός κι αυτά μας είπε να κάνουμε.
Τα ψιθυρίσματα του διαβόλου και του εγωισμού, «γιατί εγώ να πέσω εδώ τόσο πολύ; γιατί εγώ να κάνω εκείνο το αμάρτημα; γιατί εγώ να κάνω το άλλο το μεγάλο κακό;». Είναι ένας εγωισμός με περικεφαλαία, που αυτός πλέον καταστρέφει συμμαχώντας και με τον διάβολο, την ψυχή του ανθρώπου.
Λοιπόν, θα χτυπήσουμε το κεφάλι του διαβόλου και θα πούμε: Εγώ θα ταπεινωθώ στον Χριστό και θα ζητήσω το έλεός του και θ’ αγωνιστώ πάλι, ύπαγε οπίσω μου σατανά. Αυτά θα λέμε. Όχι ότι θα είμαστε αναμάρτητοι, αλλά θα είμαστε οι αγωνιζόμενοι, οι οποίοι θα μισούμε την αμαρτία και θ’ αγαπούμε την αρετή, αλλά όταν πέφτουμε δεν θα τα χάνουμε. Θα στηριχτούμε στον Θεό, θα στηριχτούμε στον Χριστό, θα παρακαλέσουμε τους αγίους να πρεσβεύουν για μας.
Να μην ξεχνάμε όμως ότι το κύριο βάρος πέφτει σε μας, να δώσουμε την θέλησή μας στον Χριστό, ν’ αγωνιστούμε λίγο περισσότερο. Να μην μένουμε απλώς στα λόγια. Ακούμε ομιλίες. Αν λέγοντας και ακούγοντας τις αλήθειες παραμένουμε μέχρις εκεί, τότε δεν είμαστε μακάριοι. Τι είπε ο Κύριός μας; Δεν είπε , «μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι ακούνε τον λόγο του Θεού» μόνο, αλλά και «φυλάσσοντες αυτόν και τηρούντες αυτόν». «Οὐχ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε,  εσελεύσεται ες τήν βασιλείαν τν ορανν, λλ’ ποιν τό θέλημα το πέμψαντός με πατρός». Αυτός ο οποίος θα κάνει το θέλημα του πατέρα μου.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, ας ανοίξουμε το θεόσδοτο αυτό βιβλίο, την Καινή Διαθήκη, για να δούμε τί το Πνεύμα του Θεού θα μας αποκαλύψει κι ας απαλλάξουμε την σκέψη μας απ’ ο,τιδήποτε μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί σ’ αυτήν την ζωή, διότι αυτήν την στιγμή, θα θελήσει οπωσδήποτε ο διάβολος να παρεμβάλλει άλλες σκέψεις, κι ενώ βλέπουμε αυτόν που μιλάει, μπορεί ν’ ακούμε αυτά που λέει, αλλά το μυαλό μας να τρέχει πολύ μακριά. Γι’ αυτό λοιπόν, με μία σύντομη εσωτερική προσευχή, να πούμε «Κύριε ησο Χριστέ λέησόν με, νοιξον τά μματα τς ψυχς μου , να κατανοήσω τα λόγια Σου», ώστε να θέσουμε σε κίνηση το εσωτερικό μας και να τα εφαρμόσουμε στη ζωή, γιατί χωρίς εφαρμογή είναι δώρον άδωρον.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μας και ιδιαίτερα σε στιγμές κινδύνου να απευθυνόμεθα προς την μητέρα του Θεού την Υπεραγία Θεοτόκον και με πολλή εμπιστοσύνη να της λέμε: «Μτερ το Θεο, φύλαξόν με π τν σκέπην σου».


Πηγή: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Το ευαγγέλιο της Κυριακής με σύντομη ερμηνεία


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Κεφ. η΄( 8 )
Στιχ: 41-56

41 Κα δο λθεν νρ νομα άειρος, κα ατς ρχων τς συναγωγς πρχε· κα πεσν παρ τος πόδας το ησο παρεκάλει ατν εσελθεν ες τν οκον ατο,
42 τι θυγάτηρ μονογενς ν ατ ς τν δώδεκα, κα ατηπέθνησκεν. ν δ τ πάγειν ατν ο χλοι συνέπνιγον ατόν.
43 Κα γυν οσα ν ρύσει αματος π τν δώδεκα, τις ατρος προσαναλώσασα λον τν βίον οκ σχυσεν π᾿ οδενς θεραπευθναι,
44 προσελθοσα πισθεν ψατο το κρασπέδου το ματίου ατο, καπαραχρμα στη ρύσις το αματος ατς.
45 Κα επεν ησος· τίς ψάμενός μου; ρνουμένων δ πάντων επεν Πέτρος κα ο σν ατ· πιστάτα, ο χλοι συνέχουσί σε καὶἀποθλίβουσι, κα λέγεις τίς ψάμενός μου;
46 δ ησος επεν· ψατό μού τις· γ γρ γνων δύναμινξελθοσαν π᾿ μο.
47 δοσα δ γυν τι οκ λαθε, τρέμουσα λθε κα προσπεσοσα ατ δι᾿ ν ατίαν ψατο ατο πήγγειλεν ατ νώπιον παντς τολαο, κα ς άθη παραχρμα.
48 δ επεν ατ· θάρσει, θύγατερ, πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου ες ερήνην.
49 τι ατο λαλοντος ρχεταί τις παρ το ρχισυναγώγου λέγων ατ τι τέθνηκεν θυγάτηρ σου· μ σκύλλε τν διδάσκαλον.
50 δ ησος κούσας πεκρίθη ατ λέγων· μ φοβο· μόνον πίστευε, κα σωθήσεται.
51 λθν δ ες τν οκίαν οκ φκεν εσελθεν οδένα ε μ Πέτρον κα ωάννην κα άκωβον κα τν πατέρα τς παιδς κα τν μητέρα
52 κλαιον δ πάντες κα κόπτοντο ατήν. δ επε· μ κλαίετε· οκπέθανεν, λλ καθεύδει.
53 Κα κατεγέλων ατο, εδότες τι πέθανεν.
54 Ατς δ κβαλν ξω πάντας κα κρατήσας τς χειρς ατςφώνησε λέγων· πας, γείρου.
55 Κα πέστρεψε τ πνεμα ατς, κα νέστη παραχρμα, καδιέταξεν ατ δοθναι φαγεν.
56 Κα ξέστησαν ο γονες ατος. δ παρήγγειλεν ατος μηδενεπεν τ γεγονός.

Σύντομη ερμηνεία

41 Τότε ήλθε στον Ιησού κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Ιάειρος και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Κι αφού έπεσε γονατιστός κοντά στα πόδια του, τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του
42 διότι είχε μία μονάκριβη κόρη περίπου δώδεκα χρόνων που βρισκόταν στα τελευταία της και πέθαινε. Και την ώρα που ο Ιησούς πήγαινε στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη του λαού τον περιέβαλλαν ασφυκτικά και τον πίεζαν.
43 Τότε λοιπόν κάποια γυναίκα που υπέφερε από την αιμορραγία εδώ και δώδεκα χρόνια, η οποία μαζί με τα άλλα βάσανα της αρρώστιας της είχε ξοδέψει και όλη την περιουσία της σε γιατρούς και δεν μπόρεσε να θεραπευθεί από κανέναν,
44 αφού πλησίασε τον Ιησού από πίσω,  ώστε να μην την αντιληφθεί κανείς, επειδή ντρεπόταν να γίνει φανερή η αρρώστια της, άγγιξε την άκρη του εξωτερικού ενδύματός του κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της.
45 Τότες είπε ο Ιησούς: Ποιός με άγγιξε; Κι επειδή όλοι οι τριγύρω αρνούνταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές που ήταν μαζί του: Διδάσκαλε, τα πλήθη του λαού σε περικύκλωσαν και σε πιέζουν ασφυκτικά ∙ και συ λες, ποιος με άγγιξε;
46 Ο Ιησούς όμως είπε: Κάποιος με άγγιξε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι βγήκε από πάνω μου δύναμη θαυματουργική.
47 Όταν λοιπόν η γυναικά είδε ότι δεν μπόρεσε να κρυφτεί και δεν ξέφυγε από τον Ιησού αυτό που έκανε, ήλθε τρέμοντας από το φόβο της, κι αφού έπεσε γονατιστή μπροστά του, του διηγήθηκε μπροστά σ’ όλο το πλήθος του λαού για ποια αιτία τον άγγιξε και πώς θεραπεύθηκε αμέσως.
48 Τότε ο Ιησούς της είπε: Έχε θάρρος , κόρη μου, η πεποίθηση που είχες ότι θα έβρισκες την υγεία σου αν με άγγιζες, αυτή η πίστη σου σ’ έχει θεραπεύσει. Πήγαινε στο καλό, ειρηνική και ελεύθερη από κάθε ανησυχία που δοκίμαζες πιο πριν εξαιτίας της ασθενείας σου.
49 Κι ενώ μιλούσε ακόμη ο Ιησούς , ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Πέθανε η κόρη σου∙ μην κουράζεις άλλο και μην ενοχλείς πια τον διδάσκαλο.
50 Ο Ιησούς όμως, μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο συνέχισε να πιστεύεις, και θα σωθεί η κόρη σου απ’ το θάνατο.
51 Κατόπιν, όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, δεν άφησε να μπει κανείς άλλος στο δωμάτιο της νεκρής παρά μόνο ο Πέτρος, ο Ιωάννης, ο Ιάκωβος και ο πατέρας του κοριτσιού και η μητέρα.
52 Στο μεταξύ όλοι έκλαιγαν και χτυπούσαν τα στήθη τους και τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Ο Ιησούς όμως τους είπε: Μην κλαίτε∙ δεν πέθανε, αλλά κοιμάται.
53 Και εκείνοι τον περιγελούσαν , διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι είχε πεθάνει.
54 Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι της και της φώναξε δυνατά: Κόρη, σήκω επάνω.
55 Τότε η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε αμέσως. Και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν φαγητό να φάει, για να πάρει δυνάμεις μετά από την εξάντληση που της είχε φέρει η χρόνια και θανατηφόρα ασθένειά της.
56 Οι γονείς της έμειναν εκστατικοί και κυριεύτηκαν από βαθύ και μεγάλο θαυμασμό. Ο Ιησούς όμως τους έδωσε την εντολή να μην πουν σε κανέναν αυτό που έγινε, για να μην ερεθίζεται ο φθόνος των εχθρών του.  


Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ



ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Αρχειοθήκη ιστολογίου