Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)


(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄ 5-42 )
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα»
( Ψαλμ. μα΄2-3 ).
Την κραυγή αυτή δεν την βγάζει ένας φτωχός κι απλός άνθρωπος που δεν έχει τον τρόπο να πλουτίσει την ψυχή του με ανθρώπινη σοφία , με εγκόσμια γνώση, με φιλοσοφία και τέχνη. Η γνώση του καλού ξεκινάει από το υλικό που είναι φτιαγμένοι, από το ύφασμα που είναι υφασμένοι οι άνθρωποι κι η φύση. Δεν είναι τέτοια η κραυγή αυτή. Είναι η νοσταλγική και καρδιακή κραυγή κάποιου βασιλιά που έχει αρίφνητα επίγεια πλούτη, που είναι πολύ ευφυής , ευγενής στις ιδέες και την καρδιά, ισχυρός σε δύναμη και έργα.
Πλούσια η ψυχή του απ’ όλα αυτά που νοσταλγεί η ανελεύθερη ψυχή σ’ αυτό τον κόσμο, ο βασιλιάς Δαβίδ ένιωσε ξαφνικά πως η πνευματική του δίψα όχι μόνο δεν κορέστηκε, αλλ’ αυξήθηκε σε ύψιστο βαθμό, σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορεί να την κορέσει το υλικό σύμπαν ολόκληρο. Ένιωσε τότε πως σ’ αυτόν τον κόσμο ζούσε «ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω» ( Ψαλμ. ξβ΄2 ). Γι’ αυτό κραύγασε στο Θεό, τη μόνη πηγή που έχει το αθάνατο νερό, εκείνο που διψάει η λογική ψυχή. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα.
Δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε πως η υλική τροφή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ψυχή του ανθρώπου, ούτε πως το φυσικό νερό δεν μπορεί να κορέσει την πνευματική του δίψα. Ακόμα κι αυτό το πνεύμα της ζωής, που λάμπει και ξεχωρίζει ανάμεσα στα δημιουργήματα και τους χαρίζει ζωή και αρμονία, είναι ανίκανο να χορτάσει και ν’ αναζωογονήσει την ψυχή.

Το σώμα λαβαίνει άμεσα την τροφή που είναι απαραίτητη και ουσιαστική για το σώμα. Το σώμα είναι γήινο, γι’ αυτό κι η τροφή του είναι γήινη. Αυτός είναι ο λόγος που το σώμα αισθάνεται  άνετα στη γη, στον κόσμο , που είναι η πατρίδα του. Η ψυχή  όμως υποφέρει εδώ. Σταυρώνεται και υποφέρει. Ξεσηκώνεται και διαμαρτύρεται γιατί την τροφή της πρέπει να την πάρει έμμεσα. Γι’ αυτό κι η ψυχή στον κόσμο αυτόν αισθάνεται σα να ζει ξένη, ανάμεσα σε ξένους.
Το ότι η ψυχή είναι αθάνατη κι ότι στην ουσία της ανήκει στον αθάνατο κόσμο, το αποδείχνει το γεγονός ότι, στην επίγεια αυτή ζωή, νιώθει σαν τον ανικανοποίητο ταξιδιώτη σε ξένη χώρα, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον χορτάσει και να τον ζωογονήσει. Ακόμα κι αν ψυχή είχε τη δυνατότητα ν’ αδειάσει μέσα της το σύμπαν ολόκληρο μ’ ένα ποτήρι νερού, η δίψα της όχι μόνο δε θα λιγόστευε, αλλά στην ουσία θα γινόταν εντονότερη. Γιατί τότε δε θα ‘μενε μέσα της ούτε ίχνος ελπίδας πως, μετά τον επόμενο λόγο , θα ‘βρισκε κάποια άλλη αναπάντεχη πηγή νερού.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζωντανή. Ζωντανή που πάντα διψάει  για περισσότερη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να την ξεδιψάσει, παρά μόνο η ζωή. Η ζωή της όμως βρίσκεται μόνο στο Θεό, στον ζώντα Θεό. Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα. Δεν είναι ένας απλός ψαλμός , αυτό είναι γεγονός. Ο λαιμός του διψασμένου λιονταριού που βρυχάται στην έρημο, μ’ όλο που ο βρυχηθμός του ηχεί στα πουλιά της ερήμου σαν τραγούδι, στο λιοντάρι δεν είναι τραγούδι, μα κραυγή για βοήθεια.
Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα. Αυτά δεν είναι λόγια που τα λέει κάποιος ποιητής, αλλ’ ένας διψασμένος ταξιδιώτης ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω. Δεν είναι τραγουδιστής αυτός που έχει συνθέσει τους στίχους αυτούς , αλλ’ ίσως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη έμπνευση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Άνθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σωματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπίζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωογονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλλος , τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν αποκτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη ( η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυγές του διψασμένου κόσμου κι νομίζεις πως είναι τραγούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει- που  δε θα μπορούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει-τότε  έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός . Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακόρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιωσε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημερινό ευαγγέλιο.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΣΤΗ

ΑΘΗΝΑ - 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου