Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο προστάτης των εγγάμων (συνέχεια)




Στους ναούς , «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός».


 Η Μητρόπολη ,τότε, Αθηνών τον διόρισε εφημέριο στον ιερό ναό Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού. Μόλις 13 οικογένειες ήταν το ποίμνιό του αφού, όπως σημειώσαμε , η Αθήνα της εποχής εκτεινόταν γύρω από την Πλάκα. Ο παπα- Νικόλαος δεν στενοχωρήθηκε γι’ αυτό. Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή μερίμνησε να γνωρίσει όλους τους ενορίτες του και να τους φέρει στην εκκλησία. Να συγυρίσει τον μικρό τότε ναό. Και να τελεί τις Ακολουθίες . Κάθε Κυριακή λειτουργούσε στον άγιο Παντελεήμονα , ενώ τις καθημερινές στο εκκλησάκι του προφήτη Ελισσαίου. Οι μαρτυρίες των συγχρόνων του και των πνευματικών του τέκνων κάνουν λόγο για έναν λειτουργό του Υψίστου δοσμένο κυριολεκτικά στη λατρεία του Θεού και στη διακονία των φτωχών και κατατρεγμένων. Με βάση αυτές τις αξιόπιστες μαρτυρίες θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την αγία του μορφή , την ιερατική του ζωή και το φιλάνθρωπο έργο του.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι θείες Λειτουργίες που τελούσε διαρκούσαν επί ώρες. Άρχιζαν στις 8 το πρωί και τελείωναν το μεσημέρι. Ο λόγος ήταν ότι τα χαρτάκια με τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων που του έδιναν οι χριστιανοί για μνημόνευση , δεν τα πετούσε μετά την ανάγνωση τους. Γράφει η Μάρθα μοναχή: «Εμνημόνευε επί ώρας ολοκλήρους . Πρώτον, πεθαμένους πατριάρχας, μητροπολίτας , ιερείς, διακόνους και τους … Ναξιώτες και τους Αθηναίους. Τα ονόματα που του έδιναν τα μνημόνευε επί σειράν πολλών μηνών. Για να τον ξεκουράσουν λίγο τα πνευματικά του παιδιά του έπαιρναν κρυφά και έσχιζαν τα παλαιά , γιατί τα έπαιρνε μαζί του εις όλες τις εκκλησίες που πήγαινε. Τα έβαζε σε δύο μεγάλα μαντήλια και τα έδενε ως είδος μποξά και τα έβαζε στον κόρφο του, πλάκωνε την καρδιά του. Όταν τα κατάφερνε να ‘ρθη στο σπίτι κατά τις 5 μ. μ. και να αλαφρώνη από τα βάρη που είχε στο στήθος – διότι είχε δύο μποξαδάκια τα ονόματα και ένα κουτάκι με άγια λείψανα –του λέγαμε: Τί είναι αυτά τα μποξαδάκια; Και μας απαντούσε: Τα γραμμάτιά μου και τα συβόλαιά μου».
Στο εύλογο ερώτημα μερικών, πώς δεν κουράζεται και πότε θα ησυχάσει και θα ξεκουραστεί, απαντούσε με αφοπλιστικό τρόπο: «Ψαλῶ τῶ Θεῶ μου, ἕως ὑπάρχω». Και στην παρατήρηση γιατί μένει τόσες ώρες στην εκκλησία , ρωτούσε: «Συ, όταν ανοίγης το κατάστημά σου, δεν κάθεσαι όλη την ημέρα μέσα; Και για μένα το ίδιο είναι η εκκλησία».
Πλην της ενορίας του – του αγίου Παντελεήμονος- τελούσε Ακολουθίες τις καθημερινές και σε άλλα εκκλησάκια του κέντρου της Αθήνας , κυρίως δε του προφήτη Ελισσαίου, στην οδό Άρεως, στην αγορά, το οποίο δυστυχώς αργότερα κατεδαφίστηκε. Το εκκλησάκι αυτό αποτελούσε τα χρόνια εκείνα ένα ιδιότυπο λατρευτικό κέντρο και  μια μήτρα από την οποία προήλθαν αρκετοί ενάρετοι μοναχοί και μοναχές που στελέχωσαν διάφορα μοναστήρια της εποχής . Εκεί τελούνταν από τον παπα- Νικόλα κατανυκτικές αγρυπνίες , με ψάλτες τους σκιαθίτες Αλεξάνδρους ( Παπαδιαμάντη και Μωραϊτίδη ) . Να τι έγραφε ο Παπαδιαμάντης για τον άγιό μας: «Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί, εις τα πόλεις και τα χωρία. Είναι τύποι λαϊκοί, ωφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω ένα ιερέα εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερών και ο απλοϊκώτερος των ανθρώπων…. Κάθε ψυχοχάρτι… αφού άπαξ του το δώσης, το κρατεί διά πάντοτε.. Επί δύο, τρία έτη εξακολουθεί να μνημονεύη τα ονόματα. Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύη δύο ή τρεις χιλιάδες ονόματα. Δεν βαρύνεται ποτέ.. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας , όσα κομμάτια έχει εντός του Ιερού, από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν, τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε… Είναι αξιαγάπητος . Είναι απλοϊκός και ενάρετος . Είναι άξιος του πρώτου μακαρισμού του Κυρίου…».
Τον παπα- Νικόλα γνώρισαν ως λειτουργό και άλλα ταπεινά εκκλησάκια γύρω από την Ακρόπολη , καθώς αναφέρει και ο Φώτης Κόντογλου, στα οποία τελούσε κυρίως Αγρυπνίες , όπως του Άη- Γιάννη του Κυνηγού (μετέπειτα Άγιος Ιωάννης της οδού Βουλιαγμένης ), των Τριών ιεραρχών Παγκρατίου , του Αγίου Γεωργίου Κουκακίου, του Αγίου Λαζάρου, του Αγίου Φανουρίου Παγκρατίου, του Αγίου Σπυρίδωνος Μαντουκά, του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη. Αλλά τις Κυριακές και μεγάλες εορτές λειτουργούσε στην ενορία του ( Άγιο Παντελεήμονα Ιλισσού ) , με τους λίγους ενορίτες . Ώσπου μια μέρα «τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας και τον παρακάλεσε να συλλειτουργήσουν ∙ και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως». Εκείνος όμως συμφώνησε με τους επιτρόπους του ναού και έδιωξαν τον παπα- Νικόλα ,στέλνοντας τον στην εκκλησία του Άη- Γιάννη του Κυνηγού ( ή «του αγρού» ) , που ως ενορία αριθμούσε μόλις 8 οικογένειες και βρισκόταν αρκετά μακριά από το κέντρο της Αθήνας .
Η απομάκρυνσή του από τον Άγιο Παντελεήμο0να τον στενοχώρησε. Σημειώνει η βιογράφος του: «Μια βραδυά, φεύγοντας από τον Άγιο Ιωάννη για να πάη στο σπίτι του, έκλαιγε στο δρόμο. Έρημος ο τόπος τότε. Βλέπει έξαφνα στο δρόμο του ένα νεαρό παλληκάρι και του λέγει: Τι κλαις , πάτερ μου;
- Κλαίω , παιδί μου, γιατί με διώξανε από τον Άγιο Παντελεήμονα .
-         Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου.
Του λέγει: Ποιος είσαι εσύ , παιδί μου;
-         Εγώ είμαι ο Παντελεήμων, που μένω στον Νέο Κόσμο- και τον έχασε αμέσως από εμπρός του. Αυτήν την οπτασίαν την διηγείτο ο ίδιος επί λέξει εις μίαν κόρην της συνοδείας του».

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο προστάτης των εγγάμων
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»
Ευαγγέλου Π. Λέκκου
θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας
 Εκδοτική παραγωγή ΣΑΪΤΗΣ

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Θαύμα της Παναγίας στην Κύπρο



Η φήμη της πλουσίας Χάριτος και των ιάσεων που επιτελεί η Πανάχραντη Δέσποινα του κόσμου σ’ αυτό το χιλιόχρονο ιστορικό Μοναστήρι της Βαρνάκοβας στην Ρούμελη, έχει φθάσει στα πέρατα της Πατρίδος μας. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδος έχει δώσει την Θεομητορική Της Χάρι και βοήθεια. Μερικά από αυτά έγιναν στην Κύπρο μας.
Ευσεβείς Αθηναίοι, με συγγενείς στην Μεγαλόνησο, τους είχαν μιλήσει με ιερό ενθουσιασμό και αγάπη για την θαυματουργική Χάρι της Παναγιάς στην Βαρνάκοβα και τους είχαν δώσει και λαδάκι αγιασμένο από την κανδήλα Της, για ώρα ανάγκης. Και να, που χρειάστηκε.
Νεαρή κυρία, Κύπρια, συγγενής τους, η οποία ζούσε στο νησί, πήγε να γεννήσει το παιδάκι της στο Νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως ο τοκετός ήταν εξαιρετικά δύσκολος και προξενήθηκε ακατάσχετη αιμορραγία , την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίση ο μαιευτήρας γιατρός και ζήτησε την βοήθεια ομάδος συναδέλφων του . Όλοι οι γιατροί μαζί αγωνίστηκαν για να βοηθήσουν την νεαρή μητέρα , ενώ ο σύζυγος και οι συγγενείς της αγωνιούσαν και ανησυχούσαν για την εξέλιξη.
Οι γιατροί στην προσπάθειά τους να σταματήσουν την αιμορραγία χρησιμοποίησαν αιμοστατικά φάρμακα και το πρώτο κακό φάνηκε να σταματάει. Τότε όμως γεννήθηκε δεύτερο πρόβλημα, ακόμη πιο επικίνδυνο. Προξενήθηκε εμβολή στον εγκέφαλο και στον πνεύμονα!
Η ασθενής έπεσε σε αφασία και οι στιγμές της φαίνονταν πλέον μετρημένες. Ο σύζυγος έκλαιγε και παρακαλούσε τους γιατρούς “να σώσουν τη γυναίκα του για να μεγαλώση το νεογέννητο παιδί τους”, όπως έλεγε. Οι συγγενείς της ήσαν όλοι αναστατωμένοι και θρηνούσαν.
Μια εξαδέλφη της ασθενούς , η οποία ανήκε στο νοσηλευτικό προσωπικό του Μαιευτηρίου ,επήρε αμέσως τους συγγενείς της στην Αθήνα για να τους ενημερώσει σχετικά. Και εκείνοι έδωσαν μια σωτήρια προτροπή:
-         Πάρτε λαδάκι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας , που σας είχαμε δώσει, και πηγαίνετε να την σταυρώσετε!
Ο λόγος έγινε αμέσως πράξη. Όταν με το αγιασμένο λαδάκι αλείψανε το μέτωπο της ετοιμοθάνατης γυναίκας σταυροειδώς, σε λίγο τρεμόπαιξαν τα βλέφαρά της κι ένα χρώμα ζωής φάνηκε στο χλωμό πρόσωπό της. Μετά από λίγη ώρα ακόμη άνοιξε τα μάτια της και φάνηκε να έχει αίσθηση του περιβάλλοντος. Όσοι ήταν κοντά της, παρακολουθούσαν την εξέλιξη με κομένη αναπνοή και δάκρυα χαράς. Τελικά συνήλθε τελείως και ζήτησε το παιδί της!
Μετά απ’ αυτό η καλυτέρευση υπήρξε ραγδαία. Οι γιατροί βρέθηκαν σε ευχάριστη αμηχανία. Επιστημονικώς δεν εξηγείτο. Πού πήγε η διπλή εμβολή; Πού πήγε η θανάσιμη εξάντληση της αιμορραγίας;
Όσοι πληροφορήθηκαν το μεγάλο αυτό θαύμα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δόξασαν τον Θεό και την Παναγία Μητέρα Του για την σωτήρια Χάρι Της.

Πηγή: «ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
(και η Παράκλησή Της )
ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ»
ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ- ΚΟΙΝΟΒ. ΜΟΝΗ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
2005


Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Κάθαρση σωμάτων και ψυχής



Αγαπητή Γ.!
Έλαβα το θλιμμένο γράμμα σου και συμφωνώ μαζί σου στο ότι μόνο η ασθένεια κι η θλίψη σε οδήγησαν στην Εκκλησία. Σε αυτό έγκειται το έλεος του θεού για σένα, αφού ο εχθρός που δεν τον ήξερες και δεν τον υποπτευόσουν, κυνήγησε τη ζωή σου. Τα αστεία με τη σκοτεινή δύναμη είναι άσχημα, το κόστος της προσοχής σε αυτά είναι η ζωή του ανθρώπου και η καταστροφή της ψυχής του.
Δεν είναι αυτοί που αφαιρούν τη ζωή, γι’ αυτούς κάτι τέτοιο δεν θα είχε αξία, αλλά μαθαίνουν τον άνθρωπο να δώσει ο ίδιος τέλος στον εαυτό του. Ο εχθρός ακόμη δεν έχει απομακρυνθεί από σένα, ακόμη δεν πιστεύει ότι έχει χάσει την εξουσία του πάνω σου , ακόμη θα σε παραφυλάει και θα προσπαθεί να σε αποσπάσει από τον Θεό, από την Εκκλησία.
Σου χρειάζεται οπωσδήποτε να εξομολογείσαι, να κάνεις Ευχέλαιο, να μεταλαμβάνεις των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού κάθε δύο εβδομάδες κι όχι αραιότερα∙ πάντως θα ήταν καλύτερα κάθε Κυριακή (εκτός βέβαια , από εκείνες τις ημέρες, που λόγω της φύσεως δεν μπορείς να αγγίξεις τα Άγια ) . Από το Άγιο Ευαγγέλιο να διαβάζεις καθημερινά από ένα κεφάλαιο∙ όλα αυτά θα σε βοηθήσουν , ώστε να δέσεις τον εχθρό, που σε έριξε κάτω. Θυμήσου ότι εσύ η ίδια  ήσουν ,που εκούσια πήγες προς τα χάδια τους κι αυτοί σε εξαπάτησαν. Δεν ήξερες τον Θεό.
Να προσεύχεσαι κι ο Κύριος θα σε βοηθήσει. Όταν ο Κύριος μπει στη ζωή σου, θα αναπληρώσει όλες τις απώλειες που βίωσες.
Η ευλογία του Θεού μαζί σου. Θα προσευχόμαστε και για σένα και για τα παιδάκια σου.

Πηγή: «με λεπτότητα
 και αγάπη»
Επιστολές του Γέροντα Ιωάννη
της Μονής των Σπηλαίων {Πσκωφ}

Εκδόσεις «εν πλω»

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κυριακή 23 Μαρτίου 2013
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
 ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ
κεφ. η΄ (8 )
Στιχ.: 34-38. Η αυταπάρνηση και η σωτηρία της ψυχής.



34 Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
35 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
36 τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;
37 ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
38 ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

Σύντομη ερμηνεία
34 Τότε ο Ιησούς κάλεσε τα πλήθη του λαού μαζί με τους μαθητές του και τους είπε: Εκείνος που θέλει να γίνει δικός μου και να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε φιλία και σχέση με τον διεφθαρμένο απ’ την αμαρτία εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμα και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί μιμούμενος το παράδειγμά μου.
35 Και μη διστάσει κανείς να κάνει τις θυσίες αυτές . Διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα χάσει την πνευματική, ευτυχισμένη και αιώνια ζωή . Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για την ομολογία και την υπακοή του σε μένα και το ευαγγέλιό μου , αυτός θα σώσει την ψυχή του στη μέλλουσα ζωή, όπου θα κερδίσει την αιώνια ευτυχία.
36 Κι εκείνη η σωτηρία είναι το παν. Διότι τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο, εάν κερδίσει όλον αυτόν τον υλικό κόσμο, και στο τέλος χάσει την ψυχή του; Διότι η ψυχή του , που είναι πνευματική και αιώνια, δεν συγκρίνεται με κανένα απ’ τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου.
37 Ή, εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τί μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια;
38 Κι ασφαλώς θα χάσει την ψυχή του εκείνος που δεν θα υποστεί για μένα τις θυσίες αυτές. Διότι οποιοδήποτε ντραπεί εμένα και τα λόγια μου επηρεασμένος απ’ τις περιφρονήσεις και τους χλευασμούς των ανθρώπων της γενιάς αυτής που αποστάτησε απ’ τον πνευματικό της νυμφίο και είναι αμαρτωλή, αυτόν θα τον ντραπεί και ο υιός του ανθρώπου και θα τον αποκηρύξει ως ξένο, όταν θα έλθει με τους αγίους αγγέλους περιβεβλημένος με τη δόξα του Πατρός του.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»


Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο προστάτης των εγγάμων (συνέχεια)


Γάμος και χειροτονία

Αλλά η μητέρα του, επηρεασμένη και από το παράδειγμα του πατέρα της, του αγαθού ιερέα Γιώργου Μελισσουργού, επιθυμούσε να δει τον Νικόλαο έγγαμο κληρικό. Πράγμα που έγινε όταν στον κύκλο τους βρέθηκε σεμνή κοπέλα από τα Κύθηρα, η Ελένη Προβελέγγιου. Και την άνοιξη του 1879, σε ηλικία 28 ετών, τελέσθηκε ο γάμος τους στο ναό της Μεταμορφώσεως της Πλάκας, ενώ στις 28 Ιουλίου του ίδιου έτους και στον ίδιο ναό χειροτονήθηκε διάκονος. Από την πρώτη στιγμή οι ενορίτες περιέβαλαν με αγάπη και σεβασμό τον νεαρό διάκονο, γνωστό τους άλλωστε από τη μέχρι τότε προσφορά των υπηρεσιών του στο Ιερό και στο αναλόγιο. Αλλά και εκείνος ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικός προς αυτούς στις θρησκευτικές τους ανάγκες.
Ο συζυγικός του όμως βίος πάνω στο χρόνο δοκιμάστηκε σκληρά. Το 1880 η διακόνισσά του Ελένη, αφού γέννησε το παιδί τους- στο οποίο δόθηκε το όνομα του παππού του Γιάννη- έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, ο δε Νικόλαος κλήθηκε να σηκώσει το σταυρό της χηρείας , όπως είχε συμβεί και με τη μητέρα του , έχοντας και ένα παιδί –βρέφος. Εδώ φάνηκε η απέραντη υπομονή και η εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού , στην οποία αφέθηκε αυτός και το παιδί του.
Και κατά πρώτον μοιράστηκε την πατρική περιουσία που είχε απομείνει, με την αδελφή του. Ύστερα; Γράφει η βιογράφος του: «Δεν πέρασε πολύς καιρός, όταν ένας πατριώτης του τον παρακάλεσε να τον λυπηθή γιατί κινδύνευε η περιουσία του από χρέος. Αμέσως προσεφέρθη ο πονόψυχος να βάλη την περιουσίαν του ενέχυρον. Για να σωθή ο πλησίον του, ώσπου του την επήρανε και ησύχασε. Απαλλαγείς λοιπόν από τις κοσμικές και κτηματικές φροντίδες, επεδόθη εξ ολοκλήρου, ψυχή τε και σώματι, εις την ζωήν των μεγάλων ασκητών της ερήμου, εν μέσω της πολυθορύβου πόλεως των Αθηνών.
Τι έκανε δηλαδή; Αφού ανέθεσε τη φροντίδα του γιου του στη μητέρα και την αδελφή του, έγινε μοναχός και αφοσιώθηκε στη λατρεία του Θεού και στη διακονία ψυχών και σωμάτων των εμπερίστατων και των ευσεβών χριστιανών οι οποίοι αναπαύονταν να βρίσκονται κοντά του και να οικοδομούνται πνευματικά. Ο ναός του Σωτήρος και τα γύρω βυζαντινά ναΰδρια ήταν η καθημερινή του έννοια. Έψαλε, ευτρέπιζε, άναβε τα καντήλια, προσευχόταν, επικοινωνούσε ,με τους ταπεινούς και καταφρονεμένους , τους μικροπωλητές , τους ζητιάνους. Πρόσφερε ηθική ή χρηματική συμπαράσταση , όταν τύχαινε να έχει πάνω του λίγες δραχμές, από αυτές που του έδιναν οι χριστιανοί. Πέντε χρόνια υπηρέτησε ως διάκονος.
Στις 2 Μαρτίου του 1884, όπως μαρτυρεί και ιδιόγραφο σημείωμά του, χειροτονήθηκε ιερέας «εις την εκκλησίαν του προφήτου Ελισσαίου», ένα ταπεινό εκκλησάκι στο κέντρο της αγοράς , στο οποίον αργότερα επρόκειτο να τελεί τις Αγρυπνίες , με ψάλτες τους μεγάλους των νεοελληνικών Γραμμάτων Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Αλέξανδρο Μωραϊτίδη. Έκτοτε και επί 48 ολόκληρα χρόνια, μέχρι την οσιακή κοίμησή του, διακρίθηκε ως ο λειτουργικότερος ιερέας και άνθρωπος προσευχής, του οποίου η ζωή υπήρξε μια αδιάκοπη διακονία του θυσιαστηρίου.

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο προστάτης των εγγάμων
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»
Ευαγγέλου Π. Λέκκου
θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

Εκδοτική παραγωγή ΣΑΪΤΗΣ

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Αλλαγή του νου (συνέχεια)



Επαγρύπνηση σημαίνει , ανάμεσα στ’ άλλα, να είμαστε παρόντες εκεί που είμαστε- σ’ αυτό το συγκεκριμένο σημείο στο χώρο, σ’ αυτή την ιδιαίτερη στιγμή στο χρόνο. Πάρα πολύ συχνά είμαστε αφηρημένοι και διασκορπισμένοι∙ ζούμε όχι μ’ εγρήγορση μέσα στο παρόν αλλά με νοσταλγία για το παρελθόν ή με προαισθήσεις κακού και σκέψεις επιθυμίας για το μέλλον.
Ενώ πράγματι μας ζητείται να κάνουμε υπεύθυνα σχέδια για το μέλλον- γιατί η επαγρύπνηση είναι το αντίθετο της ματαιοπονίας- πρέπει να σκεφτούμε για το μέλλον μόνον όσο εξαρτάται από την παρούσα στιγμή. Η ανησυχία για μακρινές πιθανότητες που βρίσκονται τελείως πέρ’ από τον άμεσο έλεγχο μας είναι ολοκληρωτική φθορά των πνευματικών μας ενεργειών.
Ο «νηπτικός» άνθρωπος λοιπόν επικεντρώνεται στο εδώ και στο τώρα. Είν’ εκείνος που αρπάζει τον καιρό, την αποφασιστική στιγμή της ευκαιρίας.[…] Ο «νηπτικός» άνθρωπος είν’ εκείνος που καταλαβαίνει αυτό «το μυστήριο της παρούσης στιγμής» και που προσπαθεί να ζει απ’ αυτό. Λέει στον εαυτό του, με τα λόγια του Paul Evdokimov: « Η  ώρα που περνάς τώρα, ο άνθρωπος που συναντάς τώρα και εδώ, το έργο με το οποίο είσαι απασχολημένος αυτή την στιγμή- αυτά είναι πάντοτε σημαντικά σ’ ολόκληρη τη ζωή σου». Οικειοποιείται το motto που είναι γραμμένο στο οικόσημο των Ruskin: Σήμερα , σήμερα, σήμερα. «Υπάρχει μια φωνή που φωνάζει στον άνθρωπο ως την τελευταία του αναπνοή και λέει : Μεταστρέψου σήμερα» ( Τα Αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου).
Καθώς αυξάνεται ως προς την επαγρύπνηση και την αυτογνωσία, ο ταξιδιώτης στην Οδό αρχίζει ν’ αποκτά τη δύναμη της διάκρισης. Αυτό δρα σαν πνευματική αίσθηση της γεύσης. Όπως η φυσική αίσθηση της γεύσης, αν είναι υγιής , λέει αμέσως σε κάποιον αν η τροφή είναι μουχλιασμένη ή υγιεινή, έτσι και η πνευματική γεύση, αν έχει αναπτυχθεί με ασκητική προσπάθεια και προσευχή , ικανώνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει τις ποικίλες σκέψεις και ορμές μέσα του. Μαθαίνει τη διαφορά μεταξύ του κακού και του καλού, μεταξύ του περιττού και του ουσιαστικού, μεταξύ των φαντασιών που εμπνέει ο διάβολος και των εικόνων που σημαδεύονται στη δημιουργική του φαντασία από ουράνια αρχέτυπα.
Με τη διάκριση, τότε, ο άνθρωπος αρχίζει να προσέχει περισσότερο τι συμβαίνει μέσα του, κι έτσι μαθαίνει να φρουρεί την καρδιά, κλείνοντας την πόρτα στους πειρασμούς και τις προκλήσεις του εχθρού. «Πάσῃ φυλακῇ τήρει σὴν καρδίαν» ( Παροιμ. 4,23 ) . Όταν αναφέρεται η καρδιά στα Ορθόδοξα πνευματικά κείμενα, πρέπει να κατανοείται με την  πλήρη βιβλική έννοια. Η καρδιά υποδηλώνει όχι μόνο το φυσικό όργανο μέσα στο στήθος , όχι μόνο τις συγκινήσεις και τα αισθήματα, αλλά το πνευματικό κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου, το ανθρώπινο πρόσωπο όπως είναι φτιαγμένο κατ’ εικόνα Θεού- τον βαθύτερο και γνησιότερο εαυτό, τον εσωτερικό ναό, όπου μπαίνει κανείς μόνο με θυσία και θάνατο. Η καρδιά επομένως έχει στενή σχέση με το νου, πράγμα για το οποίο μιλήσαμε (σελ. 56 ) . Σε μερικές εκφράσεις οι δύο όροι σχεδόν αλληλοαντικαθίστανται. Η «καρδιά» όμως έχει συχνά μια πιο περιεκτική έννοια από τον «νου». «Προσευχή της καρδιάς» στην Ορθόδοξη παράδοση σημαίνει την προσευχή που προσφέρεται απ’ ολόκληρο το πρόσωπο, συμπεριλαμβάνοντας το νου, τη θέληση, τα συναισθήματα κι επίσης το φυσικό σώμα…

(συνεχίζεται)


Πηγή: «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
[ΕΤΟΣ 24Ο ΤΕΥΧΟΣ 257]
ΜΑΡΤΙΟΣ 2014

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ


Προκειμένου να εκπληρώσετε τις εντολές του Χριστού, θα πρέπει να τις γνωρίζετε. Αυτές αναφέρονται στα Ευαγγέλια. Διαβάζετε το Άγιο Ευαγγέλιο, εμβαθύνετε στο πνεύμα του, κάνετέ το κανόνα της ζωής σας, το βιβλίο που θα έχετε στο προσκέφαλό σας. Σε κάθε σας ενέργεια και ζήτημα της ζωής σας, να ενεργείτε σύμφωνα με τις διδαχές του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το μοναδικό φως της ζωής μας.

Τι εξαίσια λόγια εμπεριέχονται στο Ευαγγέλιο… Όποιο άλλο βιβλίο  και να πιάσεις στα χέρια σου, ακόμα και του καλύτερου συγγραφέα, αν το διαβάσεις και το ξαναδιαβάσεις, μπορεί να το βαρεθείς. Ενώ το Ευαγγέλιο, όσο περισσότερο το διαβάζεις, τόσο μεγαλύτερη ανακούφιση αισθάνεσαι μαζί με κάθε είδους καλά αισθήματα.
ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ

Συνιστώ να διαβάζεις συχνότερα και επί μακράν το Ευαγγέλιο, ιδίως αυτό του Ιωάννη. Να το διαβάζεις έτσι ώστε να το ακούν τα αφτιά σου∙ είτε καταλαβαίνεις είτε όχι, εσύ διάβαζε. Ο ευλογημένος λόγος του Ευαγγελίου θα έχει τη δύναμη να διώξει τη θλίψη και τη μελαγχολία και να σε ηρεμήσει. Διάβαζέ το μόνον όσο γίνεται συχνότερα και για όσο γίνεται μεγαλύτερο διάστημα.
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ


Πηγή: «ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ
Πνευματικές παραινέσεις
Των Γερόντων της Όπτινα»
Επιμέλεια-Πρόλογος
ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ

Εκδόσεις ατέρμονον

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Αλλαγή του νου



Του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Διοκλείας κ. Καλλίστου Γουέαρ

Τέτοιος είναι ο γενικός χαρακτήρας της πρακτικής ζωής. Σημαδεύεται , πάνω απ’ όλα, από τέσσερις ιδιότητες: μετάνοια, εγρήγορση, διάκριση και φρούρηση της καρδιάς. Ας κοιτάξουμε σύντομα την κάθε μία από αυτές.
«Η αρχή της σωτηρίας είναι το να καταδικάσουμε τον εαυτό μας» ( Ευάγριος ) . Η μετάνοια ορίζει το σημείο εκκίνησης του ταξιδιού μας. Ο ελληνικός όρος μετάνοια δηλώνει αρχικά «αλλαγή του νου». Αν κατανοηθεί σωστά, η μετάνοια δεν είναι αρνητική αλλά θετική. Σημαίνει, όχι οίκτο για τον εαυτό μας ή τύψεις συνειδήσεως , αλλά μεταστροφή, την επαναφορά του κέντρου όλης της ζωής μας στην Τριάδα. Σημαίνει το να κοιτάζουμε όχι με θλίψη προς τα πίσω, αλλά προς τα εμπρός  μ’ ελπίδα∙ όχι προς τα κάτω, στις ατέλειές μας, αλλά προς τα πάνω , στην αγάπη του Θεού . Σημαίνει να δούμε όχι ό,τι δεν καταφέραμε να είμαστε, αλλ΄ ότι με τη θεία χάρη μπορούμε να γίνουμε τώρα και να δράσουμε γι’ αυτό που βλέπουμε. Το  να μετανοήσουμε σημαίνει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας στο φως. Μ’ αυτή την έννοια η μετάνοια δεν είναι μόνο μια μοναδική πράξη, έν’ αρχικό βήμα, αλλά μια συνεχιζόμενη κατάσταση, μια στάση της καρδιάς και της θέλησής που χρειάζεται ν’  ανανεώνεται ασταμάτητα ως το τέλος της ζωής. Με τα λόγια του αγ. Ησαΐα της Σκήτης, «Ο Θεός μας ζητάει να συνεχίζουμε να μετανοούμε ως την τελευταία μας αναπνοή». «Αυτή η ζωή σου έχει δοθεί για μετάνοια», λέει ο αγ. Ισαάκ ο Σύρος, «μην την σπαταλάς σε άλλα πράγματα».
Το να μετανοήσεις σημαίνει να ξυπνήσεις. Η μετάνοια , η αλλαγή του νου, οδηγεί σε εγρήγορση. Ο ελληνικός όρος που χρησιμοποιείται εδώ, νήψη, σημαίνει στην κυριολεξία νηφαλιότητα και επαγρύπνηση- το αντίθετο από μια κατάσταση ναρκωτικής ή αλκοολικής αναισθησίας και επομένως , σε συνάρτηση με την πνευματική ζωή, σημαίνει προσοχή, επαγρύπνηση , ανάμνηση. Όταν ο άσωτος υιός μετενόησε, λέγεται ότι «ήλθεν εις εαυτόν» (Λουκ. 15,17 ) . Ο «νηπτικός άνθρωπος» είναι αυτός που έχει έρθει στον εαυτό του, που δεν ονειροπολεί παρασυρόμενος άσκοπα κάτω από την επίδραση περαστικών ορμών αλλά που έχει αίσθηση της κατεύθυνσης και του σκοπού. Όπως το Ευαγγέλιον της Αληθείας ( μέσα 20ου αι. ) το εκφράζει, «Είναι σαν κι αυτόν που ξυπνάει από μεθύσι και ξανάρχεται στον εαυτό του… Ξέρει από πού ήρθε και πού πηγαίνει»…
(συνεχίζεται)


Πηγή: «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
[ΕΤΟΣ 24Ο ΤΕΥΧΟΣ 257]

ΜΑΡΤΙΟΣ 2014

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Πνευματικός πατέρας και Γέροντας



Ο π. Σεραφείμ υπήρξε θαυμάσιος καθοδηγητής. Τί κρίμα που τα αρχεία με τις διδαχές του αναφέρονται κυρίως στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αλλά ακόμη και έτσι είναι τόσα πολλά, ώστε δεν μπορούν να περιληφθούν σε μία σύντομη βιογραφία. Θα επιλέξουμε μόνον τα πλέον σημαντικά.
Πολλοί ήταν εκείνοι που έμειναν κατάπληκτοι με την διορατικότητα και την σοφία του π. Σεραφείμ . Κάποτε μπήκαν στο κελλί του ο Ηγούμενος του Βισοκοργκόρσκ, Αρχιμανδρίτης Αντώνιος, μαζί με κάποιον έμπορο από το Βλαντιμίρ. Ο Γέροντας ζήτησε από τον Ηγούμενο να καθήσει και να περιμένει και άρχισε να μιλά με τον έμπορο.
«Όλες σας οι δυσκολίες και τα προβλήματα είναι συνέπεια της εμπαθούς ζωής σας. Εγκαταλείψτε την∙  διορθώστε τους τρόπους σας».
Και έπειτα με πραότητα και τρυφερότητα άρχισε να τον κατηγορεί για τις αμαρτίες του, αλλά με τέτοια θερμότητα καρδιάς, που και οι δυο ακροατές του έρριχναν άφθονα δάκρυα. Τελικά ο π. Σεραφείμ είπε στον έμπορο να ετοιμασθεί για την Θεία Κοινωνία στο Σαρώφ και τον διαβεβαίωσε ότι, αν μετανοήσει ειλικρινά , ο Κύριος δεν θα του στερήσει τη χάρη και το έλεός Του. Ο συντετριμμένος έμπορος έπεσε στα πόδια του γονατιστός , με την  υπόσχεση να εκτελέσει όλες του τις οδηγίες , και έφυγε  με δάκρυα αλλά με ανάλαφρη ψυχή.
Ο π. Αντώνιος έμεινε κατάπληκτος με την διορατικότητα του Γέροντα και λίγο αργότερα του είπε: «Γέροντα! Η ανθρώπινη ψυχή είναι ανοιχτή για εσάς, όπως ένα πρόσωπο στον καθρέφτη. Μπροστά στα ίδια μου τα μάτια είπατε τα πάντα στον προσκυνητή, δίχως να περιμένετε να ακούσετε τις πνευματικές του ανάγκες και τα προβλήματα».
Ο π. Σεραφείμ δεν πρόφερε λέξη.
Ο Ηγούμενος συνέχισε: «Τώρα καταλαβαίνω! Ο νους σας είναι τόσο αγνός, που τίποτε στην καρδιά του πλησίον σας δεν είναι κρυμμένο από αυτόν».
Ο π. Σεραφείμ έβαλε το δεξί του χέρι στο στόμα του Αρχιμανδρίτη και είπε: «Δεν έχεις πολύ δίκιο , χαρά μου. Η ανθρώπινη καρδιά είναι ανοιχτή μόνο στον Κύριο και ο Θεός μόνον γνωρίζει τις καρδιές μας∙ αλλά προσελεύσεται ἄνθρωπος, καὶ καρδία βαθεῖα ( Ψαλμός 63: 7 )». Έπειτα διηγήθηκε πώς κάποιοι αποδοκίμασαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, επειδή έδειξε εύνοια στον Μάξιμο τον Κυνικό. Αλλά ο Άγιος είπε: «Μόνο ο Θεός γνωρίζει τα μυστικά της ανθρώπινης καρδιάς. Είδα σε αυτόν έναν άνθρωπο ο οποίος είχε επιστρέψει από την ειδωλολατρία στον Χριστιανισμό που για μένα είναι μεγάλο πράγμα»….
 



*Ο Μάξιμος αρχικά ζούσε μαζί του στην επισκοπική κατοικία του στην Κωνσταντινούπολη , αλλά αργότερα προσπάθησε να καταλάβει την έδρα του με απατηλά μέσα. Τότε ο Άγ. Γρηγόριος τον απομάκρυνε και για να δικαιολογήσει τον εαυτό του είπε: «Εκείνος ο οποίος είναι άξιος εμπιστοσύνης, είναι ο πλέον έμπιστος».
**«Μου έρχεται στο νου». Κατά λέξη, εμφανίζεται στην ψυχή μου.


Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Στον γιατρό Τ.: Περί των οδών της πρόνοιας



Αναγγέλλετε πως από πολύ καιρό ήδη προσέξατε την πρόνοια του Θεό  στη ζωή σας. Τη βλέπετε όχι μόνο στις δύσκολες και μεγάλες αλλαγές, αλλά και στα εντελώς μικρά και κατά την όψη ασήμαντα γεγονότα και συμβάντα. Αναφέρετε για παράδειγμα –το οποίο εγώ δημοσιοποιώ με τη σύμφωνη γνώμη σας- πως κάποιος ήθελε να σας υποβιβάσει σε πολύ μικρότερη υπηρεσία από εκείνη που εσείς σαν έμπειρος γιατρός είχατε, όμως εσείς κατευθύνατε την καρδιά σας με προσευχή στον Θεό, και το θέμα τελείωσε με το να σας προβιβάσουν σε πολύ καλύτερη θέση απ’ ό, τι περιμένατε. Αναφέρετε παρακάτω και δεύτερο παράδειγμα, που μπορεί να ωφελήσει τους αναγνώστες αυτών των Ιεραποστολικών επιστολών. Ετοιμαζόσασταν για ταξίδι με  τον μικρό σας γιο. Κάποια γυναίκα από τη γειτονιά σας επέβαλε, να πάτε στον  μικρό της γιο ένα ζεστό χειμερινό παλτουδάκι. Χωρίς να έχετε τη θέληση , και με πολύ εξαναγκασμό, με δυσκολία δεχθήκατε αυτή την ταχυδρομική υπηρεσία.
Όταν με το τραίνο απομακρυνθήκατε από την πόλη σας , σε μερικές ώρες ο καιρός απότομα άλλαξε και έπιασε κρύο. Και το αγοράκι σας άρχισε να τρέμει από το κρύο μέσα στη νύχτα. Θυμηθήκατε εκείνο το παλτουδάκι , το ξετυλίξατε και σκεπάσατε μ’ αυτό το παιδί σας. «Ω Θεέ  στοργικέ, φωνάξατε τότε, πόσο μακριά βλέπουν τα μάτια Σου, και πόσο μεγάλο είναι το έλεός Σου προς εμάς τους ανάξιους!». Και με την αίσθηση ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο και με την εσωτερική ντροπή μπροστά σ’ εκείνη τη μητέρα φθάσατε καλά για όπου είχατε ξεκινήσει.
Ο καθηγητής Μιχαήλ Πούπιν, γνωστός συμπατριώτης μας και επιστήμονας στην Αμερική, μας έλεγε πως βλέπει στη ζωή του παντού το δάκτυλο του Παντοδύναμου, από εκείνη τη μέρα που ξεκίνησε από το Μπανάτι για την Αμερική έως σήμερα. Έτσι και ο μεγάλος ποιητής ο δεσπότης Νιέγος συνεχώς αισθανόταν «υπό την επιρροή της μυστικής Πρόνοιας». Ενώ ο Ψαλμωδός απαριθμώντας όλες τις καλοσύνες του Κυρίου προς τον λαό του και τον εαυτό του φωνάζει: «Δεῦτε ἀκούσατε, καὶ διηγήσομαι, πάντες οἱ φοβούμενοι τὸν Θεόν, ὅσα ἐποίησε τῇ ψυχῇ μου» ( Ψαλμ. 65, 16 ) .
Ειρήνη σε σας και στο σπίτι σας


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

εκδόσεις «εν πλω» 

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ


Υπάρχουν καιροί πικροί, δυσβάστακτοι και βασανιστικοί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Στον πόλεμο της φιληδονίας πολλοί τραυματίζονται και υφίστανται οδύνες, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτή την πνευματική μάχη δεχόμαστε πολλά τραύματα από τα πνεύματα του κακού, ηττώμεθα κυρίως όταν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη λογική μας, έως ότου επιδείξουμε ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
Μοιάζει η ζωή μας με αρκετά βαθιά τάφρο, η οποία σε καιρό βροχής γεμίζει ώστε να γίνεται αδιάβατη, ενώ τον άλλο καιρό ξεραίνεται έτσι ώστε να μην κυλά καθόλου νερό σ’ αυτήν. Οι άγιοι πατέρες εκθειάζουν μια ζωή που να μοιάζει με μικρό ρυάκι, το οποίο πάντα κυλά και ποτέ δεν ξεραίνεται. Το ρυάκι αυτό είναι, πρώτον , προσβάσιμο, δεύτερον , ευχάριστο και χρήσιμο σε όλους τους διαβάτες , επειδή το νερό του είναι πάντα πόσιμο, και καθώς κυλά ήσυχα, γι’ αυτό και ποτέ δεν θολώνει.
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Στις ύβρεις εσύ να αντιπαρατίθεσαι με ταπεινοφροσύνη, όπως εγράφη και μας υποδεικνύεται από τους πατέρες, και αν συμβεί να πέσεις, εγέρσου και πάλι και να γνωρίζεις ότι λόγω της υπερηφάνειάς σου δοκιμάζεσαι με αυτές. Να καταφύγεις στην υπακοή και την αυτομεμψία , όχι να φύγεις από το κελί. Αν ο μοναχός δεν υποστεί διάφορους πειρασμούς και προσβολές, δεν ,μπορεί  να γνωρίσει την αδυναμία του και να επιδείξει ταπεινοφροσύνη.

Η πνευματική ζωή δεν συνίσταται στο να απολαμβάνουμε ειρήνη και παρηγοριά∙ σημαίνει και τον πνευματικό σταυρό, δηλαδή να φέρουμε με γαλήνη τη στέρηση της παρηγοριάς.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
Όποιος έχει τάση μάλλον προς την πνευματική ζωή, αυτός θα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως ώστε τους πάντες και τα πάντα να τα αφήσει στην κρίση του Θεού, και να προφυλαχθεί κυρίως από τη διγνωμία, ώστε να μην πραγματοποιηθεί εφ’ υμών το ρηθέν του αγίου Απόστολου Ιακώβου, του Αδελφοθέου, ότι «ἀνὴρ δίψυχος ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ» ( Επιστολή Ιακώβου , κεφ. Α΄ 8 )
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Μην αφήνετε το πνεύμα σας να σβήσει, φροντίστε μάλλον να το θερμαίνετε υπομονετικά με την προσευχή και την ανάγνωση κειμένων των αγίων πατέρων και άλλων ιερών κειμένων , εξαγνίζοντας την καρδιά από τα πάθη.

Καλύτερα να αποδεχτείτε να σηκώσετε το βάρος χιλίων θανάτων, παρά να αποκλίνετε από τις θείες εντολές του Ευαγγελίου και τους εξαίσιους κανόνες του μοναχισμού.
ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ
Έτσι γίνεται και στην πνευματική ζωή: ή  η παρηγοριά προηγείται της θλίψης, ή η θλίψη προηγείται της παρηγοριάς. Αυτές οι εναλλαγές γεννούν ελπίδα και ταπεινοφροσύνη. Μόνο που υπάρχουν διαφορετικές θλίψεις, τόσο κοσμικές όσο και πνευματικές , αυτό όμως είναι ακόμα νωρίς για να το μάθεις∙ εσύ δέξου με ευγνωμοσύνη και αταραξία ό,τι στείλει ο  Θεός , να μην το παίρνεις πάνω σου στα παρηγορητικά συναισθήματα, ενώ στα θλιβερά να μην αποθαρρύνεσαι.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
Σε κάθε διαμονή σου προσπάθησε να ζεις γαλήνια , δηλαδή με πνεύμα ηρεμίας και ταπεινοφροσύνης , κανέναν να μην κατακρίνεις και με κανέναν να μην θυμώνεις, ούτως ώστε ,κατά την αποστολική υποθήκη, ο λόγος μας να αναμειγνύεται με το άλας της ψυχής.
ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Για κάθε ευγενή προαίρεση προς το καλό, θα πρέπει να αναμένετε πειρασμούς από τη δύναμη του κακού η οποία μισεί αυτό. Αυτό το γνωρίζετε επαρκώς, γνωρίζετε επίσης τι χρειάζεται για να την αποκρούσετε και να την κατανικήσετε: αναγνώριση της αδυναμίας σας, αυτομεμψία, υποταγή και επίκληση του Θεού.
ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Πηγή: «ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ
Πνευματικές παραινέσεις
Των Γερόντων της Όπτινα»
Επιμέλεια-Πρόλογος
ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ

Εκδόσεις ατέρμονον

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο προστάτης των εγγάμων (συνέχεια)



Από τη Νάξο στην Αθήνα


Η απώλεια του καϊκιού ,μαζί με τους ναυτικούς του, στοίχισε συναισθηματικά στον πατέρα του παιδιού. Τον πήρε «η κάτω βόλτα». Έχασε την υγεία του και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφυγε από την παρούσα ζωή, αφήνοντας χήρα την γυναίκα του , με το Νικόλαο τότε 14 ετών και τη μικρότερη αδελφή του.
Έτσι πλέον , ορφανός από πατέρα και πολύ νέος ο Νικόλαος βρέθηκε προστάτης της χήρας μητέρας και της αδελφής του . Η ζωή στη Νάξο, χωρίς το καΐκι, ήταν δύσκολη. Η πρόνοια όμως του θεού τους «μεταφύτεψε»  στην Αθήνα για να εξασφαλίσουν πόρους ζωής, επειδή εξαιτίας των αντίξοων περιστάσεων της εποχής στερήθηκαν  σύντομα και τα άλλα περιουσιακά τους στοιχεία και επειδή άλλα ήταν τα σχέδια του Κυρίου για τον αφοσιωμένο του δούλο Νικόλαο.
Φθάνοντας στην πρωτεύουσα βρήκαν και εγκαταστάθηκαν σ’ ένα ταπεινό σπίτι μεταξύ του Άη Γιάννη της Πλάκας και του Αγίου Παντελεήμονος Ιλισσού , διότι στην περιοχή αυτή κατοικούσαν και άλλοι Ναξιώτες , φτωχοί βιοπαλαιστές . Η Αθήνα τότε (γύρω στα  1870) είχε πολύ διαφορετική από τη σημερινή μορφή. Ήταν κτισμένη γύρω από την Ακρόπολη, έφτανε ως τη σημερινή πλατεία Ομονοίας , τον «Ευαγγελισμό», το «Παναθηναϊκό στάδιο», λίγο πιο κάτω από την αρχή της λεωφόρου Συγγρού. Έξω από τα όρια αυτά υπήρχαν χωράφια, κήποι και αμπέλια και αραιά και που κάποια σπίτια και εξωκκλήσια.
Η μητέρα του Νικολάου , η Αυγουστίνα, επιδόθηκε σε σκληρό αγώνα για να ζήσει την οικογένειά της. Έκανε όποια εργασία παρουσιαζόταν: Παραμάνα και οικιακή βοηθός σε ευκατάστατες οικογένειες, κεντήτρια, εργάτρια σε κήπους και αμπελώνες. Όταν αυτό ήταν δυνατόν, έπαιρνε μαζί της και τα δυό παιδιά, όχι μόνο για να την βοηθούν αλλά και για ‘χει την επίβλεψή τους, φοβούμενη να τα αφήσει μόνα τους, μήπως και αντιμετωπίσουν κάποιον από τους κινδύνους που ελλόχευαν στην πρωτεύουσα. Ήταν η περίοδος άλλωστε που στην Αθήνα έκαναν την εισβολή φαινόμενα ξενότροπων ηθών και ζωής, που έρχονταν σε αντίθεση με τα μέχρι τότε κρατούντα. Ο προκλητικός πλούτος, το ευρωπαϊκό ντύσιμο, οι σπατάλες, η διαφθορά της άρχουσας τάξης από τη μία και η καθημερινή αγωνία για τον επιούσιο της φτωχολογιάς από την άλλη, σχημάτιζαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι παγίδες ήταν πολλές.
Ο Νικόλαος όμως έμεινε τελείως ανεπηρέαστος από όλα αυτά. Οι αρχές και οι καλές συνήθειες, αποκτημένες από την Νάξο από την πρώιμη παιδική ηλικία, βρήκαν και στην Αθήνα τον τρόπο να καλλιεργηθούν περαιτέρω. Όταν δεν είχε βιοποριστικές ασχολίες, έτρεχε κοντά σε κληρικούς και φωτισμένους μοναχούς για να ακούει πνευματικούς λόγους∙  σύχναζε σε ιερές Ακολουθίες και Αγρυπνίες∙ βοηθούσε τους ιερείς στο Άγιο Βήμα ή τους ψάλτες στο αναλόγιο. Την Κυριακή συνήθως εκκλησιαζόταν στο ναό της Μεταμορφώσεως Πλάκας, προσφέροντας συνάμα όποιο διακόνημα του ζητούσαν. Έτσι τρεφόταν πνευματικά, στερεωνόταν στην πίστη , εμπέδωνε τα τὰ ἱερὰ γράμματα , τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν  (Β΄ Τιμ. 3,15 ) και διαπίστωνε ότι ο Θεός τον  καλούσε στη διακονία της ιερωσύνης.

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο προστάτης των εγγάμων
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»
Ευαγγέλου Π. Λέκκου
θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας



Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κυριακή  2 Μαρτίου 2014
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
Κεφάλαιο  6 (στ’ )
Στίχ. : 14-21.Πώς θα συγχωρηθούμε. Η θεάρεστη νηστεία. Επίγειοι και ουράνιοι θησαυροί.



14 ᾿Εὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος·
15 ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.
16 ῞Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν.
17 σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, 18 ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.
19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι·
20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·
21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Σύντομη ερμηνεία

14 Πρέπει λοιπόν, όταν ζητάτε τη συγχώρηση των αμαρτιών σας , να συγχωρείτε κι εσείς τους άλλους. Διότι εάν συγχωρήσετε τα αμαρτήματα που σας έκαναν οι άνθρωποι, και ο Πατέρας σας ο ουράνιος θα συγχωρήσει και τα δικά σας αμαρτήματα.
15 Εάν όμως δεν συγχωρήσετε τους ανθρώπους που αμάρτησαν απέναντί σας,  ούτε ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τις δικές σας αμαρτίες προς αυτόν.
16 Κι όταν νηστεύετε, μη γίνεστε σκυθρωποί και περίλυποι σαν τους υποκριτές . Διότι αυτοί αλλοιώνουν τα πρόσωπά τους και παίρνουν την όψη και την έκφραση ανθρώπου καταβεβλημένου από τις στερήσεις , για να φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν. Αλήθεια σας λέω ότι πήραν ολοκληρωτικά την αμοιβή τους από τους επαίνους των ανθρώπων.
17 Εσύ όμως όταν νηστεύεις , άλειψε το κεφάλι σου και νίψε το πρόσωπό σου , ώστε να φαίνεσαι χαρούμενος,
18 και να μη φανείς στους ανθρώπους ότι νηστεύεις. Αλλά η νηστεία σου να φανεί μόνο στον Πατέρα σου , που είναι βέβαια αόρατος, αλλά βρίσκεται παρών και στα πιο απόκρυφα μέρη. Κι ο Πατέρας σου που βλέπει στα κρυφά, θα σου αποδώσει την  αμοιβή σου στα φανερά.
19 Μη μαζεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς πάνω στη γη, όπου ο σκόρος και η φθορά της σαπίλας ή της σκουριάς αφανίζουν τα αποθηκευμένα είδη του πλούτου κι όπου οι κλέφτες τρυπούν τους τοίχους των θησαυροφυλακίων και τα κλέβουν.
20 Μαζεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε ο σκόρος  ούτε η σαπίλα  και η σκουριά αφανίζουν τους αποθηκευμένους θησαυρούς σας κι όπου οι κλέφτες δεν τρυπούν τους τοίχους των θησαυροφυλακίων σας ούτε κλέβουν.
21 Πρέπει λοιπόν να θησαυρίζετε θησαυρούς στον ουρανό, για να είναι και η καρδιά σας  προσκολλημένη στο Θεό και στα ουράνια . Διότι εκεί όπου είναι ο θησαυρός σας , εκεί θα είναι και η καρδιά σας.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
 ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ Ο προστάτης των εγγάμων


Άγιος των ημερών μας


Δεν είναι λίγοι εκείνοι που νομίζουν ότι αγίους και μάρτυρες ανέδειξε η Εκκλησία μας σε πολύ μακρινούς χρόνους, ιδιαίτερα μάλιστα κατά την περίοδο των διωγμών. Αληθεύει βέβαια πως όταν εξωτερικοί εχθροί διώκουν την Πίστη ή αιρετικοί την απειλούν, τότε δημιουργούνται μάρτυρες και ομολογητές∙ δεν έλειψαν εντούτοις και σε ειρηνικές περιόδους οι μορφές εκείνες που με την άσκηση, την προσευχή, την έντονη λειτουργική, μυστηριακή και ησυχαστική ζωή ευαρέστησαν ενώπιον  του μόνου Αγίου Θεού και έλαβαν τον στέφανον της ζωής, τον οποίον έχει υποσχεθεί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. ( Β’  Τιμ. 4,8 ) .
Υπάρχουν άλλοι χριστιανοί που έχουν ανάγκη να δουν «ορατές αποδείξεις» της Πίστεώς μας, για το λόγο ότι η ελπίδα τους εξασθενεί και θαρρούν πως οι διηγήσεις των Συναξαρίων για τη ζωή και τα θαύματα των παλαιών αγίων λίγο απέχουν από την υπερβολή και τον μύθο…
Και όμως! Οι άγιοι δεν έλειψαν ούτε θα λείψουν ποτέ από τη ζωή και την ιστορία της Εκκλησίας μας. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της : αποστόλους και ομολογητές, ιεράρχες και μοναχούς, αναχωρητές και ασκητές, μάρτυρες και «εν ειρήνη τελειωθέντας», εγγάμους και παρθένες, άνδρες , γυναίκες και παιδιά… Βιβλιοθήκη σχηματίζουν τα Συναξάρια  στα οποία περιγράφεται η θαυμαστή και αξιομίμητη ζωή των αγίων , τα οποία διαβάζονταν κατ’ ιδίαν και ιδιαίτερα στις «συνάξεις» που έκαναν οι χριστιανοί κατά την επέτειο ημέρα του μαρτυρίου ή της κοιμήσεως των αγίων…
… Μια τέτοια διακεκριμένη μορφή νεότερου αγίου είναι και ο Νικόλαος Πλανάς, «ο απλοϊκός ποιμήν των λογικών προβάτων».

Από παιδάκι στην εκκλησία


Από την παιδική ακόμα ηλικία ο Νικόλαος , γιος του Ιωάννη και της Αυγουστίνας Μελισσουργού, έδειχνε την κλίση του προς τα ιερά και τα όσια.
Γεννημένος το έτος 1851 στη Νάξο από σχετικά εύπορους γονείς , δεν άργησε να αποκαλύψει πως ήταν αγιασμένος  από την κοιλιά της μητέρας του και να προκόπτει σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ καὶ χάριτι παρὰ Θεῷ καὶ ἀνθρώποις. (Λουκ. 2,52 ), ενώπιον του Θεού και των συνανθρώπων του.
Παιδί ακόμα τον έθελγαν τα αγαπητά σκηνώματα (Ψαλμ. 83, 1 ) του Κυρίου . Έτρεχε στο Ιερό Βήμα για να υπηρετεί τον ιερέα παππού του Γεώργιο Μελισσινό καθώς ιερουργούσε. Είχε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής και του σώματός του  για να ακούν και να δέχονται τα ιερά λόγια των ευχών και των ύμνων. Ευτρέπιζε τη γλώσσα του για να ψελλίζει και σιγοψάλλει ψαλμούς και τροπάρια , ᾄδων καὶ ψάλλων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τῷ Κυρίῳ, και να συνηθίζει από την πρώτη του νεότητα λαλών ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς ( Εφες. 5, 19 ) .
Αναφέρει η βιογράφος (μαθήτρια του Μάρθα μοναχή) , ότι μέσα στο πατρικό κτήμα υπήρχε εκκλησάκι αφιερωμένο στον άγιο Νικόλαο . «Από μικρό παιδάκι πήγαινε οποιαδήποτε ώρα και έμπαινε κρυφά σ’ αυτό, φορούσε ένα σενδόνι και έψαλλε ότι ήξευρε ως μικρό παιδί. Μια βραδιά περνούσε ένας άνθρωπος απ’ έξω από την εκκλησίαν αργά και άκουσε ψαλμωδία . Από φυσική περιέργεια κατέβηκε από το ζώον να ιδή τί συμβαίνει και τον βλέπει , μικρό παιδάκι τότε, να ψάλλη! … « ( ο άγιος παπα- Νικόλας Πλανάς «Ο απλοϊκός ποιμήν των απλοϊκών προβάτων», εκδ. «Αστήρ» , απ’ όπου αντλήσαμε πολλές λεπτομέρειες του βίου του αγίου ) .
Τα πρώτα γράμματα διδάχθηκε από τον ιερέα παππού του , τον οποίο και συνόδευε στις λειτουργίες και στους εσπερινούς που εκείνος τελούσε στα πολλά εξωκκλήσια, βοηθώντας τον στο Ιερό και το ψαλτήρι και παρατηρώντας την ευλάβεια με την οποία ιερουργούσε. Έτσι και για το μικρό Νικόλαο είχε εφαρμογή ο ευαγγελικός λόγος : δεν έφευγε από το ναό, αλλά λάτρευε τον Θεό νύχτα και μέρα… ( Λουκ. 2, 37 ) . Ακόμα και τα παιχνίδια του με τον τρόπο αυτό της ζωής του είχαν ταυτιστεί: Μάζευε τους μικρούς του φίλους και παρίσταναν πως τελούν τη θεία Λειτουργία, μιμούμενοι τις κινήσεις του ιερέα, ψάλλοντας ό,τι σαν παιδιά ήξεραν και στο τέλος ο Νικόλαος έκανε και το «κήρυγμά» του! Του άρεσε να πηγαίνει στα εξωκκλήσια , να ανάβει τα καντήλια, να «μιλάει» στο Χριστό, την Παναγία και τους αγίους και να ευφραίνεται πνευματικά από την παρουσία τους.
Αυτή η ευλαβής ενασχόληση είλκυσε πλουσιότερη τη χάρη του Θεού και τον προίκισε με το προορατικό χάρισμα. Είναι βεβαιωμένο, για παράδειγμα, το ακόλουθο περιστατικό: Ένα βράδυ χειμωνιάτικο καθόταν μπροστά στο τζάκι του σπιτιού όλη η οικογένεια. Οι γονείς ανήσυχοι συζητούσαν για την τύχη του καϊκιού τους που βρισκόταν σε ταξίδι στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο ή στη θάλασσα της Προποντίδας , πλέοντας προς την Πόλη. Ο Νικόλαος , φωτισμένος από τον Θεό, είπε στους γονείς του: «Το καΐκι μιας “Ευαγγελίστρια” αυτή τη στιγμή βυθίζεται κοντά στην Πόλη…». Τρομαγμένος ο πατέρας του λέει στη γυναίκα του: «Τι λέει το παιδί;». Όπως αποδείχθηκε , ακριβώς εκείνη τη μέρα και ώρα είχε βυθισθεί το καΐκι τους!
(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΝΑΣ
Ο προστάτης των εγγάμων
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ»
Ευαγγέλου Π. Λέκκου
θεολόγου
τ. Διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας

Εκδοτική παραγωγή ΣΑΪΤΗΣ

Αρχειοθήκη ιστολογίου